Themes

Dit artikel bespreekt de thema’s van The Wire.

Overzicht

Elk seizoen van The Wire richt zich op een ander facet van de stad Baltimore. In chronologische volgorde zijn dat: de illegale drugshandel, het zeehavensysteem, het stadsbestuur en de bureaucratie, het schoolsysteem, en de gedrukte nieuwsmedia. De grote cast bestaat voornamelijk uit karakteracteurs die weinig bekend zijn van hun andere rollen. Simon heeft gezegd dat ondanks de presentatie als een misdaaddrama, de show “echt over de Amerikaanse stad gaat, en over hoe we samenleven. Het gaat over hoe instellingen een effect hebben op individuen. Of je nu een agent, een arbeider, een drugsdealer, een politicus, een rechter of een advocaat bent, uiteindelijk zijn ze allemaal gecompromitteerd en moeten ze opboksen tegen welke instelling dan ook waar ze zich voor inzetten.”

Stijl

Realisme

De schrijvers streefden naar een realistische visie op een Amerikaanse stad, gebaseerd op hun eigen ervaringen. Simon, oorspronkelijk een journalist voor de Baltimore Sun, deed een jaar lang onderzoek naar een politieafdeling voor moordzaken voor zijn boek, Homicide: A Year on the Killing Streets, waar hij Burns ontmoette. Burns werkte 20 jaar bij de politie van Baltimore en werd later leraar op een school in de binnenstad. De twee deden een jaar lang onderzoek naar de drugscultuur en armoede in Baltimore voor hun boek, The Corner: A Year in the Life of an Inner-City Neighborhood. Hun gecombineerde ervaringen werden gebruikt in veel van de verhaallijnen van The Wire.

Centraal in het streven van de show naar realisme was het creëren van waarheidsgetrouwe personages. Simon heeft verklaard dat de meeste van hen composities zijn van echte Baltimore figuren. De show cast vaak niet-professionele acteurs in minder belangrijke rollen, en onderscheidt zich van andere televisieseries door het tonen van de “gezichten en stemmen van de echte stad” die het uitbeeldt. Ook wordt eigentijds jargon gebruikt om de meeslepende kijkervaring te verbeteren.

In het onderscheiden van de politiefiguren van andere televisiedetectives, maakt Simon duidelijk dat zelfs de beste politieagenten van The Wire niet gemotiveerd worden door een verlangen om te beschermen en te dienen, maar door de intellectuele ijdelheid te geloven dat ze slimmer zijn dan de misdadigers die ze achtervolgen. Maar hoewel veel politiemensen altruïstische kwaliteiten vertonen, zijn veel van de geportretteerde agenten incompetent, wreed, zelfzuchtig, of gehinderd door bureaucratie en politiek. De criminelen zijn niet altijd gemotiveerd door winstbejag of een verlangen om anderen kwaad te doen; velen zitten gevangen in hun bestaan en hebben allemaal menselijke kwaliteiten. Desondanks minimaliseert of verdoezelt The Wire de gruwelijke gevolgen van hun daden niet.

De show is realistisch in het weergeven van de processen van zowel politiewerk als criminele activiteiten. Er zijn zelfs berichten dat echte criminelen naar de serie kijken om te leren hoe ze politie-onderzoekstechnieken kunnen weerleggen. Het vijfde seizoen gaf een beeld van een werkende redactiekamer bij de Baltimore Sun en is bejubeld als het meest realistische beeld van de media in film en televisie.

In december 2006 stond in The Washington Post een artikel waarin lokale Afro-Amerikaanse studenten verklaarden dat de show “een gevoelige snaar” had geraakt bij de zwarte gemeenschap, en dat zij zelf real-life tegenhangers kenden van veel van de personages. In het artikel werd grote droefheid geuit over de tol die drugs en geweld eisen van de zwarte gemeenschap.

Visual Novel

Veel belangrijke gebeurtenissen vinden buiten beeld plaats en er is geen kunstmatige uiteenzetting in de vorm van voice-over of flashbacks, met als enige uitzondering één flashback aan het eind van de pilootaflevering, en zelfs dit korte gebruik van de flashback-techniek is in feite het opnieuw afspelen van een kort beeldfragment van eerder in dezelfde aflevering. De kijker moet dus elk gesprek op de voet volgen om te begrijpen wie wie is en wat er aan de hand is. Salon.com heeft de show beschreven als romanesk van structuur, met een grotere diepgang in het schrijven en plotten dan andere misdaadshows. Elk seizoen van The Wire bestaat uit 10-13 afleveringen van een heel uur, die verschillende meerlagige verhaallijnen vormen. Simon koos voor deze structuur met het oog op lange verhaallijnen die de kijker meeslepen en dan resulteren in een meer bevredigende ontknoping. Hij gebruikt de metafoor van een visuele roman in verschillende interviews, en beschrijft elke aflevering als een hoofdstuk, en heeft ook opgemerkt dat dit een vollediger verkenning van de thema’s van de show mogelijk maakt in de tijd die niet wordt besteed aan plotontwikkeling.

