Kreeften
Kreeften zien er heel anders uit dan mensen, dus het is moeilijk voor ons om ons voor te stellen hoe zij de wereld waarnemen. Kreeften “ruiken” bijvoorbeeld chemicaliën in het water met hun antennes, en ze “proeven” met zintuigharen langs hun poten. Maar in veel opzichten verschillen kreeften niet zoveel van ons.
Net als mensen hebben kreeften een lange jeugd en een lastige puberteit. Net als wij dragen ze hun jongen negen maanden en kunnen ze meer dan 100 jaar oud worden.
Onderzoeker Michael Kuba zegt dat kreeften “verbazingwekkend slimme dieren” zijn. Net als dolfijnen en veel andere dieren gebruiken kreeften ingewikkelde signalen om hun omgeving te verkennen en sociale relaties aan te gaan. Ze maken seizoensreizen over lange afstanden en kunnen elk jaar wel 100 mijl of meer afleggen – ervan uitgaande dat ze erin slagen de miljoenen vallen langs de kusten te ontwijken. Helaas overleven veel kreeften hun meest geduchte roofdier niet: de mens, die alleen al in de Verenigde Staten tientallen miljoenen kreeften per jaar consumeert.
In tegenstelling tot wat de verkopers van vis en schaal- en schelpdieren beweren, hebben wetenschappers vastgesteld dat kreeften, net als alle andere dieren, pijn kunnen voelen. Ook kunnen ze, wanneer ze in tanks worden gehouden, last hebben van stress als gevolg van de opsluiting, het lage zuurstofgehalte en de drukte. De meeste wetenschappers zijn het erover eens dat het zenuwstelsel van kreeften zeer geavanceerd is. Neurobioloog Tom Abrams zegt dat kreeften “een heel scala aan zintuigen” hebben.
Lobsters voelen misschien nog wel meer pijn dan wij in vergelijkbare situaties. Volgens ongewerveld zoöloog Jaren G. Horsley “heeft de kreeft geen autonoom zenuwstelsel dat hem in een shocktoestand brengt als hem iets wordt aangedaan. Hij voelt waarschijnlijk zelf dat hij gesneden wordt.
“Als ongewervelde zoöloog die al een aantal jaren schaaldieren bestudeert, kan ik u vertellen dat de kreeft een tamelijk geavanceerd zenuwstelsel heeft dat hem onder andere in staat stelt handelingen waar te nemen die hem schade berokkenen. …kan, daar ben ik zeker van, pijn voelen.”
Iedereen die wel eens een kreeft levend heeft gekookt, weet dat kreeften die in kokend water worden gegooid, wild met hun lichaam zwiepen en de wanden van de pan afschrapen in een wanhopige poging om te ontsnappen. In het tijdschrift Science beschreef onderzoeker Gordon Gunter deze methode om kreeften te doden als “onnodige marteling.”
PETA heeft met veel mariene biologen overlegd over de minst wrede manier om een kreeft te doden. Hoewel de deskundigen het niet eens konden worden over welke methode het minste leed zou veroorzaken, zijn ze het er wel over eens dat er eigenlijk geen humane manier is om deze gevoelige en ongewone dieren te doden.
Krabben
Velen hebben wel eens krabben over het zand zien scharrelen en dekking zien zoeken in hun goed onderhouden holen, maar deze dieren zijn nog steeds grotendeels een mysterie voor zelfs de meest toegewijde strandbezoekers. Zeebiologen die krabben bestuderen, proberen licht te werpen op het fascinerende leven van deze listige schaaldieren.
Bromeliaankrabben, die in kleine poelen water in bromelibloemen leven, geven hun jongen liefdevolle verzorging. De moederkrabben voeden en verzorgen hun jongen nog enkele maanden na hun geboorte. Ze werken hard om hun huis schoon en comfortabel te houden voor hun jongen. S. Blair Hedges, een bioloog die onderzoek heeft gedaan naar de manier waarop krabben voor hun jongen zorgen, zegt: “De moederkrab manipuleert de waterkwaliteit door afval te verwijderen, door het water te laten circuleren om er zuurstof aan toe te voegen, en door lege slakkenhuizen in het water te dragen om de pH-waarde te bufferen en calcium toe te voegen.”
