Een niet-gefinancierd mandaat is wanneer een nieuw stuk federale wetgeving een andere entiteit verplicht om functies uit te voeren waarvoor het geen fondsen heeft. Het Congres doet dit vaak ten aanzien van staats-, lokale of tribale overheden. Niet-gefinancierde mandaten kunnen ook gevolgen hebben voor personen en organisaties in de particuliere sector.
De federale overheid creëert ook een niet-gefinancierd mandaat wanneer zij het vermogen van een organisatie om voor een bestaand mandaat te betalen vermindert. Dit gebeurt onder drie omstandigheden:
- Het snijdt in fondsen die voor het programma zijn geoormerkt
- Het verandert de vereisten voor het ontvangen van fondsen
- Het interfereert met het vermogen van een overheid om fondsen te werven via belastingen
Degenen die worden getroffen door niet-gefinancierde mandaten beweren dat ze oneerlijk zijn. Het Congres zou geen wetten voor andere instanties moeten maken zonder de financiering te verschaffen.
Sommige lokale leiders beweren dat het grootste deel van de begroting van een staat of stad bestaat uit activiteiten die zijn ontworpen om te voldoen aan federale wetten.
Ze worden een arm om federaal beleid uit te voeren. Ze beperken de mogelijkheden van lokale en regionale overheden om programma’s te ontwikkelen, te financieren en te beheren op basis van hun specifieke behoeften.
Ongefinancierde mandaten werden pas een probleem in de jaren zeventig en tachtig. Daarvoor zorgde het Congres ervoor dat er geld was voor de staten om aan de federale eisen te voldoen. Toen het Congres in de fondsen begon te snoeien, namen de staten de extra last kwalijk. De staten voerden aan dat niet-gefinancierde mandaten in strijd waren met het traditionele Amerikaanse federalisme dat gebaseerd is op samenwerking. In plaats daarvan werden ze gedwongen om federale richtlijnen uit te voeren.
Key Takeaways
- Het Congres vaardigt niet-gefinancierde mandaten uit wanneer het wetten aanneemt zonder de middelen te verschaffen om daaraan te voldoen.
- Deze mandaten hebben gevolgen voor staats- of lokale overheden en grote particuliere organisaties.
- De CBO heeft aanbevolen dat de mandaten niet meer bedragen dan 77 miljoen dollar voor de overheid en 154 miljoen dollar voor de particuliere sector.
Voorbeelden
Als het Congres het minimumloon in de VS verhoogt, creëert het een niet-gefinancierd mandaat voor bedrijven. Zij moeten zich aan de wet houden door hogere lonen uit eigen zak te betalen. De verhoging van het minimumloon in 1996 kostte gemiddeld 4 miljoen dollar per staat. Door lobbyen van het bedrijfsleven tegen dit ongedekte mandaat is het minimumloon sinds 2009 ongewijzigd gebleven.
Een ander ongedekt mandaat is het verlagen van de federale fondsen voor het beheer van voedselbonnen of andere welzijnsprogramma’s. In 1998 verlaagde het Congres de federale fondsen voor staten voor het beheer van het voedselbonnenprogramma. Dat kostte de staten tussen de 200 en 300 miljoen dollar per jaar.
Drie andere voorbeelden van niet-gefinancierde mandaten:
- Eliminating federale matching funds voor staten om kinderalimentatie af te dwingen
- Eis aan openbare vervoersmaatschappijen om veiligheidsmaatregelen, trainingsprogramma’s en achtergrondcontroles te verbeteren
- Eis aan forensentreinen om treincontroletechnologie te installeren
Het Congres creëerde een niet-gefinancierd mandaat met de Internet Tax Nondiscrimination Act van 2004.Deze verbood staten om omzetbelasting te heffen op internetaankopen. Dat kostte de staten tussen de 80 en 100 miljoen dollar aan jaarlijkse inkomsten.
Andere voorbeelden van niet-gefinancierde mandaten die vaak worden genoemd, zijn niet zo duidelijk. Zo moeten staten, provincies en steden nationale verkiezingen organiseren.
Aan de andere kant houden de meeste van hen hun verkiezingen op hetzelfde moment. De extra kosten zijn minimaal.
Een ander omstreden voorbeeld is de No Child Left Behind Act. Staten en schooldistricten voeren aan dat zij veel kosten hebben die niet door de federale overheid worden betaald. Maar federale rechters hebben bepaald dat de staten kunnen kiezen om niet aan het programma mee te doen. Dat maakt het vrijwillig, niet een verplichting.
Unfunded Mandate Reform Act
Het Congres heeft geluisterd naar de klachten. Op 15 maart 1995 werd de Unfunded Mandates Reform Act aangenomen. Deze wet bepaalt dat het Congressional Budget Office de kosten van alle niet-gefinancierde mandaten moet vaststellen en ramen. Hieronder vallen wetsvoorstellen van het Congres en verordeningen die door federale instanties worden uitgevaardigd.
Het CBO moet alle wetsvoorstellen analyseren die staats-, tribunale of lokale overheden meer dan 50 miljoen dollar zouden kosten.
De drempel voor wetsvoorstellen die van invloed zijn op de particuliere sector was 100 miljoen dollar. De drempels worden jaarlijks aangepast aan de inflatie. De drempel voor 2016 was 77 miljoen dollar voor intergouvernementele mandaten en 154 miljoen dollar voor mandaten voor de particuliere sector.
Congrescommissies die dergelijke wetsvoorstellen doen, moeten laten zien waar de financiering vandaan komt. Doen ze dat niet, dan wordt het wetsvoorstel geschrapt, tenzij een meerderheid het in leven houdt.
Elke maart brengt het CBO zijn jaarlijkse UMRA-rapport uit. In 2018 beoordeelde het CBO 313 wetsvoorstellen. Er waren 63 wetten die 194 mandaten bevatten. Daarvan overschreden er slechts zes de UMRA-limiet. Dat is een percentage van 1,9%.
UMRA lijkt te werken omdat de hoeveelheid niet-gefinancierde mandaten aan het dalen is.
Tussen 2007 en 2018 heeft het Congres 2.482 wetten aangenomen. Daarvan hadden er 141 niet-gefinancierde mandaten die de UMRA-limiet overschreden. Dat is een percentage van 6%. Het percentage voor 2018 was slechts een derde daarvan.