Door Rick Hinton
Wikipedia definieert schaduwmensen als, “Bovennatuurlijke schaduwachtige humanoïde figuren die, volgens gelovigen, worden gezien flikkerend op muren en plafonds in het perifere zicht van de kijker.” Er wordt beweerd dat ze slechts enkele seconden worden gezien als onherkenbare vluchtige schaduwen vanuit de ooghoek van een waarnemer. Ik heb verhalen gehoord dat ze helemaal niet de vorm van een mens hadden… meer als een bal of een fladderende deken. En af en toe zien sommigen, zoals ik persoonlijk heb meegemaakt, deze massa’s recht aan. Deze figuren zijn er al heel lang. Ze lijken een consistente bekendheid te delen – ze zijn het meest gerapporteerde type van spookwaarnemingen. Toch verschillen de meningen onder paranormale onderzoekers.
Sommigen rapporteren ze als dreigend, eng, griezelig en kwade bedoelingen herbergend. Sommigen vinden dat ze de ware vorm van een geest zijn. Sommigen beweren dat het tijdreizigers zijn en/of interdimensionale wezens op bezoek in onze huidige tijd en plaats. Velen hebben ook geconcludeerd dat deze flikkeringen van de duisternis op een missie zijn om over ons te waken en ons te begeleiden op het levenspad. Maar degenen die een andere invalshoek hebben, denken dat schaduwmensen het gevolg zijn van fysiologische en psychologische aandoeningen: slaaptekort of verlamming, illusies, hallucinaties, het begin van dementie, drugs- of alcoholgebruik of de bijwerkingen van medicijnen.
Jason Offutt, auteur van Darkness Walks: The Shadow People Among Us, zegt: “Veel schaduwmensen ontmoetingen lijken inderdaad spook ontmoetingen te weerspiegelen, en zijn het meest voorkomende type schaduwmens ontmoetingen: een zwarter dan de nacht, menselijk gevormde schaduw die mensen zien lopen door hun slaapkamer, gang, woonkamer, enz. Deze schaduwmensen zijn het meest goedaardig en trekken zich meestal niets aan van degenen die hen waarnemen.”
Het is 2 uur ’s nachts en je bent op dat moment in een onderzoek – zittend in het donker met een lichaam en geest die moe zijn van een constante staat van intense observatie. Je geest is in een melancholische modus van automatische piloot geraakt. Er is al uren niets gebeurd. Je blijft vragen stellen aan een lege kamer, in een poging om een antwoord te krijgen dat zal worden vastgelegd op een digitale audiorecorder. U zit en kijkt toe. De stilte is bijna oorverdovend, en dan gebeurt het! Uit je ooghoek zie je beweging – donkerder dan het zwart van de kamer, massief en glibberend naar links. Je draait je hoofd snel om terwijl je hart sneller gaat kloppen; je ziet niets. Je versnelt in een staat van hoge waakzaamheid, vechtend om je ogen te richten op een klein deel van de kamer. Dan gebeurt het opnieuw, maar deze keer kijk je recht vooruit terwijl een donkere massa uit de hoek komt, langs de muur glijdt en in de tegenoverliggende hoek verdwijnt.
Je hart gaat nu echt tekeer. De adrenaline giert als een op hol geslagen trein!
Het brein neemt het over en probeert te rationaliseren wat je zojuist hebt ervaren. Was het het resultaat van vermoeide ogen? Een hangende wimper? Zweefvliegjes die over het hoornvlies scheren? De koplampen van een passerende auto die de kamer binnenfilterden en zo een optische illusie creëerden? Of … was het echt? Schaduwmensen!
Paranormaal onderzoek vervolgt zijn gestage weg op de mistige weg van geheimen.