Structured settlements werden in de jaren zeventig in de Verenigde Staten populairder als alternatief voor eenmalige schikkingen. De toegenomen populariteit was te danken aan een aantal rulings van de Internal Revenue Service (IRS), een toename van het aantal letselschade-uitkeringen en hogere rentetarieven. De rulings van de IRS bepaalden dat indien aan bepaalde voorwaarden werd voldaan, de eisers geen federale inkomstenbelasting op de ontvangen bedragen verschuldigd zouden zijn. Hogere rentetarieven resulteren in lagere contante waarden en dus lagere financieringskosten van toekomstige periodieke betalingen.
In de Verenigde Staten zijn zowel op federaal niveau als op het niveau van de staten wetten en voorschriften inzake gestructureerde afwikkelingen vastgesteld. De federale wetten inzake gestructureerde afwikkeling omvatten diverse bepalingen van de Internal Revenue Code. Staatswetten inzake gestructureerde afwikkeling omvatten statuten ter bescherming van gestructureerde afwikkeling en statuten inzake periodieke betaling van vonnissen. Er zijn 47 staten met gestructureerde afwikkelingsbeschermingswetten, gecreëerd door een model uitgevaardigd door de Nationale Conferentie van Verzekeringswetgevers (“NCOIL”). Van de 47 staten zijn er 37 geheel of gedeeltelijk gebaseerd op de NCOIL-modelwet. Medicaid en Medicare wet- en regelgeving hebben invloed op gestructureerde settlements. Een gestructureerde regeling kan worden gebruikt in combinatie met afwikkelingsplanningsinstrumenten die helpen de Medicare-uitkeringen van een eiser te behouden. Een gestructureerde Medicare Set Aside Arrangement (MSA) kost over het algemeen minder dan een niet-gestructureerde MSA vanwege de afschrijving van de toekomstige cashflow over de levensverwachting van de eiser, in tegenstelling tot de financiering van alle betalingen die anders in de toekomst verschuldigd zijn in een enkel niet-gedisconteerd bedrag vandaag.
Gestructureerde schikkingen zijn onderschreven door veel van ’s lands grootste gehandicaptenrechtenorganisaties, waaronder de American Association of People with Disabilities. en een tijdlang was er een Congressional Structured Settlement Caucus.
RechtsstructuurEdit
De typische gestructureerde schikking ontstaat en is als volgt gestructureerd: Een benadeelde partij (de eiser) komt tot een onderhandelde schikking van een onrechtmatige daad zaak met de verweerder (of zijn verzekeringsmaatschappij) op grond van een schikking overeenkomst die als tegenprestatie, in ruil voor de eiser het veiligstellen van de afwijzing van de rechtszaak, een overeenkomst door de verweerder (of, meer gebruikelijk, zijn verzekeraar) tot een reeks van periodieke betalingen te doen.
Als een van de periodieke betalingen levensafhankelijk is (d.w.z. de verplichting om een betaling te doen is afhankelijk van de vraag of iemand in leven blijft), dan wordt de eiser (of wie dan ook als het meetleven wordt aangemerkt) genoemd als de lijfrentetrekker of het meetleven onder de lijfrente. In sommige gevallen kan de kopende maatschappij een levensverzekeringspolis kopen als een hedge in geval van overlijden in een schikking overdracht.
Toegewezen gevallenEdit
De verweerder, of de property/casualty verzekeringsmaatschappij, draagt over het algemeen zijn periodieke betalingsverplichting over aan een derde partij door middel van een gekwalificeerde cessie (“toegewezen geval”). Een cessie wordt “gekwalificeerd” genoemd indien zij voldoet aan de criteria die zijn neergelegd in Internal Revenue Code Section 130. De kwalificatie van de cessie is belangrijk voor cessiebedrijven omdat zonder deze kwalificatie het bedrag dat zij ontvangen om hen ertoe aan te zetten periodieke betalingsverplichtingen te aanvaarden, zou worden beschouwd als inkomen voor federale inkomstenbelastingdoeleinden. Indien een opdracht echter voldoet aan de voorwaarden van sectie 130, wordt het ontvangen bedrag uitgesloten van het inkomen van het opdrachtbedrijf. Deze bepaling van de belastingwetgeving is in het leven geroepen om de overdracht van zaken aan te moedigen; zonder deze bepaling zouden cessiemaatschappijen federale inkomstenbelastingen verschuldigd zijn, maar zouden zij doorgaans geen bron hebben waaruit zij de betalingen kunnen verrichten.
