Dr. William Rawlings houdt een stuk kaolien uit zijn geboortedorp Sandersville, Ga. Met dank aan Adam Forrester hide caption
toggle caption
Met dank aan Adam Forrester
Dr. William Rawlings houdt een stuk kaolien uit zijn geboorteplaats Sandersville, Ga.
Met dank aan Adam Forrester
Er is een oud gezegde in het Zuiden: “Een kind moet zijn deel van het vuil opeten.”
Mamie Lee Hillmans familie nam dit letterlijk, maar ze waren niet uit op zomaar vuil.
“Ik herinner me dat mijn moeder en mijn tantes dat witte vuil aten alsof het niets was,” zegt Hillman, die opgroeide in Greene County, Ga, en vroeger met haar familie meeging om hun eigen vuil te graven om op te eten. “
“White dirt” is eigenlijk een zachte, krijtachtige klei die kaolien wordt genoemd en veel wordt gebruikt om porselein, papier en verf te maken. Het mineraal kaoliniet is een van de meest voorkomende ter wereld, en de bekendste afzettingen bevinden zich in het zuidoosten van de VS.
Mamie Lee Hillman bespreekt de geschiedenis van kaolin in en rond Georgia’s Greene County. Courtesy of Adam Forrester hide caption
toggle caption
Courtesy of Adam Forrester
Mamie Lee Hillman bespreekt de geschiedenis van kaolien in en rond Georgia’s Greene County.
Courtesy of Adam Forrester
Hillman merkte dat alleen vrouwen naar aarde snakten, vooral als ze zwanger waren. Vandaag de dag verkopen en verpakken lokale winkels en vlooienmarkten in het Zuiden vuil in kleine Ziploc zakjes. Hoewel ze als “nieuwigheid” worden bestempeld, weet iedereen waar ze voor dienen.
Die zakjes wekten de interesse van filmmaker Adam Forrester.
“Of ze het je nu vertellen of niet, mensen eten het,” zegt Forrester, die voor het eerst met verpakte klei in aanraking kwam in zijn geboorteplaats Columbus, Ga. Zijn nieuwe documentaire, Eat White Dirt, gaat dieper in op deze bizarre, onder-de-radar praktijk.
Het eten van aarde is niet alleen een rare fetisj in het zuiden. Honderdduizenden mensen over de hele wereld eten vuil. Forrester, assistent-professor fotografie aan de Universiteit van Troje, zegt dat hij met winkeleigenaren heeft gesproken die bestellingen krijgen van zelfs Londen.
Het eten van vuil heeft een unieke geschiedenis. Om te beginnen is het geen recent verschijnsel. Er zijn bewijzen dat onze voorouders al minstens 2 miljoen jaar geleden vuil aten, toen de Homo sapiens nog Homo habilis was.
Voedingsantropologe Sera Young van de Cornell University zegt dat vaak wordt gedacht dat slaven deze gewoonte tijdens de trans-Atlantische slavenhandel vanuit Afrika ten zuiden van de Sahara in de VS introduceerden. Maar volgens haar werd dit gedrag al lang voor de komst van Columbus zelfstandig beoefend onder inheemse Amerikaanse bevolkingsgroepen.
In haar boek, Craving Earth, zegt Young dat het eten van vuil een onderdeel is van een stoornis die bekend staat als pica, waarbij mensen dwangmatig hunkeren naar dingen die geen voedsel zijn, zoals zetmeel, houtskool en ijs.
“Hartstilstand, dreigen met echtscheiding, een kapot kunstgebit, duizenden dollars aan tandheelkundige ingrepen – niets van dit alles schrikt mensen af als ze deze hunkeren hebben,” zegt Young. “Ik heb met vrouwen uit heel Oost-Afrika en de VS gesproken, en ze praten allemaal over dit spul met deze ongelooflijke voorliefde en genot.”
Dus wat zit er achter deze oeroude drang?
“Dat is de miljoen-dollar vraag,” zegt Young. “En het meest voorkomende antwoord is: ‘Ik weet het niet, ik doe het gewoon.’ “
Maar hier is een interessante theorie.
