Fotografia czarno-biała jest dziś jedną z niezliczonych technik fotograficznych, a mimo to była swego czasu jedynym dostępnym rodzajem fotografii. Z tego powodu często kojarzona jest z dziełami historycznymi i stylem vintage.
W latach 30. XIX wieku Nièpce odkrył, jak drukować obrazy na metalowych płytkach. Kiedy zmarł w 1833 r., Louis Daguerre, a następnie Francois Arago, kontynuowali jego badania, co zaowocowało wynalezieniem dagerotypu, który po naświetleniu polegał na drukowaniu obrazu na srebrnej płytce. Razem wynaleźli fotografię.
Powstały pierwsze czarno-białe zdjęcia. Początkowo wykorzystywane do celów badawczych, fotografia zaczęła się rozprzestrzeniać, ponieważ wszędzie otwierano studia dagerotypii. Czarno-białe portrety uwieczniały twarze wyższych klas średnich, a później zaczęły być wykorzystywane do uwieczniania wszystkich członków społeczeństwa. Wielu fotografów specjalizowało się w robieniu im portretów, tak jak Jean-Loup Sieff, który robił to przez cały okres swojej kariery, prawie sto lat po wynalezieniu fotografii.
Wkrótce pojawiły się pierwsze kolorowe zdjęcia. Technika ta została wynaleziona już w 1860 roku, ale zastosowano ją dopiero sto lat później. W międzyczasie wielu niezapomnianych artystów zaczęło demonstrować swoje talenty w dziedzinie fotografii artystycznej. Fotografia uliczna, na przykład, była kluczowym trendem w XX wieku, a główni fotografowie, tacy jak Robert Doisneau, Brassi i Henri Cartier-Bresson, uchwycili miejski krajobraz tamtych czasów. Wszyscy trzej byli mistrzami w robieniu zdjęć z ukrycia. Udało im się sprawić, że ulotne chwile pozostały na zawsze w monochromatycznych obrazach. Czasem humorystyczne, czasem romantyczne, a nawet nieco dziwaczne, przenoszą nas w czasie do minionych dni. Oglądanie tak rzadkich i kruchych chwil może przypominać przeglądanie starych pocztówek z przeszłości, i choć lubimy na nie patrzeć, mogą wywoływać uczucie nostalgii i melancholii.
W Stanach Zjednoczonych humanista Walker Evans wytyczył drogę fotografii czarno-białej, uwieczniając swoim analogowym aparatem codzienne życie współczesnej Ameryki, czy to w nowojorskim metrze, czy na autostradach głębokiego Południa. Nieco później Robert Frank sfotografował twarze Ameryki i Amerykanów swoimi niezwykłymi czarno-białymi zdjęciami, rozpoznawalnymi dzięki jego wysoce charakterystycznej technice fotograficznej i kompozycji.
Czarno-biała fotografia nie ogranicza się jedynie do przedstawiania życia codziennego. Jak pokazuje Ansel Adams, może być ona również wykorzystywana do uwieczniania najwspanialszych krajobrazów. Czarno-białe obrazy są idealne do fotografii o długim czasie naświetlania, ponieważ połączenie obu tych technik sprawia wrażenie, jakby czas płynął łagodnie. Michael Kenna i Arnaud Bertrande to dwa przykłady fotografów, którzy doskonale radzą sobie w tej dziedzinie.
Łatwo zafascynować się tym, jak doskonale te dwa kolory uzupełniają się na niektórych zdjęciach. Często kojarzymy czerń z poczuciem smutku i nicości, podczas gdy biel sugeruje światło i nadzieję (chociaż zachodnie znaczenie koloru białego kontrastuje z tym w innych kulturach, na przykład w Japonii biel symbolizuje śmierć). Połączenie tych dwóch odcieni podkreśla kontrast i akcentuje kształty na obrazie z elegancją i prostotą. Często zwraca naszą uwagę na dość wyjątkowy temat, a nasz odbiór może być różny w zależności od dobranych odcieni i centrowania. Jest często używany do tworzenia poczucia nostalgii i historii, aby przekazać ponadczasowy komunikat, który wydaje się zamrożony w czasie.
Podróżuj w czasie z kolekcją czarno-białych limitowanych fotografii artystycznych Artsper, dostępnych w dużych i małych formatach, od artystów takich jak Brno Del Zou, Bert Stern, Ellen Von Unwert, Karl-Martin Holzhäuzer, Wang Wusheng, Lee Jeffries i Hervé Gloaguen.Polecamy również zdjęcia Mostu Brooklyńskiego autorstwa Herve Hall’a oraz piękne sepiowe fotografie Wieży Eiffla autorstwa Jean-Paul Lubliner’a.