Św. Dominik
Od ośmiu wieków nabożeństwo różańcowe jest jedną z najpopularniejszych praktyk pobożnościowych w Kościele. Połączenie modlitwy słownej i myślnej uczyniło z niego doskonałe narzędzie kontemplacji. Jezus jest sprawcą i źródłem łaski; Różaniec Matki Bożej jest kluczem, który otwiera przed nami skarbiec łaski.
Święty Dominik de Guzman (1170-1221) był hiszpańskim księdzem, którego uderzyła potrzeba głoszenia prawdziwej wiary w świetle szerzącej się herezji, z którą zetknął się podczas podróży po południowej Francji. Gdy Dominik rozpoczął swoją posługę kaznodziejską, założył grupę kobiet-konwertytek, które stały się wspólnotą monastyczną i miały za zadanie modlić się za kazania Dominika i jego towarzyszy. Stopniowo przyciągał mężczyzn, którzy przyłączali się do niego w głoszeniu kazań, i rozpoczął proces formalnego zakładania Zakonu Kaznodziejskiego. 22 grudnia 1216 roku papież Honoriusz III formalnie zatwierdził nowy Zakon, a Dominik pełnił funkcję Mistrza lub przełożonego całego Zakonu aż do swojej śmierci w 1221 roku. Pod rządami św. Dominika i jego następcy, bł. Jordana z Saksonii, Zakon szybko rozprzestrzenił się w całej Europie i szybko rozszerzył swój apostolat, służąc Kościołowi na różne sposoby. W pierwszym stuleciu istnienia Zakonu bracia dominikanie służyli jako kaznodzieje, inkwizytorzy, prawnicy kanoniczni, teologowie i nauczyciele w ośrodkach intelektualnych i duchowych takich jak Paryż, Bolonia, Orvietto i Rzym.
Luminarze tego czasu to m.in. św. Rajmund z Penyafort, Hiszpan, który skompilował ważny zbiór kanonów kościelnych, św. Tomasz z Akwinu, który był jednym z najwybitniejszych teologów XIII wieku, bł. Innocenty V, pierwszy dominikanin, który służył Kościołowi jako papież, oraz Humbert z Rzymu, który pełnił funkcję Mistrza Zakonu, ustanowił liturgię dominikańską w formie wieczystej i był doradcą II Soboru Lyońskiego.