De gekwalificeerde cessiemaatschappij ontvangt geld van de gedaagde of de schadeverzekeraar, en koopt op haar beurt een “gekwalificeerd financieringsactief” om de gecedeerde periodieke betalingsverplichting te financieren. Volgens IRC 130(d) kan een “gekwalificeerd financieringsactief” een lijfrente of een verplichting van de overheid van de Verenigde Staten zijn.
In een gecedeerd geval wenst de gedaagde of de property/casualty-verzekeraar de periodieke betalingsverplichting op lange termijn niet in zijn boeken te houden. Daarom draagt de verweerder of de schadeverzekeraar de verplichting, door middel van een juridische constructie die gekwalificeerde cessie wordt genoemd, over aan een derde partij. De derde, de zogenaamde cessie-vennootschap, eist van de verweerder of de schadeverzekeraar dat deze hem een bedrag betaalt dat volstaat om een lijfrente te kopen waarmee zijn nieuw aanvaarde periodieke betalingsverplichting wordt gefinancierd. Indien de eiser instemt met de overdracht van de periodieke betalingsverplichting (hetzij in de schikkingsovereenkomst, hetzij, bij gebreke daarvan, in een speciale vorm van gekwalificeerde cessie die bekend staat als gekwalificeerde cessie en vrijgave), heeft de verweerder en/of zijn schadeverzekeringsmaatschappij geen verdere verplichting om de periodieke betalingen te verrichten. Deze methode van vervanging van de schuldenaar is wenselijk voor gedaagden of vastgoed-/casualty-maatschappijen die de periodieke betalingsverplichting niet in hun boeken wensen te behouden. Een gekwalificeerde cessie is ook voordelig voor de eiser, aangezien hij niet hoeft te vertrouwen op het aanhoudende krediet van de gedaagde of de onroerendgoed-/casualty-onderneming als algemene schuldeiser.
Niet-toegewezen gevallen
In het minder vaak voorkomende niet-toegewezen geval behoudt de gedaagde of property/casualty-verzekeraar de periodieke betalingsverplichting en financiert deze door een lijfrente te kopen van een levensverzekeringsmaatschappij, waardoor zijn verplichting wordt gecompenseerd met een overeenkomstig actief. De betalingsstroom die in het kader van de lijfrente wordt gekocht, komt qua timing en bedragen exact overeen met de periodieke betalingen die in de schikkingsovereenkomst zijn overeengekomen. De verweerder of de schadeverzekeringsmaatschappij is eigenaar van de lijfrente en noemt de eiser als begunstigde van de lijfrente, waardoor de lijfrente-uitgevende instelling de opdracht krijgt de betalingen rechtstreeks naar de eiser te sturen. Een van de redenen waarom een niet-toegewezen zaak minder populair is, is dat de verplichting niet echt uit de boeken is, en dat de verweerder of de schadeverzekeraar een voorwaardelijke verplichting behoudt. Hoewel het zelden voorkomt dat een verzekeraar in gebreke blijft, speelde de voorwaardelijke aansprakelijkheid wel een rol bij de liquidatie van Executive Life Insurance Company of New York. Sommige lijfrentetrekkers kwamen tekort, en een aantal debiteuren aan het verkeerde eind van niet-toegewezen zaken vulden het verschil aan.
BelastingkwestiesEdit
In 1982 heeft het Congres speciale belastingregels aangenomen om het gebruik van gestructureerde schikkingen aan te moedigen om op lange termijn financiële zekerheid te bieden aan ernstig gewonde slachtoffers en hun gezinnen. Deze regels voor gestructureerde schikkingen, zoals gecodificeerd in de uitvaardiging van de Periodic Payment Settlement Act van 1982, waarbij sectie 130 van de Internal Revenue Code van 1986 (IRC) werd ingevoerd, en in wijzigingen op sectie 104(a)(2) van de Code, hebben sindsdien effectief gefunctioneerd. In de Taxpayer Relief Act van 1997 heeft het Congres de gestructureerde schikkingen uitgebreid tot werknemerscompensatie om lichamelijk letsel opgelopen op de werkplek te dekken. Een “gestructureerde regeling” in de zin van de belastingwetgeving is een “regeling” die aan de volgende eisen voldoet.
