De omkering van de rivier de Chicago was een baanbrekende, grootscheepse publieke inspanning die de regio Chicago behoedde voor door water overgebrachte ziekten als gevolg van rioolwaterverontreiniging van haar drinkwatervoorraad – Lake Michigan. De riolen van de stad loosden menselijk en industrieel afval rechtstreeks op de rivieren, die op hun beurt in het meer uitmondden. Een bijzonder hevige regenbui in 1885 zorgde ervoor dat rioolwater in het meer werd gespoeld voorbij de inlaten voor schoon water. De tyfus-, cholera- en dysenterie-epidemieën die hiervan het gevolg waren, doodden naar schatting 12% van de 750.000 inwoners van Chicago en veroorzaakten een publieke verontwaardiging over het vinden van een permanente oplossing voor de crisis in de watervoorziening en riolering in de stad.
In 1889 vaardigde de staat Illinois een wet uit die de oprichting mogelijk maakte van het Sanitary District of Chicago (dat tot op de dag van vandaag bestaat als het Metropolitan Water Reclamation District of Greater Chicago) om de watervoorziening van Chicago veilig te stellen. Het zou dit doen door de aanleg van kanalen om de rivier de Chicago achteruit te laten stromen, weg van het meer. Het systeem van drie kanalen werd aangelegd van 1892 tot 1922, eerst met het baanbrekende Sanitary and Ship Canal van 28 mijl lang, 24 voet diep en 160 voet breed (begonnen in 1892 en voltooid en in gebruik genomen in 1900), en later met het North Shore Channel (1910) en het Cal-Sag Channel (1922). Het Sanitary and Ship Canal werd diep ingesneden door een laag punt op de continentale scheidslijn, enkele kilometers ten westen van Chicago, die de noord- en oostwaarts stromende Chicago River scheidde van de zuid- en westwaarts stromende Des Plaines River. Dit kanaal keerde de stroming in de Chicago River om in de richting van de Mississippi River en de Golf van Mexico, en leidde het afvalwater weg van de watervoorraad in Lake Michigan.
Het uit het meer aangevoerde water spoelde het afvalwater van de Chicago River door en zorgde voor verdunning en beluchting, wat in die tijd een conventionele sanitaire techniekmethode was. Toen Chicago weer snel begon te groeien met de kanalen in gebruik, werd hun zelfreinigend vermogen al snel overtroffen door de belasting van het rioolwater. Dit leidde ertoe dat het District grootschalige, moderne (actiefslib) rioolwaterzuiveringsinstallaties in gebruik nam, te beginnen met de Calumet Treatment Works (1922), en met inbegrip van de Stickney Sewage Treatment Works ten zuidwesten van Chicago, ’s werelds grootste met 1,2 BGD (1931).
Hoewel milieuhygiëne het hoofddoel was van het rivieromkeerproject, waren de kanalen ook ontworpen en bedoeld om de economische ontwikkeling van Chicago en de Midwest-regio een impuls te geven door de cruciale schakel te vormen voor een eventueel intracontinentaal scheepvaarttransport van de Noord-Atlantische Oceaan bij de Canadese St. Lawrence River, naar de Golf van Mexico door middel van de Grote Meren, Chicago River/Canal, en de Des Plaines, Illinois en Mississippi Rivers.
Het Sanitary and Ship Canal werd aangelegd tegen een geschatte kostprijs van meer dan 70.000.000 dollar. Na de voltooiing ervan verbeterden de door water overgebrachte ziektecijfers snel en drastisch, en het watervoorzieningssysteem werd al snel beschouwd als een van de veiligste ter wereld. Dankzij de veilige en betrouwbare watervoorziening door de kanalen groeiden en bloeiden Chicago en de regio snel.
De omkering van de rivier de Chicago was het grootste gemeentelijke grondverzetproject dat ooit is voltooid en werd geprezen als een monumentale technische prestatie. Belangrijke nieuwe graaftechnologieën en -technieken die bij dit project werden ontwikkeld en geperfectioneerd, droegen bij tot de aanleg van het Panamakanaal. In de 21e eeuw zijn de kanalen nog steeds van cruciaal belang voor de bestrijding van vervuiling, de beheersing van overstromingen en de scheepvaart.