Alle gekheid op een stokje, als je het in een hand-tot-hand gevecht tegen een ander dier in de wereld zou opnemen, is een gorilla waarschijnlijk een van de slechtste lotingen die je zou kunnen winnen.
Laten we eens kijken hoe ze wegen:
- Mannetjesgorilla’s kunnen 135 tot 225 kilo wegen.
- hun geschatte kracht (kracht uitgeoefend door een actie) is ongeveer zes keer het maximum van een mens.
- Ze hebben een bijtdruk van ongeveer 1.300 psi (pond per vierkante inch) – sterker dan ofwel een leeuw, of een grote witte haai.
- Ze hebben een arm spanwijdte van 7,5-8,5 voet (2,3-2,6 meter), wat betekent dat ze hebben het bereik van zowat elke mens.
- Ze kunnen rennen met snelheden tot 20-25 mijl per uur, hoewel niet voor lange afstanden.
- Ze hebben een lager zwaartepunt dan mensen, waardoor ze stabieler en een betere vechter.
- Nog een voordeel ten opzichte van ons: hoektanden.
Echt, met een gorilla wil je niet vechten.
Maar interessant genoeg, tenzij je hem uitdaagt of probeert zijn territorium in te nemen, heeft de gorilla er ook niet veel belang bij om met jou te vechten. Gorilla’s zijn omnivoren, maar hun dieet bestaat voornamelijk uit plantaardig materiaal. De enige, beperkte hoeveelheid eiwit die ze consumeren komt van insecten, zoals mieren of termieten.
In gevangenschap eten gorilla’s een volledig vegetarisch dieet, bestaande uit bladgroenten zoals sla en boerenkool, wortelen, courgette, selderij, en fruit zoals appels of sinaasappels.
Vrij van dat dieet: eiwitpoeder, rundvlees, kip, of andere bronnen van eiwit met een hoge dichtheid. Zelfs in het wild maken termieten en insecten hooguit 2-3% uit van het dieet van een gorilla.
Hoe komen gorilla’s dan aan kilo’s spieren, als ze geen eiwit eten?
Het geheim van de kracht van een gorilla is zijn maag – of iets daaronder.
Als je ooit in een dierentuin naar een gorilla hebt gekeken, is het je misschien opgevallen dat hij een grote, bolle buik heeft. Dat komt niet doordat ze veel vet rond hun middel hebben, zoals veel mensen. Die dikke buik komt doordat gorilla’s grotere, langere darmen hebben, zodat hun darmmicrobioom de tijd heeft om zijn werk te doen.
Het geheime ingrediënt dat gorilla’s eten en dat hun microbioom gebruikt, is een verbinding die cellulose wordt genoemd. Dit zijn lange, lineaire lijnen van vele glucosemoleculen, een beetje verbonden als een metalen ketting. Cellulose geeft planten stevigheid en structuur, en vormt de celwand die elke plantencel omgeeft.
Mensen kunnen cellulose niet verteren. Als je het eet, gaat het dwars door je spijsverteringskanaal en komt er aan de andere kant onaangeroerd weer uit. We hebben gewoon niet de juiste microben om de verbindingen tussen die glucosemoleculen te verbreken en ze vrij te maken.
Wil je dit verhaal later lezen?
(We eten het natuurlijk nog steeds – het is een onderdeel van voedingsvezels, in voedingsmiddelen als selderij en boerenkool. De meeste mensen krijgen er niet genoeg van binnen.)
Natuurlijk is het niet de cellulose zelf die eiwit wordt. Cellulose bestaat gewoon uit een heleboel aan elkaar geketende suikermoleculen (glucose); er zit geen eiwit in.
Maar het is wel voedsel voor bacteriën.
En die bacteriën zitten vol smakelijke eiwitten, kleine eiwitrijke belletjes die in het spijsverteringskanaal zweven, klaar om te worden opgenomen!
Deze aanpak is overigens niet uniek voor gorilla’s – koeien en andere herbivoren maken gebruik van ditzelfde proces, met variërende niveaus van darmfermentatie, om het eiwit te produceren dat zij gebruiken om te groeien.
Dus voor een gorilla ziet het proces om aan te sterken en dat gespierde strandlichaam te krijgen er als volgt uit:
- Voer grote hoeveelheden plantaardig voedsel, waaronder cellulose.
- Laat de bacteriën in je darmen de cellulose afbreken als voedselbron.
- Sorbeer de bacteriën voor eiwitten.
Er komt geen gewichtheffen aan te pas.
Kijkend naar gorilla’s in het wild, lijkt het een aardige strategie. Achterover leunen, chillen, een plantaardig dieet, en magere spieren kweken.
Zou het voor ons werken?
“Ik heb een lunchpauze van twee uur nodig, baas, ik ben op gorilladieet”
Eerste hindernis bij het volgen van het “gorilladieet” – je hebt een langere lunchpauze nodig.
Gorilla’s eten enorme hoeveelheden voedsel – 25 tot 50 pond plantaardig voedsel per dag. Om dit te kunnen doen, besteden ze ongeveer de helft van hun dag aan eten. Ook dit is vergelijkbaar met andere vegetarische, grazende dieren; koeien, olifanten en andere obligate vegetariërs doen hetzelfde.
Tot je spijt, zelfs als je tien uur per dag zou zitten en alleen maar groenten zou eten, zou je geen 500 kilo pure, magere spieren worden. (Als je veel ranchdressing gebruikt, kun je wel wat kilo’s aankomen, maar dat zijn zeker geen spieren.)
Treurig genoeg is ons darmstelsel niet ingesteld op fermentatie, niet op dezelfde manier als dat van een gorilla. We hebben niet de juiste microben – en zelfs als je een ontlastingtransplantatie van een gorilla zou accepteren, zouden ze je niet kunnen helpen. Het spijsverteringskanaal van een gorilla heeft evolutionaire kenmerken, zoals een grotere en langere dikke darm, die nodig is om de microben genoeg tijd te geven om plantaardige vezels af te breken.
Mensen zijn beperkt tot het consumeren van zetmeel dat al gedeeltelijk is afgebroken. We kunnen geen gras eten en iets uit de cellulose halen – we moeten tarwe eten, of aardappelen, of een andere bron van zetmeel dat in een vorm is die we gemakkelijk kunnen afbreken.
Maar de ruil daarvoor is dat we lang niet zo lang hoeven te eten. Omdat we voedsel eten met gemakkelijk beschikbare calorieën, kunnen we veel minder tijd besteden aan eten, en meer tijd aan jagen, werken, leren en andere activiteiten met al die energie.
Ons onvermogen om cellulose te verteren verklaart waarom gorilla’s op een volledig plantaardig dieet groot en volumineus worden – terwijl mensen op een vergelijkbaar dieet fit en slank blijven.