In januari meldde Mariah Carey op Twitter dat haar man, “America’s Got Talent”-presentator Nick Cannon, was opgenomen in het ziekenhuis in Aspen, Colorado, met “licht nierfalen”. Cannon was naar het ziekenhuis gebracht vanwege buikpijn.
Nog maar een paar weken later moest Cannon voor de tweede keer naar het ziekenhuis vanwege bloedproppen in zijn longen.
Cannon vertelt nu aan People magazine dat de oorzaak van het nierfalen een auto-immuunziekte was, vergelijkbaar met lupus:
Ze zeggen dat auto-immuun is – zoiets als lupus, maar niemand anders in mijn familie heeft het.
Een paar weken geleden stopte Cannon met zijn talkshow in New York, om zich meer op zijn gezondheid te concentreren.Cannon zegt dankbaar te zijn dat hij nog leeft en is van plan meer tijd door te brengen met zijn vrouw en hun tweeling, Moroccan en Monroe.
De omvang van auto-immuunziekten
- Het National Institutes of Health schat dat tot 23,5 miljoen Amerikanen aan een auto-immuunziekte lijden, en dat de prevalentie toeneemt.
- Onderzoekers hebben 80-100 verschillende auto-immuunziekten geïdentificeerd en vermoeden dat ten minste 40 andere ziekten een auto-immuunbasis hebben. Deze ziekten zijn chronisch en kunnen levensbedreigend zijn.
- Autoimmuunziekte is een van de top 10 belangrijkste doodsoorzaken bij vrouwelijke kinderen en vrouwen in alle leeftijdsgroepen tot 64 jaar.
- Uit een recente NIH-studie blijkt dat 32 miljoen Amerikanen auto-antilichamen hebben die zich richten tegen hun eigen weefsels.
Voorbeelden van auto-immuun (of auto-immuungerelateerde) aandoeningen zijn onder meer:
- De ziekte vanAddison
- Coeliakie – sprue (gluten-enteropathie)
- Dermatomyositis
- De ziekte van Graves
- Hashimoto’s thyroiditis
- Multiple sclerose
- Myasthenia gravis
- Pernicieuze anemie
- Psoriasis en Psoriatische artritis
- Rheumatoïde artritis
- Sjogren syndroom
- Systemische lupus erythematosus
- Type 1 diabetes
Autoimmuunziekten en nierfalen
Autoimmuunziekten kunnen bijna elk deel van het lichaam aantasten, waaronder het hart, de hersenen, de zenuwen, de spieren, de huid, de ogen, de gewrichten, de longen, de nieren, de klieren, het spijsverteringskanaal en de bloedvaten.
Een paar soorten richten zich vaker op de nieren, en kunnen leiden tot nierfalen. Deze omvatten:
Systemische lupus erythematosus (SLE)
SLE tast vele delen van het lichaam aan: vooral de huid en de gewrichten, maar ook de nieren.
Omdat vrouwen vaker SLE ontwikkelen dan mannen, denken sommige onderzoekers dat een geslachtsgebonden genetische factor een rol kan spelen bij de vatbaarheid, hoewel ook een virusinfectie als uitlokkende factor is genoemd.
Lupus nefritis is de naam die wordt gegeven aan de nieraandoening die wordt veroorzaakt door SLE, en treedt op wanneer auto-antilichamen worden gevormd of worden afgezet in de glomeruli, waardoor een ontsteking ontstaat. Uiteindelijk kan de ontsteking littekens veroorzaken waardoor de nieren niet goed meer kunnen functioneren.
De gebruikelijke behandeling van lupus nefritis bestaat uit een combinatie van twee geneesmiddelen, cyclofosfamide, een cytotoxisch middel dat het immuunsysteem onderdrukt, en prednisolon, een corticosteroïd dat wordt gebruikt om de ontsteking te verminderen.
Een nieuwer immunosuppressivum, mychofenolaat mofetil (MMF), wordt gebruikt in plaats van cyclofosfamide. Voorlopig onderzoek wijst uit dat MMF even effectief kan zijn als cyclofosfamide en mildere bijwerkingen heeft.
Hoodpasture-syndroom
Hoodpasture-syndroom gaat gepaard met een auto-antilichaam dat zich specifiek richt op de nieren en de longen.
Vaak is de eerste aanwijzing dat patiënten het auto-antilichaam hebben, een bloedspuwing. Maar de longschade bij het Goodpasture-syndroom is meestal oppervlakkig in vergelijking met de progressieve en blijvende schade aan de nieren.
Het syndroom van Goodpasture is een zeldzame aandoening die vooral jonge mannen treft, maar ook voorkomt bij vrouwen, kinderen en oudere volwassenen. Behandelingen bestaan uit immunosuppressieve medicijnen en plasmaferese die de auto-antistoffen verwijdert.
IgA-nefropathie
IgA-nefropathie is een vorm van glomerulaire ziekte die ontstaat wanneer immunoglobuline A (IgA) afzettingen vormt in de glomeruli, waardoor ontstekingen ontstaan.
Het meest voorkomende symptoom van IgA nefropathie is bloed in de urine, maar het is vaak een stille ziekte die vele jaren onopgemerkt kan blijven.
De ziekte is naar schatting de meest voorkomende oorzaak van primaire glomerulonefritis. Mannen lijken er meer last van te hebben dan vrouwen. Hoewel IgA nefropathie in alle leeftijdsgroepen voorkomt, vertonen jonge mensen zelden tekenen van nierfalen, omdat het meestal enkele jaren duurt voordat de ziekte het stadium bereikt waarin het waarneembare complicaties veroorzaakt.
Niet behandelen wordt aanbevolen voor vroege of milde gevallen van IgA nefropathie wanneer de patiënt een normale bloeddruk heeft en minder dan 1 gram eiwit in een 24-uurs urineproductie.
Wanneer de proteïnurie meer dan 1 gram per dag bedraagt, is de behandeling gericht op het beschermen van de nierfunctie door de proteïnurie te verminderen en de bloeddruk onder controle te houden. Bloeddrukverlagende medicijnen – angiotensine-converterende enzymremmers (ACE-remmers) of angiotensine-receptorblokkers (ARB’s) – die angiotensine blokkeren, zijn het meest effectief om deze twee doelen tegelijkertijd te bereiken.
De weg vooruit voor de behandeling van auto-immuunziekten
In 2012 zal de U.S. National Institutes of Health $872 miljoen uitgeven aan onderzoek naar auto-immuunziekten.
Het onderzoek richt zich op het begrijpen van de genetica van auto-immuniteit, het ophelderen van de mechanismen van zelftolerantie, het ontwikkelen van benaderingen om zelftolerantie op te wekken en het karakteriseren van de routes van immuun-gemedieerde weefselvernietiging. De kennis die uit deze onderzoeken wordt verkregen, vormt de basis voor klinische strategieën om auto-immuunziekten te diagnosticeren en nieuwe behandelingen voor de lopende ziekte te ontwikkelen.
In 1998 gaf het Congres het Autoimmune Diseases Coordinating Committee (ADCC) de opdracht om een uitgebreid strategisch onderzoeksplan te ontwikkelen voor door de National Institutes of Health (NIH)-gefinancierd auto-immuunonderzoek, met als doel de impact van auto-immuunziekten te verminderen.
Voor klinische trials met betrekking tot auto-immuunziekten, klik hier.