Thema’s

Sociaal commentaar

Simon beschreef het tweede seizoen als

“een meditatie over de dood van werk en het verraad van de Amerikaanse arbeidersklasse …. het is een opzettelijk argument dat onbelast kapitalisme geen vervanging is voor sociaal beleid; dat op zichzelf, zonder een sociaal pact, ruw kapitalisme gedoemd is de weinigen te dienen ten koste van de velen.”

Hij voegde eraan toe dat seizoen 3 “nadenkt over de aard van hervormingen en hervormers, en of er een mogelijkheid is dat politieke processen, die al lang verkalkt zijn, de krachten kunnen verzachten die momenteel tegen individuen worden ingezet.” Het derde seizoen is ook een allegorie die expliciete parallellen trekt tussen de oorlog in Irak en het drugverbod, dat volgens Simon mislukt is in zijn opzet en een oorlog geworden is tegen de onderklasse van Amerika. Dit wordt verbeeld door Majoor Colvin, die Carver zijn visie vertelt dat het politiewerk een oorlog is geworden en dus nooit zal slagen in zijn opzet.

Schrijver Ed Burns, die werkte als leraar op een openbare school nadat hij met pensioen ging bij de politie van Baltimore, kort voordat hij met Simon ging werken, heeft onderwijs het thema van het vierde seizoen genoemd. In plaats van zich alleen te richten op het schoolsysteem, kijkt het vierde seizoen naar scholen als een poreus deel van de gemeenschap die worden beïnvloed door problemen buiten hun grenzen. Burns stelt dat onderwijs uit vele andere bronnen komt dan scholen en dat kinderen op andere manieren kunnen worden opgevoed, onder andere door contact met de drugsdealers waar ze voor werken. Burns en Simon zien het thema als een kans om te onderzoeken hoe individuen eindigen zoals de criminele personages van de show, en om de notie te dramatiseren dat hard werken niet altijd rechtvaardig wordt beloond.

Thema’s

Institutioneel disfunctioneren

Simon heeft de organisaties die in de show voorkomen – het Baltimore Police Department, het stadhuis, het openbare schoolsysteem van Baltimore City, de Barksdale Organization, The Baltimore Sun, en de International Brotherhood of Stevedores – als vergelijkbare instellingen geïdentificeerd. Ze zijn allemaal op de een of andere manier disfunctioneel, en de personages worden meestal verraden door de instellingen die ze in hun leven aanvaarden. Er is ook een sentiment dat wordt herhaald door een detective in Narcotica – “Shit rolls downhill” – dat beschrijft hoe superieuren, vooral in de hogere lagen van het politiedepartement in de serie, zullen proberen om ondergeschikten te gebruiken als zondebokken voor grote schandalen. Simon beschreef de serie als “cynisch over instituten” terwijl hij een humanistische benadering van de personages hanteerde. Een centraal thema in de show is de strijd tussen individuele verlangens en ondergeschiktheid aan de doelstellingen van de groep. Of het nu gaat om agent Jimmy McNulty die al zijn kaarten inzet om een geruchtmakende zaak door te zetten ondanks weerstand van zijn eigen afdeling, of bendelid D’Angelo Barksdale die een gevangenisstraf van 20 jaar accepteert tegen zijn sterke wens in om zijn oom Avon aan te geven en vrijuit te gaan, dit soort conflicten is alomtegenwoordig in alle aspecten van de show.

Surveillance

Centraal in de structuur en plot van de show is het gebruik van elektronische surveillance en afluistertechnologieën door de politie – vandaar de titel The Wire. Salon.com beschreef de titel als een metafoor voor de ervaring van de kijker: de telefoontaps geven de politie toegang tot een geheime wereld, net zoals de show dat doet voor de kijker. Simon heeft gesproken over het gebruik van camerabeelden van bewakingsapparatuur, of opnamen die uit de apparatuur zelf lijken te komen, om de omvang van de bewaking in het moderne leven te benadrukken en de noodzaak van de personages om deze informatie te doorzoeken.