De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) noemden Mycoplasma genitalium bacteriële infectie in 2015 als een “opkomend probleem” in zijn behandelingsrichtlijnen voor seksueel overdraagbare aandoeningen.1,2 M genitalium werd pas in de jaren tachtig voor het eerst geïdentificeerd en wordt in toenemende mate erkend als een belangrijke oorzaak van verschillende seksueel overdraagbare aandoeningen (soa’s), zoals urethritis bij mannen en cervicitis bij vrouwen.1 M genitalium infectie is verantwoordelijk voor meer soa’s dan Neisseria gonorrhoeae en is de tweede meest voorkomende soa naast Chlamydia trachomatis infectie. Ondanks de wijdverspreide prevalentie kan M genitalium-infectie echter moeilijk te diagnosticeren en te behandelen zijn.3
Infectious Disease Advisor sprak met Oluwatosin Jaiyeoba Goje, MD, van het Ob/Gyn & Women’s Health Institute van de Cleveland Clinic in Ohio, en Amesh Adalja, MD, woordvoerder van de Infectious Diseases Society of America en Senior Associate bij het Johns Hopkins Center for Health Security in Baltimore, Maryland, over uitdagingen bij de diagnose en behandeling van M genitalium-infectie.
Een opkomende soa
M genitalium-infectie is een alomtegenwoordige oorzaak van soa’s wereldwijd, met prevalentiecijfers variërend van 0,4% bij jongvolwassenen in de Verenigde Staten tot 4,5% in Nederland. Tot 6,3% van de patiënten in een seksueel overdraagbare aandoeningen (SOA)-kliniek in Zweden bleken M genitalium-infectie te hebben. Hoewel de prevalentiecijfers van land tot land verschillen, is M genitalium de meest voorkomende oorzaak van soa’s, waarbij C trachomatis op de tweede plaats komt in prevalentie.3
Continue Reading
“De prevalentie van M genitalium is vooral verontrustend omdat de meeste mensen die met de bacterie besmet zijn, niet eens weten dat ze het hebben,” zei Dr. Goje. “De symptomen kunnen aspecifiek en onbestaand zijn, en als ze niet worden behandeld, kan een M genitalium-infectie verwoestende gezondheidsproblemen veroorzaken, zoals urethritis, cervicitis en bekkenontstekingsziekten.”
Zelfs als patiënten symptomatisch zijn, weten artsen niet altijd dat ze op M genitalium moeten letten. “Artsen zijn minder bekend met M genitalium-infectie dan met andere, meer voorkomende soa’s die ze al hebben behandeld of waarover ze hebben geleerd op de medische school,” zei Dr Adalja. “Maar M genitalium heeft een voldoende hoge prevalentie in bepaalde contexten dat het iets is dat we niet willen negeren.”
Diagnostische technieken en uitdagingen
Volgens Dr Adalja moet M genitalium-infectie worden overwogen bij mannen met symptomen van urethritis – vergelijkbaar met de symptomen die worden waargenomen bij chlamydia en gonorroe. “M genitalium is de tweede meest voorkomende oorzaak van urethritis, en het is definitief onderzocht bij mannen. Je zou vooral mannen willen testen die niet beter werden na de eerste antibioticakuur, omdat M genitalium vaak resistent is tegen antibiotica die gewoonlijk worden gebruikt om soa’s te behandelen,” zei Dr Adalja.
Dr. Goje stelt ook voor om te testen op M genitalium bij vrouwen met aanhoudende symptomen van cervicitis, vooral bij vrouwen die niet hebben gereageerd op een empirische antibioticakuur voor chlamydia en gonorroe en negatief hebben getest op deze ziekteverwekkers.
Het testen op M genitalium kan echter omslachtig en tijdrovend zijn omdat M genitalium een langzaam groeiend organisme is.3 “Het isoleren en kweken van M genitalium is niet haalbaar wanneer er onmiddellijk een antimicrobiële therapie moet worden ingesteld,” zei Dr. Goje.
