In Italië bestaat al sinds ten minste 1200 een rijke geschiedenis van vlaggen en wapenschilden, maar door het ontbreken van nationale eenwording was er geen erkende vlag die alle in Italië bevolkte gebieden vertegenwoordigde. Het nationalisme geïnspireerd door de Franse Revolutie leidde tot de vorming van politieke en militaire groeperingen in heel Italië die de oude autocratische regimes wilden vervangen door nieuwe regeringen, maar de kiem werd ook gelegd voor een eengemaakte Italiaanse staat. De oorspronkelijke groen-wit-rode driekleur werd op 9 oktober 1796 aangeboden aan de Nationale Garde van de Republiek Transpadane (in Lombardije). De kleuren zouden zijn gebaseerd op die van de uniformen van de stadsmilitie van Milaan. De nabijgelegen Cispadanische Republiek koos dezelfde kleuren in een horizontale lay-out – de eerste authentieke Italiaanse nationale vlag, aangenomen op 25 februari 1797. De Cisalpijnse Republiek koos op 11 mei 1798 voor de verticale plaatsing, en daarna werd die vlag door alle Italiaanse nationalisten beschouwd als de ware vlag van hun vaderland. Het succes ervan werd gegarandeerd door het decreet van 23 maart 1848, ondertekend door koning Karel Albert van Sardinië, waarbij de Italiaanse troepen werd bevolen de driekleur te voeren in hun gevechten tegen het Oostenrijkse leger. Een maand later verving de vlag de oude nationale vlag van Sardinië, en revolutionairen op het hele Italiaanse schiereiland schaarden zich eveneens achter het groen-wit-rood.