Koorts in de postpartumperiode is een relatief vaak voorkomend verschijnsel, met een frequentie van ongeveer 5-7% van de bevallingen en het merendeel van de gevallen meer dan twee dagen na de geboorte. Vaak worden deze gevallen behandeld door de behandelende gynaecoloog van de patiënt, maar een kort overzicht is nuttig voor de arts van de spoedgevallendienst omdat ze zich op de spoedgevallendienst kunnen melden voor verzorging. Postpartum koorts wordt gedefinieerd als een temperatuur van 38,7 graden C (101,6 graden F) of hoger gedurende de eerste 24 uur of hoger dan 38,0 graden C (100,4 graden F) op twee van de eerste 10 dagen postpartum.
Koorts die zich zo vaak voordoet tijdens de postpartumperiode kan uiteraard verschillende oorzaken hebben. De meest voorkomende oorzaak van postpartum koorts is echter endometritis, dat is een ontsteking in het baarmoederslijmvlies, in dit geval door een infectie. Aangezien de infectie zowel afkomstig is van de urogenitale tractus als van de huidflora, is de infectie meestal polymicrobieel en is toediening van antibiotica met specifieke activiteit tegen anaërobe bacteriën noodzakelijk. Deze infectie verschijnt gewoonlijk twee tot drie dagen na de bevalling, zodat zij het vaakst voorkomt in de postpartumperiode en goed is voor meer dan de helft van de postpartuminfecties die na het ontslag na de bevalling worden aangetroffen.
Andere belangrijke oorzaken van postpartum koorts (in volgorde van optreden in de tijd na de bevalling) zijn atelectase, urineweginfectie/pyelonefritis, chirurgische wondinfectie (het geval van een chirurgische bevalling), septische thromboflebitis en mastitis. Tenslotte moeten ongebruikelijke oorzaken van acute buikpijn worden overwogen indien klinisch aangewezen, vooral appendicitis en diverticulitis, die moeilijk te onderscheiden kunnen zijn in de setting van normale postpartum of postoperatieve pijn.
Diagnostische evaluatie door laboratoriumonderzoeken die gebruikelijk zijn bij de evaluatie van infectie naar bron zoals hierboven geschetst, samen met geschikte diagnostische onderzoeken moeten worden uitgevoerd, en verloskundige consultatie moet worden verkregen. Specifiek bij de behandeling van endometritis, vooral na een chirurgische bevalling, worden clindamycine en gentamycine voor de moeder aanbevolen, samen met adequate vloeistofresuscitatie en ondersteunende zorg.