Zakon Różokrzyżowców, AMORC jest znany na całym świecie pod swoim tradycyjnym i autentycznym tytułem, Starożytny Mistyczny Zakon Rosae Crucis, od którego pochodzi akronim „AMORC.” Starożytny Mistyczny Zakon Rosae Crucis to łacińska forma nazwy organizacji, która dosłownie tłumaczy się na Starożytny Mistyczny Zakon Różanego Krzyża. Z tym symbolem nie wiążą się żadne konotacje religijne; symbol Różanego Krzyża powstał przed chrześcijaństwem. Krzyż symbolicznie reprezentuje ludzkie ciało, a róża – rozwijającą się świadomość jednostki.
Róża i krzyż reprezentują razem doświadczenia i wyzwania przemyślanego, dobrze przeżytego życia. W ten sposób, poprzez naszą nazwę i symbol reprezentujemy starożytne braterstwo Różokrzyżowców, utrwalając prawdziwe tradycje ruchów różokrzyżowych od wieków minionych po dzień dzisiejszy.
Historia Zakonu Różokrzyżowców, AMORC, może być podzielona na dwie ogólne klasyfikacje: tradycyjną i chronologiczną. Historia tradycyjna składa się z mistycznych alegorii i fascynujących legend, które były przekazywane przez wieki ustnie. Chronologiczne relacje Zakonu Różokrzyżowców oparte są na konkretnych datach i sprawdzalnych faktach.
Nasze korzenie w świecie starożytnym
Ruch Różokrzyżowców, którego Zakon Różokrzyżowców, AMORC, jest najbardziej prominentnym współczesnym przedstawicielem, ma swoje korzenie w tajemniczych tradycjach, filozofii i mitach starożytnego Egiptu, sięgających około 1500 r. p.n.e. W starożytności słowo „tajemnica” odnosiło się do szczególnej gnozy, tajemnej mądrości. Tysiące lat temu w starożytnym Egipcie powstawały wybrane ciała lub szkoły, których zadaniem było zgłębianie tajemnic życia i poznawanie sekretów tej ukrytej mądrości. Tylko szczerzy uczniowie, wykazujący pragnienie wiedzy i spełniający określone kryteria, byli uznawani za godnych wstąpienia do tych misteriów. Z biegiem wieków te szkoły misteryjne nadawały przekazywanej wiedzy wymiar inicjacyjny.
Ponadto tradycja głosi, że pierwsi członkowie-studenci Zakonu spotykali się w odosobnionych komnatach wspaniałych starych świątyń, gdzie jako kandydaci byli wtajemniczani w wielkie misteria. Następnie ich studia mistyczne przybrały bardziej zamknięty charakter i odbywały się wyłącznie w specjalnie w tym celu wybudowanych świątyniach. Tradycja różokrzyżowców mówi, że wielkie piramidy w Gizie były najświętsze w oczach wtajemniczonych. W przeciwieństwie do tego, co twierdzą historycy, nasza tradycja mówi, że piramidy w Gizie nie zostały zbudowane jako grobowce faraonów, ale jako miejsca nauki i mistycznej inicjacji. Szkoły tajemnic, w ciągu wieków, stopniowo ewoluowały w wielkie centra nauki, przyciągając uczniów z całego znanego świata.
Faraon Thutmose III, który rządził Egiptem od 1500 do 1447 roku p.n.e., zorganizował pierwszą ezoteryczną szkołę wtajemniczonych, opartą na zasadach i metodach podobnych do tych, które są dziś kontynuowane przez Zakon Różokrzyżowców, AMORC. Dziesiątki lat później faraon Amenhotep IV został wtajemniczony w tę tajną szkołę. Ten najbardziej oświecony faraon – pierwszy monoteista w historii – był tak zainspirowany tajemnymi naukami, że nadał zupełnie nowy kierunek egipskiej religii i filozofii. Ustanowił religię, która uznawała Atona, dysk słoneczny, za symbol jedynego bóstwa – fundament życia, symbol Światła, Prawdy i Radości – i zmienił swoje imię na Akhnaton, aby odzwierciedlić te nowe idee. I chociaż wcześniejsza religia została później przywrócona, mistyczna idea została wprowadzona do ludzkiej świadomości, a jej płomień nigdy nie zgasł.
Wieki później greccy filozofowie, tacy jak Thales i Pitagoras, rzymski filozof Plotyn i inni, podróżowali do Egiptu i zostali wtajemniczeni w szkoły tajemnic. Następnie przynieśli swoją zaawansowaną naukę i mądrość do świata zachodniego. Ich doświadczenia są pierwszymi zapisami tego, co ostatecznie rozrosło się i rozkwitło w Zakon Różokrzyżowców. Nazwa Zakonu, tak jak jest on obecnie znany, miała pojawić się znacznie później. Jednakże, Zakon Różokrzyżowców zawsze utrwalał swoje dziedzictwo starożytnej symboliki i zasad.
