Phil Donahue, voluit Phillip John Donahue, (geboren 21 december 1935, Cleveland, Ohio, U.S.), Amerikaans journalist en televisiepersoonlijkheid die een pionier was in de dagelijkse, op onderwerpen gerichte TV talkshow. Zijn zeer populaire show werd uitgezonden van 1967 tot 1996, en Donahue won negen Daytime Emmy Awards (1977-80, 1982-83, 1985-86, en 1988) als uitstekende presentator.
Donahue studeerde in 1957 af aan de Universiteit van Notre Dame met een graad in bedrijfskunde, maar het was zijn ervaring met het werken bij het toenmalige universiteitsstation WNDU-TV tijdens zijn schooltijd die bepalend was voor zijn verdere carrière. Hij werkte een tijdje als vervangend omroeper bij een radio- en televisiestation in Cleveland voordat hij in 1958 een baan kreeg als nieuwsdirecteur van een lokaal radiostation in Adrian, Michigan. Dat leidde ertoe dat hij in 1959 werd aangenomen als verslaggever voor de tv-nieuwsuitzendingen van WHIO in Dayton, Ohio, waar hij een reputatie verwierf vanwege zijn scherpzinnige interviewtechniek. In 1963 werd hij de gastheer van een call-in radio talkshow, Conversation Piece, bij het aangesloten radiostation. Binnen een paar jaar had hij het presenteren van een business TV talkshow en het coancheren van het avondnieuws aan zijn taken toegevoegd.
In 1967 gaf een ander Dayton TV station, WLWD, hem een ochtend interview show, The Phil Donahue Show, met een studiopubliek. Het format vereiste dat hij één gast en één onderwerp per show had. Donahue’s eerste gast was de twistzieke en provocerende atheïstische activiste Madalyn Murray O’Hair, en de aflevering creëerde onmiddellijk publieke aandacht en betrokkenheid. Binnen een paar shows voegde Donahue de innovatie toe om leden van het studiopubliek toe te staan vragen te stellen aan de gasten. De show, met een mix van nieuws en culturele onderwerpen, werd zo populair dat de eigenaar van het station in 1969 begon met het syndiceren van de show naar andere stations in het Midwesten, en binnen twee jaar werd de show uitgezonden in 44 steden.
In 1974 verhuisde Donahue zijn show van Dayton naar Chicago, waar het werd uitgezonden door WGN en de naam Donahue kreeg. Hij werd bewonderd om zijn agressieve en onconventionele stijl van interviewen, waarbij hij zijn gasten veel moest overhalen en porren. Zijn show, die zich vaak richtte op een actuele sociale kwestie, was een van de eerste waarin controversiële onderwerpen op de nationale televisie werden behandeld. Zijn autobiografie, Donahue: My Own Story, verscheen in 1979. Tegen 1980, het jaar dat hij trouwde met de populaire TV actrice Marlo Thomas, had Donahue een geschat nationaal publiek van ongeveer acht miljoen mensen en was vooral populair onder vrouwen. Het programma won zes Daytime Emmy’s (1978-81 en 1985-86).
De nationaal gesyndiceerde show begon in 1985 vanuit New York City uit te zenden. Andere talkshows die de formule van Donahue imiteerden, zoals die van Oprah Winfrey en Sally Jessy Raphael, begonnen echter steeds meer kijkers te trekken, waardoor Donahue in vergelijking met andere talkshows tam leek. Bovendien waren zijn openlijk liberale en anti-oorlogs standpunten minder populair geworden. Donahue nam zijn laatste show op in 1996.
Donahue was in 2002 korte tijd gastheer van een andere talkshow op de kabelzender MSNBC. Hij en documentairemaakster Ellen Spiro schreven en regisseerden Body of War (2007), een documentaire over een verlamde veteraan van de oorlog in Irak die zich aanpast aan het burgerleven en zich verzet tegen de oorlogsinspanningen. Donahue en Thomas waren de auteurs van What Makes a Marriage Last: 40 Celebrated Couples Share with Us the Secrets to a Happy Life (2020). Donahue ontving de Daytime Emmy Award voor lifetime achievement in 1996.