In het kort komt het erop neer dat we een nationale minimumleeftijd van 21 jaar hebben gekregen vanwege de National Minimum Drinking Age Act van 1984. Deze wet hield in feite in dat staten een minimumleeftijd voor alcoholgebruik van 21 jaar moesten invoeren, anders zouden ze tot 10 procent van hun federale subsidie voor snelwegen verliezen. Aangezien dat een serieuze som geld is, hebben de staten zich vrij snel geschikt. Interessant is dat deze wet het drinken op zich niet verbiedt; hij zet de staten er alleen toe aan om de aankoop en het bezit in het openbaar door mensen onder 21 jaar te verbieden. Uitzonderingen zijn het bezit (en vermoedelijk het drinken) voor religieuze praktijken, in het gezelschap van ouders, echtgenoten of voogden die ouder zijn dan 21, medisch gebruik, en tijdens legale tewerkstelling.
Dat beantwoordt de wettelijke vraag waarom de drinkleeftijd 21 is, maar wat was de onderliggende logica van het oorspronkelijke beleid? Hebben de wetgevers 21 jaar uit de hoge hoed getoverd omdat ze wilden dat studenten de nuances van de barcultuur leerden kennen voordat ze afstudeerden? Niet helemaal. Het concept dat iemand op 21-jarige leeftijd volledig volwassen wordt, stamt uit het Engelse gewoonterecht; 21 jaar was de leeftijd waarop iemand, onder andere, kon stemmen en ridder kon worden. Aangezien iemand op 21-jarige leeftijd officieel volwassen was, leek het logisch dat hij toen ook mocht drinken.
WIE WAS VERANTWOORDELIJK VOOR HET VERLAGEN VAN DE AANDACHT TOT 18 jaar gedurende een deel van de 20e Eeuw?
Geloof het of niet, Franklin Roosevelt heeft op een nogal omslachtige manier aan de verandering bijgedragen. FDR keurde tijdens de Tweede Wereldoorlog een verlaging van de minimumleeftijd voor de militaire dienstplicht goed van 21 naar 18 jaar. Maar toen het leger in Vietnam werd opgeroepen, waren de mensen begrijpelijkerwijs een beetje geïrriteerd dat 18-jarige mannen volwassen genoeg waren om te vechten, maar niet oud genoeg om te stemmen. Dus ratificeerden de staten in 1971 het 26e Amendement, dat de stemgerechtigde leeftijd verlaagde naar 18 jaar. Wetgevers begonnen dezelfde logica toe te passen op drinken. De drinkleeftijd, die door het 21ste Amendement de verantwoordelijkheid werd van de individuele staten, begon in het hele land te dalen.
Critici van de verandering betreurden de stijging van alcoholgerelateerde verkeersslachtoffers onder 18- tot 20-jarige bestuurders in gebieden waar de drinkleeftijd was verlaagd. Een van de gevolgen van het feit dat de staten zelf hun leeftijd mochten bepalen, was dat er “bloedgrenzen” ontstonden tussen staten waar 18-jarigen mochten drinken en staten waar dat niet mocht. Tieners uit de meer beperkende staat reden naar de staat waar ze drank mochten kopen, drinken en dan naar huis rijden, wat een perfecte storm voor verkeersdoden creëerde. Zelfs als tieners niet meer aanleg hadden dan oudere volwassenen om te gaan rijden nadat ze gedronken hadden, dan nog betekende al dat gesjouw van staat naar staat dat degenen die dronken reden grotere afstanden moesten afleggen om thuis te geraken dan hun oudere broeders, die gewoon de straat konden afglippen voor een biertje of zes. Meer kilometers in een auto betekende meer kansen op een ongeluk onder invloed.
WIE LEIDEN DE TERUG-TO-21-MOVEMENT?
Organisaties als Mothers Against Drunk Driving begonnen te ageren voor een uniforme nationale drinkleeftijd van 21 om deze bloedgrenzen te helpen elimineren en alcohol uit de handen te houden van zogenaamd minder volwassen 18-jarigen. Het resultaat was dat President Reagan de voornoemde National Minimum Drinking Age Act van 1984 ondertekende. Op de website van MADD “Why 21?” staat te lezen: “Meer dan 25.000 levens zijn in de V.S. gered dankzij de wettelijke minimumleeftijd voor het drinken van alcohol van 21 jaar”. Verkeersrapporten tonen een daling aan van 61 procent van alcoholgerelateerde sterfgevallen bij bestuurders jonger dan 21 tussen 1982 en 1998. Uit de ruwe cijfers blijkt dat het aantal doden door rijden onder invloed sinds het begin van de jaren 1980 duidelijk is gedaald; sinds 1982 is het aantal doden door rijden onder invloed met 51 procent gedaald. Onder bestuurders jonger dan 21 jaar is het aantal doden door rijden onder invloed met 80 procent gedaald.
Het achterhalen van de onderliggende oorzaak van deze daling van het totale aantal verkeersdoden is echter geen sinecure. Niet aan alcohol gerelateerde verkeersdoden zijn ook gedaald in verhouding tot het aantal afgelegde kilometers in dezelfde periode, wat kan worden toegeschreven aan een aantal oorzaken, waaronder het toegenomen gebruik van veiligheidsgordels, het wijdverbreide gebruik van airbags, en andere verbeteringen aan de veiligheid van auto’s en wegen. Bovendien zou het alcoholgebruik onder de hele bevolking kunnen dalen door meer voorlichting over de gevolgen, strengere straffen, betere handhaving, of een grotere stigmatisering van dronken rijden.
Collegevoorzitters die het Amethyst Initiative steunden – een beweging die in 2008 werd gelanceerd om de nationale drinkleeftijd van 21 jaar te heroverwegen – geven toe dat dronken rijden een ernstig probleem is, maar ze wijzen erop dat het niet de enige potentiële valkuil is voor jonge drinkers. Zij beweren dat door het verlagen van de drinkleeftijd, hogescholen in staat zouden zijn om drank in de openbaarheid te brengen en studenten te onderwijzen over verantwoord gebruik. Zulke voorlichting zou kunnen helpen om alcoholvergiftiging, verwondingen door dronkenschap, geweld onder invloed en alcoholisme op campussen te beteugelen.
Interessant weetje: de groep ontleent zijn naam aan het personage Amethist uit de Griekse mythologie. Zij kwam in aanvaring met een dronken Dionysos, die haar in witte steen liet veranderen. Toen de god ontdekte wat hij had gedaan, goot hij wijn over de steen, waardoor deze veranderde in de paarse steen die wij kennen als amethist. De oude Grieken droegen het mineraal als bescherming tegen dronkenschap.
Heeft u een Grote Vraag die wij voor u zouden moeten beantwoorden? Laat het ons dan weten door een e-mail te sturen naar [email protected].