Foto: via CC
Horrorfilms kijken is een traditioneel tijdverdrijf tijdens het Halloween-seizoen. De tv-schermen worden bevolkt door griezelige entiteiten als geesten, zombies en vampiers. Maar het is misschien schokkend om te ontdekken dat er een heel genre bestaat van “carsploitation”-films waarin gemene voertuigen in alle soorten en maten tegen de mensheid worden uitgespeeld. The News Wheel viert de griezeligste tijd van het jaar door de aandacht te vestigen op de vreemde en wonderbaarlijke wereld van de moordende autofilms. Het onderwerp van vandaag is een film die het concept van een “killer car” terugbrengt tot een enkel, schijnbaar eenvoudig onderdeel: een band. Welcome to Rubber (2010).
Rubber dat je kunt vertrouwen: The 2020 VW Atlas Cross Sport
De vreemde wereld van “Rubber”
Voordat er ook maar enige vorm van discussie over Rubber kan beginnen, lijkt het me verstandig om u te voorzien van een korte disclaimer/waarschuwing/uitleg. Deze film is, bij gebrek aan een betere manier om het te zeggen, vreemd. Stel je het vreemdste voor dat je kunt bedenken, en probeer je dan voor te stellen dat het nog vreemder is. Als je dat gedaan hebt, voeg er dan een band met gevoel aan toe met psychokinetische, hoofd-exploderende krachten. Volg je me nog? Zo ja, lees dan verder.
Rubber is niet zozeer een film, maar meer een vertellingsexperiment. Zijn reputatie als “die film waarin een band tot leven komt en mensen vermoordt” vertelt echt niet het hele verhaal. Bedacht in Frankrijk door schrijver/regisseur Quentin Dupieux, is dit een film die zelfbewustzijn naar een surrealistisch niveau tilt. De film weet dat hij belachelijk is, maar de manier waarop hij dat op het publiek overbrengt is volstrekt uniek en bizar.
Rubber vertelt het verhaal van een doorsnee, alledaagse autoband die plotseling tot leven komt. De band, die zichzelf Robert noemt, ontdekt al snel dat hij paranormale gaven heeft. Vanaf dat moment wordt het alleen maar vreemder. Nadat hij een vrouw op de weg leuk vindt, begint Robert de rubberen band mensen te vermoorden om bij haar te komen. Hoofden exploderen, lichamen worden verpletterd, en ergens in het midden van dit alles, vindt Robert de tijd om te douchen in een motel.
Wow.
Waarom het eng is
Hoewel de bovenstaande plot synopsis deze film doet klinken als een ongewone maar verder rechttoe rechtaan slasher flick, verzeker ik je dat dit niet het geval is. Wat ik niet heb vermeld is dat de film is opgezet als precies dat: een film. Aan het begin van de film legt het personage van luitenant Chad uit wat ons te wachten staat aan twee publieken: ons, en een tweede publiek dat de film binnen de film bekijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar het experimentele karakter van de film is zowel fascinerend als verontrustend.
De openingsmonoloog van Chad legt alle kaarten van de film op tafel. Zoals hij uitlegt, “bevatten alle grote films, zonder uitzondering, een belangrijk element van geen reden. En weet je waarom? Omdat het leven zelf gevuld is met geen reden.” Het idee van “geen reden” is het kloppende hart achter de film, en waarom het effectief eng is. Geen reden of oorzaak hebben voor de gebeurtenissen in het verhaal was misschien een goed excuus voor de vreemdheid ervan, maar er is meer aan de hand dan dat. Als mensen proberen we de redenen te begrijpen waarom dingen gebeuren. Als we die verklaring niet hebben, komt angst in de plaats van gezond verstand. Uiteindelijk vraagt deze film je om alle hoop op antwoorden op te geven, en bang te zijn voor een voelende autoband. Of het experiment nu werkt of niet, de uitvoering ervan in deze film is briljant.
Oh, en er is ook een band die de hoofden van mensen opblaast in Scanners-stijl. Dat is ook best eng, denk ik.
De 2020 VW Passat is hier: En hij probeert niet om je hoofd psychisch te laten ontploffen!
Rubber is misschien niet voor bangeriken, maar als je in de stemming bent voor een extra portie gekte dit Halloween-seizoen, probeer het dan eens.
Daniel DiManna is afkomstig uit het kleine Sylvania, Ohio. Daniel is afgestudeerd aan de Lourdes University met een graad in Fine Arts (wat tot nu toe net zo nuttig is gebleken als een natte papieren doek). Zijn hobby’s zijn filmgeschiedenis, lezen, fictie en non-fictie schrijven, beeldhouwen, aankomen in gewicht en het toevoegen van meer speelgoed, posters, boeken, modelbouwpakketten, dvd’s, gebruikte rekwisieten en andere ephemera aan zijn toch al beschamend monumentale verzameling Godzilla/memorabilia van films. Zijn levensdoelen zijn onder andere een terugreis naar Japan, een podcast van de grond krijgen, zijn roman afmaken, en ja, nog meer monsterspeelgoed kopen. Bekijk meer artikelen van Daniel.