Letselschade, lichamelijke ziekte en werknemerscompensatie zijn vrij van inkomstenbelasting als gevolg van uitsluitingen waarin sectie 104 van de IRC voorziet. De door het Congres uitgevaardigde belastingregels voor gestructureerde schikkingen leggen een duidelijke lijn vast voor een gestructureerde schikking. Zodra de eiser en de verdediging de vordering uit onrechtmatige daad hebben geregeld in ruil voor periodieke betalingen door de verweerder (of de verzekeraar van de verweerder), vormt het volledige bedrag van de periodieke betalingen een belastingvrije schadevergoeding aan het slachtoffer. De verweerder, of zijn verzekeraar, kan zijn periodieke betalingsverplichting overdragen aan een gekwalificeerde cessiemaatschappij (doorgaans een voor één doel opgericht filiaal van een levensverzekeraar) die zijn overgenomen verplichting financiert met een lijfrente die wordt gekocht van de aangesloten levensverzekeraar. De regels staan de cessionaris ook toe om zijn periodieke betalingsverplichting uit hoofde van de gestructureerde regeling te financieren via verplichtingen van het Amerikaanse ministerie van Financiën. Deze benadering wordt echter veel minder vaak gebruikt vanwege het lagere rendement en de relatieve inflexibiliteit van betalingsschema’s die beschikbaar zijn onder schatkistpapier. Op deze manier, met een gekwalificeerde overdracht, is er een wettelijke novatie, de gedaagde of verzekeraar kan zijn boeken sluiten op de aansprakelijkheid, en de eiser kan de financiële zekerheid op lange termijn ontvangen van een lijfrente (of lijfrenten) uitgegeven door een of meer financieel sterke levensverzekeringsmaatschappijen.
Wat maakt dit werk is de belastinguitsluiting voor de gekwalificeerde toewijzende onderneming die door IRC sectie 130 wordt geboden. Zonder deze belastingvrijstelling zouden de kosten van de toewijzing hoger zijn, omdat het toewijzende bedrijf de premie als inkomsten zou moeten boeken. Het resulterende nettobedrag na belastingen zou onvoldoende zijn om de overgenomen verplichting te financieren.
Om voor een speciale fiscale behandeling in aanmerking te komen, moet een gestructureerde regeling aan de volgende vereisten voldoen:
- Een gestructureerde regeling moet tot stand komen door:
- Een rechtszaak of overeenkomst voor periodieke betaling van schade die van het bruto-inkomen kan worden uitgesloten krachtens Internal Revenue Code Section 104(a)(2) (26 U.S.C. § 104(a)(2)); of
- Een overeenkomst voor de periodieke betaling van schadevergoeding krachtens een wet op de vergoeding van werknemers die van het bruto-inkomen kan worden uitgesloten krachtens Internal Revenue Code Section 104(a)(1) (26 U.S.C. § 104(a)(1)); en
- De periodieke betalingen moeten van de aard zijn zoals beschreven onder A) en B) van Internal Revenue Code Section 130(c)(2) (26 U.S.C. § 130(c)(2)) en moeten worden betaald door een persoon die:
- partij is bij de rechtszaak of overeenkomst of bij een vordering tot schadeloosstelling van werknemers; of
- door een persoon die de aansprakelijkheid voor dergelijke periodieke betalingen op zich heeft genomen krachtens een gekwalificeerde overdracht in overeenstemming met Internal Revenue Code Section 130 (26 U.S.C. § 130).