Klei staat erom bekend dat het werkt als een natuurlijk filter. Het wordt vaak gebruikt om grote olielekkages op te ruimen en ongewenste geuren te absorberen (denk aan kattenbakvulling).
Een winkelcentrum in Sandersville, Ga., dat bekend staat als de “Kaolin Capital of the World.” Courtesy of Adam Forrester hide caption
toggle caption
Courtesy of Adam Forrester
Een winkelcentrum in Sandersville, Ga, dat bekend staat als de “Kaolin Hoofdstad van de Wereld.”
Met dank aan Adam Forrester
Young zegt dat het een soortgelijk effect kan hebben in het menselijk lichaam, door te werken als een “moddermasker voor de darmen.”
Wanneer je een moddermasker op je gezicht doet, trekken de bindende eigenschappen in de klei de onzuiverheden eruit. Dus als je klei inslikt, “bindt het zich aan al deze schadelijke chemicaliën en verlaat het het lichaam voordat het in je bloedbaan terechtkomt,” zegt Young.
Maar voordat je gaat graven, weet dat er nog geen klinische proeven zijn gedaan met klei als tegengif voor gif, zegt Young. Echt vergiftigen zou onethisch zijn. Maar er zijn wel veel proeven op ratten gedaan. Experimenten tonen aan dat ratten die kaolien innamen minder last hadden van ziekte en dood bij blootstelling aan vergif.
Young zegt dat dit zou kunnen verklaren waarom zwangere vrouwen het meest last hebben van pica cravings. Het immuunsysteem wordt tijdens de zwangerschap enigszins onderdrukt, waardoor de foetus wordt beschermd tegen afstoting.
Maar dat maakt het lichaam ook vatbaarder voor schade door gifstoffen (vandaar de waarschuwingen tegen het eten van rauwe kaas en sushi). Pica-patiënten hebben ook de neiging zich te concentreren in warme, vochtige gebieden, waar ziekteverwekkers zich sneller vermenigvuldigen en verspreiden dan in koude, droge klimaten.
Maar zijn mensen zich hier echt van bewust als ze naar klei grijpen?
“Ik kan u verzekeren dat niemand heeft gezegd: ‘Eigenlijk, Dr. Young, pak ik deze doos Argo-maïszetmeel om mezelf te beschermen tegen de ziekteverwekkers in mijn omgeving.’ Ze zeggen wat de prikkel is, de geur en de smaak,” zegt Young.
Paul Schroeder, een geoloog gespecialiseerd in kaolien aan de Universiteit van Georgia, zegt dat de gewoonte weliswaar kan zijn geëvolueerd als een beschermende maatregel, maar dat het schadelijk kan zijn voor onze gezondheid.
De verbazingwekkende bindende eigenschappen van kaolien kunnen averechts werken en nuttige voedingsstoffen absorberen, wat vooral gevaarlijk is voor zwangere vrouwen, zegt hij.
Er zijn ook vragen over de vraag of bloedarmoede pica veroorzaakt, of andersom, zegt Young.
“Er zijn letterlijk honderdduizenden – zo niet miljoenen – die geïntrigeerd, gestoord en verwoest zijn door deze hunkeringen. Gezien de prevalentie had er allang onderzoek naar medicijnen moeten worden gedaan,” zegt Young.
Een van de redenen waarom we pica niet volledig begrijpen, zegt ze, is dat het een verborgen gedrag is – en Forrester hoopt dat zijn film het gesprek opent.
“In de afgelopen 20 jaar is de praktijk echt undercover gegaan, en er wordt niet echt over gepraat vanwege schaamte,” vertelt hij aan The Salt. “Ik ben er niet op uit om een film te maken waarvan mensen zeggen: ‘Wow, ik wil nu witte modder gaan halen’. Ik wil gewoon een beter begrip van deze praktijk.”
De Eat White Dirt-documentaire wordt eind deze zomer in geselecteerde zalen uitgebracht.