Een recente studie over hoe goed stellen ruzies oplossen, wees uit dat hoe we een conflict beginnen veel belangrijker is dan hoe we het beëindigen (Gottman, Driver & Tabares, 2015). Wat de onderzoekers “preventieve reparatie” noemden, waarbij in de eerste 3 minuten van een conflict een positieve toon wordt gezet, was beslist de meest effectieve bijdrage die een partner kon leveren aan het oplossen van conflicten.
De onderzoekers beschreven effectieve vroege reparaties als humor, warmte, empathie, bevestiging van individuele verantwoordelijkheid, en zelfonthulling. Zeer zelden gingen deze vroege reparaties direct in op de inhoud van de ruzie (Gottman et al., 2015). Ze waren vaker gericht op emotionele verbinding en het tot stand brengen van warmte of begrip en minder vaak op logica, rationaliteit, probleemoplossing en winnen.
Middenconflictreparaties waren significant minder effectief. En herstelpogingen die plaatsvonden in de laatste 3 minuten van het conflict, wanneer de gemoederen hoog opliepen en/of de emotionele band al beschadigd was, waren het minst effectief in het bevorderen van conflictoplossing.
Deze bevindingen staan haaks op onze standaard “herstel”-lens, waarin een ruzie zijn beloop heeft, waarna de ene partner een verontschuldiging aanbiedt om het slechte gedrag tijdens de ruzie te compenseren, en de andere partner de verontschuldiging accepteert en het gedrag vergeeft.
Een deel van de les van dit onderzoek is om je in de eerste plaats minder slecht te gedragen. De kritiek, vijandigheid en afwijzing die partners gebruiken als wapens in een gevecht hebben gevolgen die verder reiken dan de grenzen van het conflict. Ze tasten vertrouwen en verbondenheid aan, waardoor de basis voor toekomstige conflictoplossing en toekomstige herstelpogingen wordt aangetast. Ze verergeren de intensiteit van de ruzie en vergroten de kans op emotionele ontkoppeling.
Een ander deel van de les is dat de emotionele toon die we aannemen met betrekking tot conflicten belangrijker kan zijn dan waar we ruzie over maken. Volgens de theorie van “negatief affect wederkerigheid,” wanneer een partner voelt negatieve emotie, de andere partner de neiging om die emotionele toon te spiegelen. Hetzelfde geldt voor positief affect (Carstensen, Gottman & Levenson, 1995).
Experimenteel onderzoek suggereert dat het uiten en ervaren van positieve emotie in gevechten gunstig is voor beide partners, zelfs als het niet helemaal authentiek is, of geconcentreerde inspanning vereist, op het moment zelf (Ben-Naim, Hirschberger, Ein-Dor & Mikulincer, 2013).
Eén studie wees uit dat het verminderen van negatieve emoties en het focussen op positieve emoties tijdens conflicten een voorwaarde is voor een goede emotionele regulatie. Wanneer de ene partner een positieve mindset aanneemt en vasthoudt tijdens een ruzie, kan dit de hartslag van beide partners verlagen, evenals de positieve emotionele expressie van de andere partner verhogen (Ben-Naim et al., 2013).
Hetzelfde onderzoek vond echter dat als we negatieve emoties eenvoudigweg onderdrukken, zonder woorden te geven aan onze negatieve gevoelens, de dingen de neiging hebben om erger te worden. Het onderdrukken van negatieve emoties tijdens conflicten verhoogt in feite de cardiovasculaire opwinding van beide partners en verhoogt hun ervaring van negatieve emotie (Ben-Naim et al., 2013). Dit komt waarschijnlijk omdat we goed zijn in het lezen van de subtiele signalen van onze partner: zuchten of ongelukkige gezichten die evenveel, zo niet meer, overbrengen van de negativiteit die ze voelen.
Positief blijven tijdens ruzies met je partner is, toegegeven, een hele opgave. Het vereist dat je hoopvol blijft, dat je niet ontspoort door de woede of frustratie van het moment, en dat je vasthoudt aan wat je weet dat goed en sterk is aan jezelf en je relatie. Maar je kunt merken dat het enorm nuttig is om dit te oefenen, of om het als een persoonlijk doel te stellen. Maar al te vaak werken individuen hun eigen behoeften en doelen tegen in een gevecht. Als wat je wilt verbinding en warmte en geruststelling is, is het in je voordeel om die kwaliteiten in jezelf te koesteren en waar mogelijk je intentie te signaleren om positief te blijven.
Ben-Naim, S., Hirschberger, G., Ein-Dor, T. & Mikulincer, M. (2013). Een experimentele studie van emotieregulatie tijdens interactie tussen relatieconflicten: The moderating role of attachment orientations, Emotion Vol 13, No. 3, 506-519.
Carstensen, L. L., Gottman, J. M., & Levenson, R. W. (1995). Emotioneel gedrag in een langdurig huwelijk. Psychology and Aging, 10, 140-149. doi:10.1037/0882-7974.10.1.140
Gottman, J. M., Driver, J. & Tabares, A. (2015). Reparatie tijdens echtelijk conflict bij pasgetrouwden: Hoe paren overgaan van aanval-verdediging naar samenwerking. Journal of Family Psychotherapy Vol 26 (2), April, 85-108.