Verkoop van rechten op gestructureerde afwikkelingsbetalingenEdit
Een eiser die heeft ingestemd met een onderhandelde gestructureerde schikking kiest ervoor om een deel van hun schikkingsgeld te ontvangen op het moment van de schikking, en een deel van hun schikkingsgeld in de toekomst via een onderhandeld, aangepast schema van periodieke betalingen die “vast en bepaalbaar zijn wat betreft het bedrag en het tijdstip van betaling.” De levensverzekeringsmaatschappijen die deze periodieke betalingsverplichtingen verzekeren en de daarmee verbonden gekwalificeerde toewijzende bedrijven, moeten voldoen aan de Internal Revenue Code 130, die, gedeeltelijk, geen versnelling of wijziging van betalingen toestaat. Gestructureerde uitkeringstrekkers hebben de mogelijkheid om de rechten op toekomstige periodieke uitkeringen te verkopen of over te dragen aan kopers van betalingsrechten op gestructureerde uitkeringen, meestal bekend als factoringbedrijven voor gestructureerde uitkeringen. Sommige levensverzekeraars, zoals Berkshire Hathaway Life Insurance Company of Nebraska, en voormalige gestructureerde lijfrente-emittenten Allstate Life Insurance Company en Symetra, bieden aan om een deel of alle van iemands gestructureerde nederzetting betalingsrechten te kopen in ruil voor een forfaitair bedrag in contanten, op voorwaarde dat een dergelijke transactie voldoet aan IRC § 5891.
Hoewel veel begunstigden van een gestructureerde nederzetting vinden dat de nederzetting aan hun behoeften voldoet, kunnen sommigen veranderde financiële omstandigheden ervaren en merken dat ze niet in staat zijn om fondsen te verkrijgen via conventionele financiering of andere bronnen. Zij kunnen fondsen uit de gestructureerde regeling willen verkrijgen om schulden af te betalen, een huis te helpen betalen, het collegegeld van een kind te helpen betalen, of voor andere belangrijke financiële behoeften. Tegelijkertijd zijn bedrijven die gestructureerde schikkingen kopen, bekend om te profiteren van de omstandigheden van begunstigden om de schikkingen voor een relatief kleine prijs te verkrijgen.
De handeling van de verkoop en aankoop van gestructureerde schikkingsbetalingsrechten staat bekend als een gestructureerde schikking factoring-transactie. Bijvoorbeeld, een gestructureerde nederzetting betalingsstroom van 20 jaar kan worden overgedragen in ruil voor één verdisconteerde betaling nu.
Voor elke verkoop van gestructureerde nederzetting betalingsrechten zal de goedkeuring van een rechter nodig zijn om te voldoen aan de lokale staat gestructureerde nederzetting beschermingswet en IRC 5891. Handhaving van gestructureerde schikking Goedkeuring is niet een gegeven. In 2012 heeft een Tennessee Chancery Court een bevel uitgevaardigd waarbij de overdracht door een begunstigde van betalingen voor werknemerscompensatie onder een gestructureerde afwikkelingsovereenkomst werd geweigerd. Rechter William E. Lantrip oordeelde dat (i) werknemerscompensatiebetalingen niet onder de definitie van “gestructureerde afwikkeling” vallen volgens de Tennessee Structured Settlement Protection Act, Tenn. Code. Ann. §47-18-2601
Handhaving van het staatssysteem van gestructureerde schikkingsbeschermingswetten is onder zwaar toezicht gekomen nadat op 25 augustus 2015 in de Washington Post een zeer gepubliceerd verhaal verscheen over vermeend misbruik van een cluster van lijfrentetrekkers die gestructureerde schikkingen ontvingen als onderdeel van loodverfschikkingen in Baltimore City. Wat leidde tot een snel aangenomen hervorming van de Maryland Structured Settlement Protection Act en rechtszaken tegen het Chevy Chase MD-bedrijf dat de deals bedacht en een aantal van zijn leidinggevenden door de Maryland Attorney General, The Consumer Financial Protection Bureau en een class action van de eiser.
Op 14 september 2017 diende een class action-rechtszaak in bij het Eastern District of Pennsylvania, waarin wordt beweerd dat de rechters van Portsmouth Virginia Circuit Court medeplichtig waren aan een “Annuity Fraud Enterprise”-regeling, waarin een advocaat uit Virginia en 79th District-afgevaardigde Steve Heretick de centrale figuur was, die JG Wentworth, Seneca One, 321 Henderson Receivables en andere kopers van schikkingen vertegenwoordigde, die naar verluidt de rechten van duizenden gestructureerde schikkingslijfrenten schonden. De eisers beweren schendingen van de RICO-statuten tegen meerdere gedaagden, schendingen van het recht op een eerlijk proces en vorderen een constructief vertrouwen tegen alle gedaagden en alle nominale gedaagden, waaronder verschillende levensverzekeraars die de lijfrentes uitgeven.