Pink Floyd was niet de eerste naam van de band. Ze waren eerder bekend onder Sigma 6, T-Set, Megadeaths, Abdabs en The Pink Floyd Sound.
Toen Syd Barrett toetrad tot de band (die al eerder was opgericht, door Roger Waters en Nick Mason) “Screaming Abdabs” (afschuwelijke naam) was hij vastbesloten om er een interessante naam aan te geven. Na enige tijd, en al met Rick Wright in de band, haalde hij de leden over om zijn suggestie te aanvaarden, The Tea Set, maar toen ze op een amateurfestival speelden, moesten ze het podium op, kort na een andere band die precies die naam had. Toen bedacht Barrett de naam “Pink Floyd” en de andere leden vonden het uiteindelijk wel leuk.
Dit zijn de namen van twee obscure Amerikaanse bluesmannen: Pink Anderson en Floyd Council.
De redenen waarom hij specifiek deze twee koos, naast vele anderen, zijn onduidelijk. Zeker is dat hij zijn werk kende, want tussen de jaren vijftig en zestig was het in Groot-Brittannië mode om naar Amerikaanse muziek te luisteren, vooral blues.
Dit had grote invloed in de Engelse rock en veel Britse groepen namen nummers op die door Amerikanen waren gecomponeerd. Je vindt deze heropnames terug in het werk van The Beatles, The Rolling Stones, The Who, Led Zeppelin (niet altijd met naamsvermelding), Animals, Jethro Tull enz. David Gilmour (die Barrett’s persoonlijke vriend was voordat hij bij de groep kwam) beweert dat Syd platen van deze artiesten bezat.
Er is een oud verhaal, waarschijnlijk verzonnen, dat Barrett gefascineerd zou zijn geweest door deze namen toen hij twee gedeeltelijk over elkaar heen liggende schijven zag, zodat de schijf van Council de achternaam van Anderson bedekte. Het zou dus om de sonoriteit van de combinatie van deze namen zijn gegaan die Syd in zijn geheugen heeft bewaard, en op een moment dat hij snel een nieuwe naam voor de band moest verzinnen, heeft hij ze opgeroepen.
Zie meer nieuws