Wczesne europejskie początki
W czasach Karola Wielkiego (742-814) francuski filozof Arnaud wprowadził mistyczne nauki do Francji, a stamtąd rozprzestrzeniły się one na dużą część Europy Zachodniej. W całej średniowiecznej Europie wiedza mistyczna była często z konieczności ujęta w symbolikę lub ukryta w pieśniach miłosnych trubadurów, formułach alchemików, systemie symbolicznym znanym jako Qabala i rytuałach zakonów rycerskich.
Podczas gdy większość średniowiecznej Europy pogrążona była w ciemności, wysoko rozwinięta cywilizacja arabska zachowała znaczną część nauk mistycznych dzięki tekstom tłumaczonym bezpośrednio z wielkich bibliotek świata starożytnego, takich jak egipska Biblioteka Aleksandryjska. Filozofia, medycyna, matematyka i alchemia były ważnymi tematami zachowanymi w tych bibliotekach, a następnie przekazanymi Europie za pośrednictwem Arabów.
Alchemia – sztuka transmutacji – zyskała rozgłos dzięki aleksandryjskim Grekom. Następnie została przedstawiona Arabom, którzy przekazali tę sztukę i prekursora chemii do Europy. Alchemicy odegrali ogromną rolę we wczesnej historii Zakonu Różokrzyżowców. Podczas gdy wielu alchemików interesowało się wytwarzaniem złota, niektórzy byli bardziej zainteresowani transmutacją ludzkiego charakteru. Europejscy alchemicy i templariusze, w kontakcie z cywilizacją arabską w czasach wypraw krzyżowych, przynieśli wiele z tej mądrości na Zachód. W Europie transcendentalni alchemicy – mistycy i filozofowie – dążyli do przekształcenia podstawowych elementów ludzkiego charakteru w bardziej szlachetne cnoty oraz do uwolnienia mądrości boskiej jaźni w jednostce. Niektórzy ze znanych alchemików, którzy byli również Różokrzyżowcami lub byli z nimi blisko związani, to Albertus Magnus, Roger Bacon, Paracelsus, Cagliostro, Nicholas Flamel i Robert Fludd.
Jak mówi stare powiedzenie: „Prawda was wyzwoli”. W konsekwencji ci, którzy szukali Prawdy i próbowali objaśnić ją swoim bliźnim, stawali się obiektami prześladowań ze strony despotycznych władców lub ciasnych systemów religijnych. Przez kilka wieków, z powodu braku wolności myśli, Zakon musiał ukrywać się pod różnymi nazwami. Jednak we wszystkich czasach i miejscach Zakon nigdy nie zaprzestał swojej działalności, utrwalając swoje ideały i nauki, uczestnicząc bezpośrednio lub pośrednio w rozwoju sztuki, nauki i cywilizacji w ogóle, zawsze podkreślając równość mężczyzn i kobiet oraz prawdziwą solidarność całej ludzkości.
Gdy renesans wybuchł w Europie z błyskiem nowego zainteresowania sztuką i naukami, tajemnicza publikacja wydrukowana w XVII-wiecznych Niemczech, zwana Fama Fraternitatis, zwiastowała ponowne zainteresowanie różokrzyżowcami w całej Europie. Fama przedstawia Christiana Rosenkreuza, mityczną postać, o której mówiono, że podróżowała do centrów nauki na Bliskim Wschodzie i która uosabiała odrodzone zainteresowanie studiami ezoterycznymi i mistyczną nauką.
Jako część tego wielkiego odnowienia, słynny Sir Francis Bacon (1561-1626), angielski filozof, eseista i mąż stanu, kierował Zakonem Różokrzyżowców i jego działalnością zarówno w Anglii, jak i na kontynencie.
Przekraczając Atlantyk
Pod koniec XVII wieku, podążając za planem pierwotnie zaproponowanym przez Francisa Bacona w The New Atlantis, zorganizowano kolonię przywódców Różokrzyżowców w celu ustanowienia różokrzyżowych sztuk i nauk w Ameryce. W 1694 roku różokrzyżowi osadnicy odbyli niebezpieczną podróż przez Ocean Atlantycki na specjalnie wyczarterowanym statku Sarah Maria, pod przewodnictwem Johannesa Kelpiusa, mistrza Loży Różokrzyżowców w Europie. Lądując w Filadelfii, koloniści założyli swoją pierwszą osadę, a później przenieśli się dalej na zachód Pensylwanii do Ephraty. Te wspólnoty różokrzyżowców wniosły cenny wkład w nowo powstającą kulturę amerykańską w dziedzinie drukarstwa, filozofii, nauk ścisłych i sztuki. Później tacy wybitni Amerykanie jak Benjamin Franklin, Thomas Jefferson i Thomas Paine byli blisko związani ze wspólnotą różokrzyżowców. W rzeczywistości, wielu Różokrzyżowców odegrało ważną rolę w wielkim alchemicznym i społecznym procesie prowadzącym do założenia nowego narodu.
