Al sinds ik een jaar geleden tegenover mijn familie uit de kast ben gekomen over mijn depressie en angst, vergeet ik nooit meer hoeveel moeite het me heeft gekost om hen mijn ziekte te laten accepteren. Ik groeide op in een doorsnee moslimgezin in een gemeenschap die tamelijk conservatief was in termen van cultuur en religie. Niemand sprak over geestesziekten. Als je dat wel deed, was je “een van de gekken” en vrijwel iedereen in je omgeving zou je mijden. Er werd geroddeld dat je ofwel ongelooflijk niet-religieus was, ofwel dat je het deed voor de aandacht, ofwel dat je gewoon niet hard genoeg je best deed om gelukkig te zijn.
Wat ik persoonlijk uit ervaring weet: Die tantes hadden het helemaal mis. Ik was niet “verdrietig”. Droevig zijn is iets heel anders dan depressief zijn. Iedereen wordt wel eens verdrietig, bijvoorbeeld als een familielid overlijdt of als je je droombaan niet krijgt. Maar depressie is een heel ander beestje. Depressie is als een soort mist over je heen. Het is een wolk die je niet goed laat zien of denken. Je bent er altijd een beetje, maar niet echt, en dat blijft zo voor een lange tijd. Soms wordt het zelfs erger. Dus hoe kunnen we het verschil zien tussen verdrietig zijn en depressief zijn? Hier zijn enkele tekenen waar je op kunt letten bij jezelf en/of bij een geliefde.
Intresse
Je hebt de interesse verloren in de dingen die je vroeger graag deed. Laten we zeggen dat u het heerlijk vond om altijd te bakken. Maar als je nu aan bakken denkt, denk je uiteindelijk: “Nee, ik denk niet dat ik dat wil. Wat heeft het voor zin?” Maar je interesse verliezen is iets anders dan van een hobby afstappen of iets anders proberen. Wanneer je je interesse verliest als gevolg van een depressie, zijn daar gevoelens van hopeloosheid en apathie aan verbonden. Het laat je onverschillig of je iets doet of niet.
Energie
Je hebt een afname van energie. U zou veel liever in bed blijven, niet uitgaan, niet socialiseren, en geen enkele vorm van lichamelijke of geestelijke energie uitoefenen. Gewone taken die u vroeger moeiteloos deed, lijken nu bijna onmogelijk. Dingen als douchen, uit bed komen of je tanden poetsen lijken moeilijke taken.
Concentratie
Dit gaat terug op depressie die als een mist wordt. Je kunt dingen als het ware bij elkaar rapen, maar je functioneert niet op je best. U vergeet gemakkelijker dingen, u kunt zich moeilijker concentreren en het wordt moeilijk om aan een taak te beginnen, laat staan deze af te maken. Je kunt de gevolgen hiervan merken op je werk of op school.
Geschuld
Je gaat je uiteindelijk schuldig voelen over hoe je je voelt. Je begint te denken dat je waardeloos bent, je hebt gedachten van hopeloosheid, en je gelooft echt dat niemand om je geeft. En al deze gedachten kunnen ervoor zorgen dat je je schuldig voelt. Je kunt je schuldig voelen over het hebben van dit soort gedachten of je kunt je een last voelen als je je gevoelens met iemand deelt. U denkt misschien dat niemand om uw problemen geeft of ze wil horen, en dat leidt tot isolement en gevoelens van eenzaamheid.
Slaap
Het kan zijn dat u minder of juist meer slaapt. Soms gaat u, door uw verminderde energie, meer slapen en in bed liggen. U voelt zich misschien uitgeput en moe en pijnlijk. Andere keren slaapt u minder omdat angst u wakker houdt. Als er een significant verschil is in uw slaappatroon, kan dit een teken van depressie zijn.
Aanlust
Ongewoonlijk is bij een depressie de eetlust verminderd. Ik weet dat ik persoonlijk geen energie had om te koken of naar buiten te gaan om iets te pakken of zelfs maar in de la naast me te reiken voor een ontbijtreep. Plus, mijn eetlust werd onderdrukt. Maar soms kan bij sommige mensen de eetlust toenemen.
Dachten aan zelfmoord
Gevoelens of gedachten aan zelfmoord zijn nooit OK. Het zijn nooit “normale” gedachten om te hebben. Bij een depressie kan men denken dat iedereen dergelijke gedachten heeft, maar dat is niet waar. Apathie, droefheid en isolement spelen allemaal een rol. Als jij of iemand die je kent aan zelfmoord denkt of een plan heeft om zelfmoord te plegen, bel dan de Nationale Zelfmoord Preventie Lifeline op 1-800-273-8255.
Takeaway
Depressie kent geen ras, religie, geslacht, cultuur of geloofsovertuiging. Het is een chemische onevenwichtigheid, zoals de meeste ziekten, maar het heeft de neiging te worden genegeerd in de desigemeenschap omdat de symptomen onzichtbaar zijn tot het te laat is. Het is een ziekte met verschillende biopsychosociale factoren en het mag niet genegeerd worden omwille van reputatie of status. Het onthouden van behandeling voor psychische aandoeningen vanwege dialogen als: “Iemand kan erachter komen” of “Niemand zal met je willen trouwen” of “Wat zullen ze wel niet van ons denken,” zijn geen goede redenen. Er is NOOIT een goede reden om je niet te laten behandelen voor psychische aandoeningen. Het zijn echte symptomen met echte bijwerkingen en ze kunnen erger worden als er geen therapie of medicatie wordt gebruikt.
Onze cultuur creëert een enorm stigma rond het bespreken van psychische aandoeningen. Dat komt omdat mensen die lijden meestal worden gezien als gek, niet-religieus of lui, en ze moeten gewoon meer bidden of meer hun best doen om gelukkig te zijn, of er helemaal niet over praten. Maar de waarheid is, hoe meer we erover praten, hoe meer we kunnen normaliseren dat depressie en angst bestaan in onze gemeenschap. Laten we onze cultuur bevrijden van het taboe dat in onze gemeenschappen heerst. Laten we de behandeling van deze ziekten normaliseren. Laten we blijven praten over psychische aandoeningen.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Brown Girl Magazine.
Dr. Rabia Toor is onlangs afgestudeerd aan de Saba University School of Medicine. Haar passie voor maatschappelijk werk en zorgverlening motiveerde haar om een arts te worden. Na vele jaren in stilte te hebben geleden, vond ze dat het tijd was om zich uit te spreken en een voorvechter te zijn voor de voorlichting over en behandeling van psychische aandoeningen. Haar eerste uitstapje in de kunsten is een documentaire genaamd “Veil of Silence”, een film over het stigma van geestesziekten in de moslimgemeenschap. Ze hoopt haar werk in de toekomst voort te zetten als huisarts, gespecialiseerd in psychiatrische zorg. Tussen het urenlang gedachteloos studeren en het zijn van een sociaal advocate door, houdt ze van Mexicaans eten, haken, spelen met haar kitten en schaamteloos discussiëren over haar Pinterest mislukkingen.