Edmund Kemper is een verwrongen, verdorven en angstaanjagende seriemoordenaar die tussen 1964 en 1973 10 mensen heeft vermoord. Hij stond bekend als de ‘medemoordenaar’ en had het vooral gemunt op vrouwelijke liftsters; hij vermoordde ook zijn grootouders van vaderskant en zijn eigen moeder.
Zie OOK: 10 Gruwelijke Items Ed Gein Made From Corpses
Na de release van de hit Netflix serie ‘Mindhunter’, is een geheel nieuwe generatie van true crime fans zowel gefascineerd als doodsbang geworden door Kemper, zoals hij met griezelige nauwkeurigheid werd geportretteerd door acteur Cameron Britton.
De volgende feiten leggen precies uit waarom – zelfs tientallen jaren nadat zijn sinistere misdaden plaatsvonden – hij nog steeds een van de engste moordenaars is die ooit op aarde heeft rondgelopen.
10 Hij is 1,80 m lang en weegt 250 kilo
Geboren op 18 december 1948 in Burbank, Californië, hadden de ouders van Edmund Kemper een turbulent huwelijk en na hun scheiding bleef zijn moeder hem gedurende zijn jeugd mishandelen. Later onthulde hij dat de haat van zijn moeder voortkwam uit het feit dat hij zo op zijn eigen vader leek. Ze sloot haar zoon ’s nachts op in een koude, donkere kelder, terwijl zijn zus boven vrijuit mocht spelen.
Hij is 2,05 m lang en weegt meer dan 113 kg. Tegen de tijd dat hij naar de middelbare school ging, was hij al een meter langer dan zijn klasgenoten. Door zijn gestalte en zijn hoge IQ van 145 was hij in staat om zijn slachtoffers zowel mentaal als fysiek te overmeesteren. Onderzoekers bestempelden hem als een “geboren moordenaar”.
De fysieke aard van Kemper in combinatie met zijn gewelddadige jeugd zorgde voor een kokende pot van woede in de jonge moordenaar.
9 Hij verminkte katten tijdens zijn jeugd
Van jongs af aan richtte Kemper zich op en verminkte katten in zijn buurt. Voormalig FBI-agent John Douglas onthulde dat Kemper een kat levend begroef, hem daarna opgroef en hem onthoofde en het hoofd op een staak spietste. Toen hij 13 jaar oud was, doodde hij ook zijn kat met een machete en verborg de resten in zijn slaapkamer, die later werd ontdekt door zijn geschrokken moeder.
Voor jonge seriemoordenaars is het mishandelen van dieren vaak hun eerste kans om spanning kwijt te raken. Ze beginnen aan het proces dat bekend staat als ‘slachtofferkeuze’ en reageren hun frustratie af op het enige dat vaak kwetsbaarder is dan zijzelf – een dier. Later in hun criminele carrière escaleert deze agressie en beginnen ze op mensen te jagen. Kemper was geen uitzondering.
Hij zocht wel hulp bij schooldecanen, maar dat leverde niets op, zoals hij onthulde: “Toen ik op school zat, werd ik een chronische dagdromer genoemd en ik ben twee keer in de brugklas en op de middelbare school bij een consulent geweest, en dat was heel routine. Ze stelden me niet veel vragen over mezelf en dat was waarschijnlijk de meest gewelddadige fantasietijd waarin ik me bevond.”
8 Hij vermoordde zijn grootouders omdat hij zich verveelde
Op 15-jarige leeftijd liep Kemper weg van zijn moeder om haar mishandeling te ontlopen en besloot hij zijn vader op te sporen, maar ook door hem werd hij afgewezen. In plaats daarvan werd hij “verscheept” om bij zijn grootouders van vaderskant te gaan wonen op hun boerderij in de bergen van Californië.
Kemper zei dat hij in “totale afzondering” leefde met zijn “seniele grootvader” en “mijn grootmoeder die dacht dat ze meer ballen had dan welke man ook en mij en mijn grootvader constant intimideerde om dat te bewijzen.” Hij voegde eraan toe: “Ik kon haar niet plezieren… Het was alsof ik in de gevangenis zat… Ik werd een wandelende tijdbom en uiteindelijk ontplofte ik… Zo was het de tweede keer, met mijn moeder.”
In augustus 1964 schoot Kemper zijn grootmoeder in haar keuken neer met een jachtgeweer en toen zijn grootvader terugkwam, schoot hij ook hem dood. In paniek belde Kemper toen zijn moeder en zij drong er bij hem op aan het aan de politie te vertellen. Toen de politie arriveerde, zei hij tegen hen: “Ik wilde gewoon zien hoe het voelde om oma neer te schieten.”
