Jack Kevorkian, (geboren 26 mei 1928, Pontiac, Michigan, V.S. – overleden 3 juni 2011, Royal Oak, Michigan), Amerikaans arts die internationale aandacht kreeg door zijn hulp bij de zelfmoorden van meer dan 100 patiënten, van wie velen ongeneeslijk ziek waren.
Jack Kevorkian bezocht de Universiteit van Michigan en studeerde in 1952 af aan de University of Michigan Medical School. Al vroeg in zijn professionele opleiding distantieerde Kevorkian zich van de medische mainstream. Als arts-assistent in de pathologie lobbyde hij voor het uitvoeren van medische experimenten op ter dood veroordeelden op het voor hun executie vastgestelde tijdstip, en gaf hen vervolgens dodelijke injecties, wat hem de bijnaam “Dr. Death” opleverde. Later pleitte hij voor de oprichting van zelfmoordklinieken (“obitoria”). In de jaren ’60 en ’70 werkte hij als patholoog in ziekenhuizen in Michigan en Zuid-Californië; in 1982 trok hij zich terug uit de praktijk en ging zich volledig wijden aan zijn missie: patiënten helpen hun leven te beëindigen.
Kevorkian kreeg internationale aandacht toen hij in 1990 Janet Adkins uit Portland, Oregon, die 54 jaar oud was en in een vroeg stadium van de ziekte van Alzheimer verkeerde, in staat stelde zichzelf te doden met behulp van zijn zogenaamde Mercitron machine. In de daaropvolgende drie en een half jaar was hij aanwezig bij de dood van 20 anderen. Als reactie op Kevorkians rol in de dood van de 70-jarige Hugh Gale nam de wetgevende macht van Michigan een wetsvoorstel aan waardoor het een misdrijf werd om willens en wetens iemand te voorzien van de middelen om zelfmoord te plegen of daarbij fysiek te helpen. De wetgevers geloofden dat Gale zich misschien bedacht had nadat Kevorkian een masker op zijn gezicht had geplaatst dat koolmonoxide afgaf. Op 22 november 1993 was Kevorkian aanwezig bij de zelfmoord van Ali Khalili. Door naar Kevorkian te gaan voor hulp, leek Khalili, zelf een arts, een verklaring af te leggen aan de medische beroepsgroep over de noodzaak om verontrustende ethische kwesties onder ogen te zien.
Zelfmoord met hulp van een arts, gelegaliseerd in Nederland in februari 1993, werd grotendeels tegengewerkt door het Amerikaanse medische establishment. Veel artsen waren van mening dat dergelijke handelingen in strijd zijn met de meest elementaire leerstelling van de geneeskunde: geen kwaad doen. Medische ethici bekritiseerden Kevorkian voor het helpen bij de dood van vrijwel vreemden en het zoeken van publiciteit om zijn eigen ideeën te promoten. Zelfs sommige voorstanders van euthanasie (“doden uit barmhartigheid”) veroordeelden de daden van de arts uit Michigan.
Tegenover zijn tegenstanders beweerde Kevorkian dat hij zich nooit om iets anders had bekommerd dan om het welzijn van de patiënt die voor hem stond en dat de meeste Amerikaanse artsen hun patiënten in de steek lieten door niet te reageren op hun lijden. Eerder had Kevorkian geweigerd zich door wetten te laten tegenhouden, maar aan het eind van het jaar zei hij dat hij niet langer patiënten zou bijstaan, maar dat hij zijn inspanningen zou richten op het veranderen van die wetten.
In november en december 1993 zat Kevorkian twee gevangenisstraffen uit op beschuldiging dat hij de wet van de staat tegen hulp bij zelfdoding had overtreden. Tijdens zijn eerste gevangenisstraf dreigde hij zichzelf uit te hongeren uit protest tegen wat hij “deze immorele wet” noemde. Vervolgens werd hij uit de gevangenis vrijgelaten. In november woonde Kevorkian echter de zelfmoord van Khalili bij, en hij werd een tweede keer veroordeeld tot gevangenisstraf. Een tweede hongerstaking maakte hem zwak en verzwakt, en hij werd op 17 december 1993 vrijgelaten, nadat hij beloofd had dat hij niet zou meewerken aan de dood van nog meer mensen. Op 18 december oordeelde een rechter van het gerechtshof van Wayne County dat de wet van Michigan tegen hulp bij zelfdoding ongrondwettelijk was, maar de uitspraak was niet bindend in het naburige Oakland County, waar Kevorkian verbleef.
In november 1998, slechts drie dagen nadat het programma 60 Minutes beelden had uitgezonden van Kevorkian die een dodelijke injectie toediende aan een patiënt die leed aan de ziekte van Lou Gehrig (amyotrofe laterale sclerose), werd hij beschuldigd van moord met voorbedachten rade omdat hij niet alleen de wet overtrad die hulp bij zelfdoding door een arts verbood (een aanklacht die later werd ingetrokken) maar ook een gereguleerde stof afleverde zonder medische vergunning. Een jaar later werd hij veroordeeld voor moord in de tweede graad en het onwettig afleveren van een gecontroleerde substantie en veroordeeld tot 10-25 jaar gevangenisstraf. In 2007, na meer dan acht jaar van zijn straf te hebben uitgezeten, werd hij voorwaardelijk vrijgelaten wegens goed gedrag. Het jaar daarop voerde hij zonder succes campagne voor een zetel in het Amerikaanse Congres als vertegenwoordiger van de buitenwijken van Detroit.