Według personelu Linville Falls, wodospady były używane przez miejscowych rdzennych Amerykanów do egzekucji więźniów. Wiadomo, że nikt nie przeżył upadku nad ostatecznym zanurzeniem, z wyjątkiem kajakarza Pata Kellera w 2010 roku. Charles W. Davis, 23 lata, pszczelarz, uratował Hallie L. Hartman, 20 lat, przed utonięciem, Linville Falls, Karolina Północna, 30 sierpnia 1928 roku. Panna Hartman wpadła do rzeki Linville i została uniesiona 300 stóp przez wartką wodę i spadła 30 stóp nad wodospadem do basenu, w którym woda była głęboka na 45 stóp i bardzo zimna. Brzegi basenu były wysokie i przepaściste. Davis z trudem zszedł po wysokich skalnych gzymsach do niskiego gzymsu przy basenie, ale zaczął się męczyć. Całkowicie ubrany, przepłynął 40 stóp przez wzburzoną wodę do panny Hartman, która była nieprzytomna. Chwyciwszy ją, przepłynął 15 stóp z wielkim wysiłkiem pod silnym prądem, który ciągnął w kierunku wodospadu, a następnie przepłynął 65 stóp dalej do niskiego punktu na brzegu. Kiedy próbował zepchnąć pannę Hartman na brzeg, upadł na kolana ze zmęczenia, ale szybko stanął na nogi i umieścił pannę Hartman na brzegu. Po długotrwałych wysiłkach, panna Hartman została ożywiona.”
Wodospady zostały podarowane Służbie Parków Narodowych w 1952 roku przez Johna D. Rockefellera, Jr. Zapewnił on około 100 000 dolarów na zakup ziemi, w tym 1100-akrowego (4,5 km2) obszaru otaczającego wodospady i część Linville Gorge, od Giulii Luginbuhl z Des Moines, IA, której ojciec, F. W. Hossfeld z Morganton, NC, nabył nieruchomość około 1900 roku.
W pewnym momencie górna część głównego wodospadu była tej samej wysokości co dolna, jednak powódź spowodowała, że górna część zawaliła się na dolny wodospad, czyniąc dolny wodospad znacznie dłuższym.