W ciągu całej historii, były okresy większej i mniejszej aktywności Różokrzyżowców na całym świecie. Podczas gdy w XIX wieku Zakon był nieaktywny w obu Amerykach, w tym czasie był bardzo aktywny we Francji, Niemczech, Szwajcarii, Rosji, Hiszpanii i innych krajach.
W 1909 roku amerykański biznesmen i filozof, H. Spencer Lewis, udał się do Francji, gdzie został odpowiednio zainicjowany w Zakon Różokrzyżowców i powierzono mu odpowiedzialność za odnowienie działalności różokrzyżowców w Ameryce. Z H. Spencerem Lewisem jako prezydentem, Zakon Różokrzyżowców, AMORC, został założony w 1915 roku w Nowym Jorku. W 1927 roku Zakon przeniósł swoją siedzibę do San Jose w Kalifornii – w miejscu, gdzie obecnie znajduje się Park Różokrzyżowców.
W ciągu ostatnich 90 lat setki tysięcy ludzi stało się studentami nauk różokrzyżowców. Od początku zarówno mężczyźni, jak i kobiety odgrywali równą rolę w Zakonie Różokrzyżowców, bez względu na religię czy rasę.
W ciągu historii wiele wybitnych osób z dziedziny nauki i sztuki było związanych z ruchem różokrzyżowców, takich jak Leonardo da Vinci (1452-1519), Cornelius Heinrich Agrippa (1486-1535), Paracelsus (1493-1541), François Rabelais (1494-1553), Teresa z Avila (1515-1582), Jan od Krzyża (1542-1591), Francis Bacon (1561-1626), Robert Fludd (1574-1637), Jacob Boehme (1575-1624), René Descartes (1596-1650), Blaise Pascal (1623-1662), Baruch Spinoza (1632-1677), Isaac Newton (1642-1727), Gottfried Wilhelm Leibnitz (1646-1716), Benjamin Franklin (1706-1790), Thomas Jefferson (1743-1826), Michael Faraday (1791-1867), Ella Wheeler Wilcox (1850-1919), Marie Corelli (1855-1924), Claude Debussy (1862-1918), Erik Satie (1866-1925) i Edith Piaf (1916-1963).
Dzisiejsze dziedzictwo Różokrzyżowców składa się z ogromnego zbioru wiedzy, która dotarła do nas na przestrzeni wielu wieków, aby wzbogacić kulturowe i duchowe dziedzictwo AMORC. Do wiedzy przekazanej przez mędrców starożytnego Egiptu dodano koncepcje filozoficzne wyrażone przez wielkich myślicieli starożytnej Grecji, Indii i świata arabskiego. Następnie, kilka wieków później, zostały sformułowane mistyczne nakazy różokrzyżowych alchemików średniowiecza, po których nastąpiła ogromna ekspansja wiedzy, która miała miejsce od renesansu do dnia dzisiejszego.
Nowa granica
Jak widać, idee różokrzyżowe oraz nasz unikalny proces i metoda rozwoju wewnętrznego były rozwijane przez wiele wieków. Tak więc, duża liczba mistycznych praw i zasad, które są wyjaśnione w naszych monografiach są produktem ciągłych badań i eksperymentów, które mistycy z przeszłości przeprowadzili, aby przebić się przez tajemnice natury i wszechświata.
W XXI wieku czujemy, że te nauki będą odgrywać coraz ważniejszą rolę w ewolucji ludzkości. Wraz z szybkim postępem technologicznym i jego wpływem na środowisko i ludzką psychikę, ludzie poszukują wewnętrznego, zawsze niezawodnego źródła siły i równowagi. Być może teraz, bardziej niż kiedykolwiek, sięgamy po zrozumienie, mistyczne oświecenie, duchowe przewodnictwo, harmonię i pokój. Poprzez swój unikalny system nauczania i humanitarne ideały, Zakon Różokrzyżowców AMORC oferuje światło wszystkim, którzy szukają odpowiedzi na życiowe pytania, podążając tą wewnętrzną ścieżką do mądrości.