7 Hij slaagde erin de psychiatrische resultaten in zijn voordeel te laten uitvallen
Na de moorden op zijn grootouders werd Kemper naar de California Youth Authority in Atascadero gestuurd. Psychiaters ontdekten dat Kemper leed aan paranoïde schizofrenie en hij werd overgebracht naar het staatsziekenhuis voor krankzinnigen in Atascadero.
Dankzij zijn ongelooflijk hoge IQ en schijnbaar aangename houding, slaagde hij erin het ziekenhuispersoneel zo te manipuleren dat hij toegang kreeg tot de beoordelingsapparatuur. Hij onthield de antwoorden die werden gebruikt in het beoordelingsproces en zette zijn eigen psychiatrische testresultaten in zijn voordeel om.
Toen, op zijn 21ste verjaardag, werd hij vrijgelaten uit het ziekenhuis met een blanco psychiatrisch dossier en hoefde niet meer terug te komen voor verdere controle. Kemper was een vrij man. Hij keerde terug naar Californië en woonde bij zijn moeder, maar zijn echte schrikbewind zou nu pas beginnen.
6 Hij gebruikte een sluwe truc om zijn slachtoffers zich veilig te laten voelen
Nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen, Kemper solliciteerde om staatsagent te worden, maar hij werd afgewezen vanwege zijn lengte. Zonder uitzicht op werk verveelde hij zich weer eens in zijn bestaan en zoals we weten van zijn eerdere misdaden is een verveelde psychopaat een gevaarlijk iets. In plaats daarvan richtte hij zijn aandacht op het grote aantal vrouwelijke liftsters in de omgeving.
In 1972 vermoordde Kemper de 18-jarige Mary Anne Pesce, de 18-jarige Anita Luchessa, en de 15-jarige Aiko Koo. In 1973 vermoordde hij de 19-jarige Cindy Schall, de 23-jarige Rosalind Thorpe en de 21-jarige Alice Liu. Hij had de jonge studentes, die allen in de bloei van hun leven waren, ervan overtuigd dat hij geen bedreiging voor hen vormde door ze met een list in zijn auto te lokken.
Kemper zei: “Sommige meisjes waren niet echt overtuigd. Dus ik keek op mijn horloge en zuchtte van: ‘Kom op, ik heb geen tijd.’ En dat overtuigde hen – ze hadden de indruk dat ik haast had en geen tijd had om ze pijn te doen.”
5 Hij hield vaak de hoofden van zijn slachtoffers
Kemper richtte zich op vrouwen omdat ze hem herinnerden aan zijn moeder en aan zijn algehele haat jegens vrouwen. Hij zei tijdens een interview: “Er is veel dat daartoe leidt, maar dat is wat er gebeurde. Zij vertegenwoordigden niet wat mijn moeder was, maar wat zij leuk vond, wat zij begeerde, wat belangrijk voor haar was, en ik was dat aan het vernietigen.”
Hij stak zijn slachtoffers neer of wurgde ze en onthoofdde en ontleedde ze later. Verscheidene weggegooide lichaamsdelen spoelden aan op de kust en hij begroef een hoofd in de achtertuin van zijn moeder. De andere hoofden bewaarde hij als misselijkmakende seriemoordenaars ‘trofeeën’.
Hij is beroemd om de zin: “De ene kant van me zegt: ‘Ik zou met haar willen praten, met haar uitgaan. De andere kant zegt: ‘Ik vraag me af hoe haar hoofd eruit zou zien op een stok’. Dit werd herhaald in de film ‘American Psycho’ door Christian Bale’s personage Patrick Bateman, maar de regel werd ten onrechte toegeschreven aan Ed Gein.
4 Hij vermoordde zijn moeder op de meest brute wijze
De woede en minachting die Kemper voor zijn moeder voelde, bereikte in april 1973 uiteindelijk het kookpunt. Op Goede Vrijdag kwam zijn moeder – Clarnell Stage – thuis na een avondje drinken en begon ruzie te maken met haar zoon. Kemper drong haar slaapkamer binnen en sloeg haar neer met een hamer en sneed haar keel door met een mes.
Hij onthoofde vervolgens het lichaam en onthulde later dat hij het hoofd aan de muur had vastgepind en daar een uur lang tegen had geschreeuwd terwijl hij met pijltjes gooide. Hij bekende ook dat hij haar strottehoofd eruit had gerukt, wat hij gepast vond omdat ze in de loop der jaren zo vaak tegen hem had “gebeten en geschreeuwd”.
Nadat hij de lichaamsdelen in het huis had verstopt, kwam de goede vriendin van zijn moeder naar het huis en wurgde hij ook haar. Later zei hij: “Ik wilde zeker voor mijn moeder een mooie, rustige, makkelijke dood zoals iedereen die wil.”