Wetenschappers hebben ook ontdekt dat krabben leven volgens het gezegde “Heb uw naaste lief”. Als een indringer het hol van een mannelijke Australische wenkkrab probeert over te nemen, zal zijn mannelijke buurman zijn eigen hol verlaten om de dief te helpen bestrijden.
Krabben zijn in staat van hun fouten te leren en die informatie te bewaren, zodat ze dezelfde fouten in de toekomst niet meer maken, en ze passen zich aan aan veranderende signalen in hun omgeving. In één experiment bewogen onderzoekers een scherm over het water boven de krabben om de signalen na te bootsen van een meeuw of andere roofdieren die overvlogen. In het begin renden de krabben hun holen in, maar na een paar herhalingen leerden de krabben dat de duisternis niet overeenkwam met gevaar, en ze vluchtten niet langer.
Krabben hebben goed ontwikkelde zintuigen voor zicht, reuk en smaak, en uit onderzoek blijkt dat ze ook pijn kunnen voelen. Ze hebben twee zenuwcentra, één aan de voorkant en één aan de achterkant, en zoals alle dieren die zenuwen en een reeks andere zintuigen hebben, voelen en reageren ze op pijn. Dr. Robert Elwood, een professor in dierengedrag aan de Queen’s University Belfast die al tientallen jaren schaaldieren bestudeert, zegt: “Ontkennen dat krabben pijn voelen omdat ze niet dezelfde biologie hebben, is net zoiets als ontkennen dat ze kunnen zien omdat ze geen visuele cortex hebben.”
Treurig genoeg doden mensen in de Verenigde Staten elk jaar honderden miljoenen krabben. Vissers gebruiken verschillende methoden om krabben te vangen, waaronder het zetten van vallen in ondiep water en het slepen van enorme netten over de oceaanbodem. Bij deze methoden worden ook niet-doeldieren gevangen, zoals vogels, vissen en andere zeedieren – door de visindustrie “bijvangst” genoemd – die worden teruggegooid in het water wanneer ze vaak dood of stervend zijn.
De krabben worden samengepakt in containers terwijl ze op hun lot wachten. Ze zijn bang en verward en kunnen met elkaar vechten nadat ze al verwondingen hebben opgelopen door ruwe behandeling. Bij veel krabben worden de poten beschadigd en afgerukt wanneer de vissers ze snel uit de netten rukken. Talloze krabben sterven elk jaar nog voor zij de markt bereiken.
Net als kreeften worden krabben vaak in potten met gloeiend heet water gegooid en levend gekookt. De krabben vechten zo hard tegen een pijnlijke dood dat hun scharen vaak afbreken in hun strijd om te ontsnappen. Sommige krabben die voor voedsel worden gebruikt, worden geëlektrocuteerd, andere in stukken gehakt en weer andere in de magnetron gegooid – en dat alles terwijl ze nog bij bewustzijn zijn.
Een ooggetuige van PETA documenteerde hoe arbeiders in een slachterij van Linda Bean’s Maine Lobster levende kreeften en krabben van hun ledematen scheurden, hun hoofden eraf rukten, de dieren op spiesen spietsten en ze in kokend water dumpten, naast andere mishandelingen. Nadat PETA een klacht had ingediend bij de Food and Drug Administration, inspecteerde deze instantie het slachthuis van Linda Bean en bekeurde het voor ernstige overtredingen van de voedselveiligheid die “schadelijk voor de gezondheid” kunnen zijn.
De beste manier om te helpen een einde te maken aan deze wreedheid is om veganist te worden. Bestel PETA’s gratis veganistische starterskit voor geweldige tips en recepten om je te helpen de overgang te maken naar wreedheid-vrij eten.