Ze werd gekroond tot Miss South Dakota 1970 en was vervolgens halve finaliste bij de Miss America-verkiezing van 1971.
Terwijl ze twee jaar Engelse les gaf op de Washington High School, produceerde en presenteerde ze ook haar eigen talkshow op het toenmalige NBC-filiaal KSFY-TV in Sioux Falls.
Hart begon haar full-time televisiecarrière in 1975 bij WMT-TV (tegenwoordig KGAN) in Cedar Rapids, Iowa, en stapte daarna over naar KMTV in Omaha, Nebraska. In 1976 ging ze naar KTVY (nu KFOR-TV) in Oklahoma City, waar ze samen met Danny Williams het programma Dannysday presenteerde. Ze was ook verkoopmedewerker voor een schooljaarboekenbedrijf. Vastbesloten om de journalistiek achter zich te laten, verhuisde ze in 1979 naar de Los Angeles wijk Westwood met $10.000 op de bank. Hart kreeg een kleine rol in de soap Days of Our Lives en een paar tv-commercials. Bijna zonder geld werd ze medepresentatrice in de Los Angeles-versie van PM Magazine. Dat leidde tot een baan in 1981 als co-host van Regis Philbin’s eerste nationale talkshow op NBC. Toen die show vier maanden later werd geannuleerd, interviewde Entertainment Tonight haar over hoe het voelde om geannuleerd te worden. De dag na het interview, werd ze aangenomen als een van de correspondenten. Dertien weken later werd ze benoemd tot co-host van de show, samen met Ron Hendren.
In 1984 werd Hendren vervangen door Robb Weller, die werd vervangen door John Tesh in 1986, die werd vervangen door Bob Goen in 1996. Hart begon ET te presenteren samen met Mark Steines in 2004. Kort na haar aanstelling bij ET koos Hart Jay Bernstein als haar manager.
Hart staat bekend om haar goedgevormde benen, wat haar in 1987 een contract opleverde bij Hanes voor een panty-lijn van dat bedrijf. Jay Bernstein liet haar benen verzekeren bij Lloyd’s of London voor $1 miljoen per stuk. Uitvoerend producent Linda Bell Blue beschreef Hart als “het gezicht van ET”. Op 29 maart 1987 nam ze deel aan de World Wrestling Federation’s WrestleMania III, waar ze diende als gast tijdwaarnemer in het main event tussen Hulk Hogan en André the Giant.
Tijdens de zomer van 1988 verscheen Hart in Las Vegas met de komiek David Brenner in het Golden Nugget Hotel en Casino, waarmee een andere droom uit haar jeugd, zingen en dansen op het podium, werd gerealiseerd. Ze zette haar werk voor Entertainment Tonight voort terwijl ze optrad in Las Vegas, ze vloog tussen de steden na twee shows in Vegas, de laatste om 23:00 uur, om ET de volgende ochtend om 8:00 uur te filmen. In 1991 rapporteerde de New England Journal of Medicine dat Hart’s stem aanvallen had uitgelokt bij een epileptische vrouw. Hiernaar werd later verwezen in een aflevering van Tiny Toon Adventures en de NBC sitcom Seinfeld, waarin Kramer (Michael Richards) last krijgt van stuiptrekkingen als hij Hart’s stem hoort. Hart werd geparodieerd in Animaniacs in het personage Mary Heartless. Ze sprak de stem in van het tekenfilmfiguur Fairy Hart in een aflevering van The Fairly OddParents en in de tv-film The Fairly Oddparents, Fairly OddBaby.
In mei 2009 liep Hart een gebroken linkerpols op als gevolg van een ongelukje thuis (niet als gevolg van een exotische activiteit, ondanks haar grappen daarover). Terwijl haar pols genas, droeg ze verschillende felgekleurde mitella’s die bij haar garderobe pasten of deze aanvulden voor elke show. Op 5 augustus 2010 kondigde Hart aan dat ze de show aan het einde van het komende 30ste seizoen zou verlaten, omdat ze toe was aan een verandering. Hart’s laatste aflevering werd uitgezonden op 20 mei 2011-het einde van haar 29-jarige geschiedenis met het programma.
Tussen 2014 en 2016 was Hart een terugkerend personage in de ABC Family sitcom Baby Daddy, als een fictieve versie van zichzelf die een ochtendshow The Mary Hart Show host en de baas is van Tahj Mowry’s chracter Tucker Dobbs.
Op 29 oktober 2015 maakte Hart een gastoptreden op ET, geïnterviewd door de toenmalige presentatrice Nancy O’Dell; haar optreden was bedoeld als aftrap van een maand durende viering van het 35e seizoen van het programma.
Hart was ceremoniemeester op de viering van 4 juli op Mount Rushmore op 3 juli 2020. In haar toespraak zei ze: “Ik herinner me nog goed de tumultueusheid, het tumult, de tragedie, maar uiteindelijk de triomf van de jaren zestig. Ik groeide toen op, en dat waren geen gemakkelijke tijden – voor degenen onder jullie die toevallig oud genoeg zijn, zoals ik, om zich dat te herinneren – maar weet je wat, dat was een verschrikkelijk decennium, maar we zijn een betere natie geworden.”