Regisseur
Johar kwam de filmindustrie binnen als assistent-regisseur bij Aditya Chopra’s Dilwale Dulhania Le Jayenge (1995), dat wordt beschouwd als een mijlpaal in de Hindi-cinema. Daarna maakte hij zijn eigen regiedebuut met de romantische komedie-drama Kuch Kuch Hota Hai (1998). De eerste helft van de film draait om een driehoeksverhouding tussen een ongevoelige jongen (Shah Rukh Khan), zijn beste vriendin (Kajol) en het mooiste meisje van de universiteit (Rani Mukerji), terwijl de tweede helft draait om de poging van de inmiddels overleden jongen om opnieuw contact te leggen met zijn beste vriend, die nu verloofd is met een andere man (Salman Khan). De film werd een grote kaskraker aan de kassa’s en kreeg positieve kritieken van critici. Recensent Anish Khanna schreef voor Planet Bollywood dat “Karan Johar een indrukwekkend regiedebuut maakt, een goed scriptgevoel heeft en weet hoe je een film maakt met S-T-Y-L-E.” De film won de National Film Award voor Beste Populaire Film die Gezond Vermaak biedt. De film won de meeste grote prijzen bij de 44e Filmfare Awards, waaronder die voor Beste Film, Beste Regisseur en alle vier de acteerprijzen.
Johar’s volgende regie-onderneming was het familiemelodrama Kabhi Khushi Kabhie Gham… (2001). In de film speelde Amitabh Bachchan de hoofdrol als een egoïstische rijke industrieel, Jaya Bachchan als zijn meelevende vrouw en Shah Rukh Khan en Hrithik Roshan als hun twee zoons. Ook Kajol en Kareena Kapoor speelden een rol als zussen uit een gezin uit de lagere klasse, die de liefdesinteresses werden van respectievelijk Khan en Roshan. De film werd Johar’s tweede grote kaskraker aan de kassa’s en kreeg positieve kritieken van critici. Criticus Taran Adarsh merkte op dat Johar “bevestigt dat hij de slimste aan het filmfirmament is. De premisse is eenvoudig, maar het is het verhaal dat de hoogste waardering verdient.”
Johar’s derde film was het muzikale romantische drama Kabhi Alvida Naa Kehna (2006), waarin het controversiële onderwerp van huwelijkse ontrouw werd behandeld tegen de achtergrond van Indiërs die in New York City wonen en niet in Nederland wonen. De film volgt een aan lager wal geraakte atleet (Shah Rukh Khan), wiens frustratie over zijn vrouw (Preity Zinta) uitmondt in een buitenechtelijke affaire met een vriendin van de familie (Rani Mukerji), een onderwijzeres die ook ongelukkig is met haar huwelijk met haar jeugdvriend (Abhishek Bachchan). De film was een groot succes in India en een nog groter succes in het buitenland. Het kreeg zeer positieve kritieken van critici die Johar’s afwijking van de regisseursstijl van zijn eerste twee films prezen. Rajeev Masand schreef: “Weinig schrijvers hebben zo’n solide controle over hun scenario als Karan Johar. Weinigen begrijpen de fijne kneepjes van het narratief zo goed als hij. Johar gaat van hoogtepunten naar dieptepunten, van plateaus naar pieken met het gemak van een pro. Hij weet precies hoe hij van een schijnbaar gewone scène iets bijzonders kan maken met net die ene regel dialoog, of dat vleugje achtergrondmuziek.” Het script van de film, dat mede door Johar werd geschreven, kreeg erkenning van een aantal critici en werd uitgenodigd om te worden opgenomen in de bibliotheek van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences.
Johar’s vierde regie-onderneming was het sociale drama My Name Is Khan (2010), zijn eerste film die niet door hem is geschreven. De plot volgt een moslim man met het syndroom van Asperger en zijn Hindoe vrouw, gespeeld door Shah Rukh Khan en Kajol, die in San Francisco wonen en geconfronteerd worden met raciale vooroordelen na de aanslagen van 11 september. De film werd een groot commercieel succes, en kreeg lovende kritieken van critici die Johar’s onconventionele regiestijl prezen. Criticus Subhash K. Jha schreef dat de film “een onberispelijk werk is, zo perfect qua inhoud, toon en behandeling als een film maar kan zijn.” De film leverde Johar zijn tweede Filmfare Award voor Beste Regisseur op.
Voor zijn volgende speelfilm Student of the Year (2012) koos Johar ervoor geen gevestigde acteurs te casten voor zijn hoofdrollen en in plaats daarvan drie debutante acteurs (Sidharth Malhotra, Varun Dhawan, en Alia Bhatt) aan te trekken. Het plot draaide rond de zoektocht van een groep studenten die allemaal gokken voor de titel van “Student van het Jaar” op hun universiteit. De film was een matig commercieel succes en kreeg gemengde kritieken van critici. Sommigen noemden het “buitengewoon onderhoudend en vermakelijk”, terwijl anderen het “een film die lijdt aan het ontbreken van een verhaal syndroom” noemden.