“Hoewel er geen door de FDA goedgekeurde test voor M genitalium bestaat, verdient de nucleïnezuuramplificatietest (NAAT) de voorkeur,” aldus Dr. Goje. NAAT maakt gebruik van polymerase kettingreactie (PCR) en kan worden uitgevoerd op meerdere soorten monsters, waaronder urethrale, vaginale en cervicale swabs; urine; en endometriale biopsieën.
NaAT voor het diagnosticeren van M genitalium maakt echter gebruik van assays die zijn ontwikkeld voor de onderzoekssetting en als gevolg daarvan is NAAT alleen beschikbaar in referentielaboratoria – meestal in grote universitaire ziekenhuizen. “Als je in een klein ziekenhuis bent, moet je weten waar je de test kunt laten doen, en welke ziekenhuizen het in een onderzoeksomgeving doen,” zei Dr Adalja. “
Management en antimicrobiële resistentie
Significante antimicrobiële resistentie vormt een grote uitdaging voor de behandeling van M genitalium-infectie. Omdat M genitalium geen celwand heeft, zijn antibiotica die zich richten op de biosynthese van de celwand, zoals bèta-lactamines (bijv. penicillines en cefalosporines), niet effectief tegen dit organisme, aldus Dr. Goje.
Volgens Dr. Adalja krijgen patiënten met urethritis gewoonlijk een empirische kuur met doxycycline, die C trachomatis bestrijkt, maar in verband wordt gebracht met hoge behandelingsfaalkansen voor M genitalium-infectie. “Meer dan de helft van de patiënten met M genitalium die worden behandeld met doxycycline kan een microbiologische mislukking hebben,” zei hij.
Dr Goje merkte op dat patiënten die niet hebben gereageerd op een eerste kuur met doxycycline vaak een tweede ronde van antibiotische behandeling nodig hebben, meestal bestaande uit azithromycine gedurende ten minste 5 dagen. Tot 50% van de patiënten met M genitalium-infectie vertoont echter resistentie tegen azithromycine. Wanneer azithromycine faalt, is moxifloxacine 400 mg per dag gedurende 7 tot 14 dagen het antibioticumregime van voorkeur. “Genezingspercentages met moxifloxacine zijn 100% in de eerste rapporten, hoewel meer studies nodig zijn,” zei Dr. Goje.
Om verdere ontwikkeling van antimicrobiële resistentie in M genitalium te voorkomen, moeten clinici het gebruik van ongeschikte antibiotica – zoals doxycycline – als initiële behandeling vermijden, zei Dr. Adalja. “Ik denk dat de sleutel tot het optimaliseren van de behandeling voor M genitalium ligt in het vergroten van het bewustzijn onder clinici dat dit organisme de oorzaak kan zijn van de soa-symptomen van hun patiënt. Veel clinici die niet in de infectieziekten- of soa-wereld zitten, weten waarschijnlijk niet veel over M genitalium en de rol ervan bij soa. Daardoor kunnen ze onbedoeld het verkeerde antibioticum blijven voorschrijven.”
Het stellen van de diagnose M genitalium-infectie vormt volgens dr. Goje een van de belangrijkste belemmeringen voor een succesvolle behandeling. “We kunnen niet effectief behandelen wat we niet kunnen diagnosticeren,” zei ze. “Soms hebben we geen andere keuze dan empirisch te behandelen op basis van tekenen en symptomen en eliminatie van andere bekende oorzaken van urethritis en cervicitis.”
- Centers for Disease Control and Prevention (CDC). Richtlijnen voor de behandeling van seksueel overdraagbare aandoeningen, 2015. MMWR Recomm Rep. 2015;64(RR3):1-137.
- Unemo M, Jensen JS. Antimicrobieel resistente seksueel overdraagbare infecties: gonorroe en Mycoplasma genitalium. Nat Rev Urol. 2017;14(3):139-152.
- Munoz JL, Goje OJ. Mycoplasma genitalium: een opkomende seksueel overdraagbare infectie. Scientifica (Caïro). 2016;2016:7537318. doi:10.1155/2016/7537318