3 Hij bekende alles zelf aan de politie
Op Paaszondag 1973 ontvluchtte Kemper het huis van zijn moeder na haar moord en ging op weg naar Colorado. Hij realiseerde zich dat het niet lang zou duren voordat de misdaad met hem in verband werd gebracht en hij belde de politie terug in Santa Cruz om een volledige bekentenis af te leggen.
In eerste instantie geloofde de politie zijn bekentenis niet en was er niet van overtuigd dat ze eindelijk de gevreesde ‘Co-Ed Killer’ hadden gepakt. Kemper was goed bevriend met de plaatselijke politie en dronk vaak wat met hen in bars en restaurants. Ze noemden hem “Big Ed” en hadden hem in de loop der tijd veel over de moorden verteld, waardoor hij kon anticiperen op hun volgende stap in het onderzoek. Ze geloofden dat dit allemaal een grote grap was van een vriend die ze hadden leren kennen als een vriendelijke reus. Kemper wachtte tot er een agent zou komen om hem te arresteren.
Hij werd bij z’n volle verstand geacht en op de vraag wat volgens hem een passende straf was voor zijn misdaad, antwoordde hij: “Dood door marteling.”
2 Hij joeg FBI-agent Robert K. Ressler tijdens een interview
Standford-psychiater Donald Lunde interviewde Kemper van 1972 tot 1973. De bewakers sloten hen beiden op in een kleine kamer en een paniekknop onder de tafel waarschuwde hen als ze klaar waren.
Lunde zei: “Ik lachte om het idee dat (hij) me zou kunnen aanvallen. (Hij) had geen reden om dat te doen, en bovendien zou de paniekknop onmiddellijk een team van hulpsheriffs brengen.” Kemper herinnerde Lunde er toen aan: “Is het ooit bij je opgekomen dat ik een meter langer ben en bijna twee keer zoveel weeg als jij?” Toen Lunde op de paniekknop drukte, duurde het zeven minuten voordat de bewakers reageerden.
Voormalig FBI-agent Robert K. Ressler had een soortgelijke interactie met Kemper. Gebundeld in dezelfde verhoorkamer, drukte Ressler op de paniekknop en de bewakers reageerden niet. Kemper merkte zijn paniek op en zei ijzingwekkend tegen hem: “Als ik hier uit mijn dak zou gaan, zou je een hoop problemen hebben, nietwaar? Ik zou je hoofd eraf kunnen draaien en op de tafel leggen om de bewaker te begroeten.” De bewakers kwamen 30 minuten later de kamer binnen.
1He’s Still Around Today
Op 8 november, 1973, werd Kemper schuldig bevonden aan moord met voorbedachten rade. Hij werd veroordeeld tot levenslang achter de tralies en zit momenteel vast in de Medische Faciliteit in Californië.
Sinds 1977 besteedde hij zijn tijd aan het opnemen van audioboeken en leende hij zijn stem uit aan ‘Flowers in the Attic’, ‘The Glass Key’ en ‘The Rosary Murders’ om er een paar te noemen. Hij heeft meer dan 5.000 uur in de opnamecabine van de gevangenis doorgebracht en heeft voor zijn inspanningen twee onderscheidingen gekregen.
De seriemoordenaar heeft echter geen enkele behoefte om de gevangenis te verlaten, want hij vindt het prima om de rest van zijn leven achter de tralies door te brengen. Sinds 1985 heeft hij afgezien van zijn recht op voorwaardelijke hoorzittingen. In 2017 verklaarde Kemper’s advocaat: “Zijn gevoel is dat – en dit is zijn overtuiging – niemand hem ooit vrij zal laten en hij is gewoon blij, hij is net zo blij dat hij zijn leven in de gevangenis voortzet.”
De huidige 70-jarige Kemper zal de rest van zijn dagen in de gevangenis doorbrengen en – op het moment van schrijven – in relatief goede gezondheid; Kemper heeft zijn slachtoffers tientallen jaren overleefd.
Hierboven staat een interview met Kemper dat ik van harte aanbeveel. Zijn houding is ijzingwekkend.
Voor meer lijstjes zoals deze, bekijk 10 Griezeligste Feiten Over Moordenaar Clown John Wayne Gacy, en Top 10 Griezelige Feiten Over Jeffrey Dahmer.
Over de auteur: Cheish Merryweather is een liefhebber van ware misdaad en een fanatiek liefhebber van rariteiten. Hij is te vinden op huisfeestjes waar hij iedereen vertelt dat Charles Manson maar 1 meter 80 was of thuis waargebeurde misdaadtijdschriften leest. Oprichter van Crime Viral community sinds 2015.
Cheish Merryweather
Cheish Merryweather is een true crime fan en een oddities fanaat. Hij is te vinden op huisfeestjes waar hij iedereen vertelt dat Charles Manson maar 1 meter 80 was, of hij leest thuis tijdschriften over echte misdaad. Oprichter van Crime Viral community sinds 2015.
Lees meer: Twitter Facebook