De belangrijkste reden waarom mensen naar verfilmde Shakespeare-stukken kijken, is voor de dialoog. Het gedempte en galmende geluid in deze potentieel goede film verpest het volledig. Je kunt niet altijd horen wat de acteurs zeggen; ik ken de verhaallijn, maar ik wil nog steeds de acteurs de beroemde zinnen horen zeggen. (En ja, ik ben er zeker van dat het niet de schuld van de bioscoop was voor het slechte geluid. De producent en verschillende acteurs waren aanwezig bij de vertoning en zeiden niets over het geluid.)
Daarnaast zijn verschillende acteurs erg slecht gecast en lijken ze naar de William Shatner acteerschool te zijn geweest. Vooral Nerissa en Lancelot zijn erg slecht. Het voelde allemaal erg amateuristisch aan.
Wat me ervan weerhoudt om deze film een lagere waardering te geven, is dat ik de interpretatie van de relatie tussen Antonio en Bassanio als een relatie tussen geliefden bewonder. Het lijkt voor de hand te liggen – waarom zou Antonio zich anders zo diep in de schulden steken voor Bassanio, en onder zulke voorwaarden? Ik heb deze interpretatie met veel succes op het toneel zien gebeuren. Jammer dat de produktiewaarden van deze film zo slecht waren dat ik het niet kon waarderen.