Johar werkte vervolgens samen met Zoya Akhtar, Anurag Kashyap, en Dibakar Banerjee voor Bombay Talkies (2013), een anthologie film uitgebracht ter ere van het honderdjarig bestaan van de Hindi cinema. Elk van de regisseurs maakte een korte film om bij te dragen aan de grote anthologie. Het plot van Johar’s film volgde een tijdschriftredacteur (Rani Mukerji) die ontdekt dat haar man (Randeep Hooda) homoseksueel is na een interactie met een stagiair op haar kantoor (Saqib Saleem). De film deed het niet erg goed aan de box office, maar kreeg positieve kritieken van critici.
Johar’s volgende regie-onderneming was de romantische dramafilm Ae Dil Hai Mushkil (2016). In de film was Ranbir Kapoor te zien als een man die te maken heeft met een onbeantwoorde liefde voor zijn beste vriendin, gespeeld door Anushka Sharma. Ook was Aishwarya Rai Bachchan te zien als een oudere vrouw die een korte relatie aangaat met Kapoor’s personage en Fawad Khan als de love interest van Sharma’s personage. De film werd een commercieel succes en kreeg gemengde tot positieve kritieken van critici, die het “Johar’s meest volwassen film tot nu toe” noemden.
Johar werkte opnieuw samen met Zoya Akhtar, Anurag Kashyap, en Dibakar Banerjee voor Lust Stories (2018), een anthologiefilm uitgebracht op Netflix die diende als een vervolg op Bombay Talkies. De film werd geprezen om zijn verkenning van vrouwelijke seksualiteit, een onderwerp dat zelden aan bod komt in Indiase films. Johar’s segment draaide rond een pas getrouwde onderwijzeres (Kiara Advani) wiens echtgenoot (Vicky Kaushal) haar gebrek aan seksuele bevrediging niet erkent.
Op 11 augustus 2018 nam Johar naar Twitter om zijn volgende film Takht aan te kondigen, een period drama gebaseerd op het Mughal-tijdperk, dat een ensemble sterrencast zal hebben met onder meer Ranveer Singh, Kareena Kapoor Khan, Alia Bhatt, Vicky Kaushal, Bhumi Pednekar, Janhvi Kapoor en Anil Kapoor. Met een scenario van Sumit Roy, dialogen van Hussain Haidry & muziek gecomponeerd door A. R. Rahman, zal dit de tweede film zijn geregisseerd door Johar die hij niet zelf heeft geschreven. In een interview met Firstpost verklaarde Johar dat Takht in september 2019 zou beginnen met filmen.
Producent
Johars regiewerk (met uitzondering van de anthologiefilms Bombay Talkies, Lust Stories en Ghost Stories) is geproduceerd onder de vlag van Dharma Productions, opgericht door zijn vader Yash Johar en door hem overgenomen na de dood van zijn vader in 2004. Naast zijn eigen werk als regisseur, heeft hij ook verschillende films van andere regisseurs geproduceerd onder de vlag van Dharma. Veel van deze films zijn grote successen geworden, waaronder Kal Ho Naa Ho (2003), Dostana (2008), I Hate Luv Storys (2010), Agneepath (2012), Yeh Jawaani Hai Deewani (2013), 2 States (2014), Humpty Sharma Ki Dulhania (2014), Kapoor & Sons (2016), Dear Zindagi (2016), Badrinath Ki Dulhania (2017), Raazi (2018), Dhadak (2018), en Simmba (2018).
Acteur
Naast zijn werk als assistent-regisseur aan Dilwale Dulhania Le Jayenge (1995), was Johar acteur in de film, waarbij hij de bijrol speelde van een vriend van Shah Rukh Khan’s personage. Sindsdien heeft hij cameo-optredens gemaakt waarin hij zichzelf speelde in films als Om Shanti Om (2007), Fashion (2008), en Luck by Chance (2009).
Hij maakte zijn volwaardige acteerdebuut naast Ranbir Kapoor en Anushka Sharma in Anurag Kashyap’s period drama Bombay Velvet (2015), waarin hij de hoofdantagonist speelde. Hoewel de film het niet goed deed aan de box office, verdiende Johar wel enige waardering voor zijn optreden. Criticus Sarita A. Tanwar merkte op: “De enige troost in de film is Karan Johar die veel waardigheid brengt in het personage van Khambatta… wat prijzenswaardig is aangezien dit volledig buiten zijn comfortruimte ligt.”
Kostuumontwerper
Johar heeft als kostuumontwerper voor Shah Rukh Khan gewerkt aan vele films zoals Dilwale Dulhania Le Jayenge (1995), Dil To Pagal Hai (1997), Duplicate (1998), Mohabbatein (2000), Main Hoon Na (2004), Veer-Zaara (2004), en Om Shanti Om (2007).