Als je iemand van wie je houdt wilt vergeten, zul je dat helaas nooit helemaal vergeten. Je hart stopt misschien met hunkeren en je dromen worden niet langer achtervolgd, op een dag ben je er misschien zelfs van overtuigd dat je klaar bent met het gemis en dat je wonden helemaal geheeld zijn. Maar diep van binnen weet je dat je alleen maar kunt wensen dat het waar was, want als je ze nu ziet, als je een kans hebt, alleen maar een kans om van ze te houden zoals je altijd hebt gewild, kun je er nog steeds niet zeker van zijn dat je het op zou geven.
Je zult nooit iemand vergeten van wie je houdt en de liefde die geboren wordt uit oprechtheid en momenten van waarachtigheid. Het goede nieuws is, dat je zult leren je gedachten op te schonen, je gevoelens te verlichten. Dan zul je na verloop van tijd je eigen leugens gaan geloven en worden leugens werkelijkheid zolang je je fysiek losmaakt van deze persoon en moeite doet om verder te gaan met je leven. Maar dat is niet hetzelfde als vergeten. Je zult weer leven, weer liefhebben, maar wat er was zal daar zijn waar je het hebt achtergelaten en soms maakt het je bang.
Het maakt je bang omdat je niet weet hoeveel macht het over je heeft, vooral als het een liefde is die ongedaan is gelaten, die een mogelijkheid blijft en miljoenen wat-als. Het is omdat je nooit je eigen afsluiting hebt en dus kan je hart niet anders dan piekeren over wat zou kunnen zijn. Misschien zal dit na een tijdje niet meer zo vaak voorkomen, niet zo moeilijk zijn, maar elke keer als je naar een bekend liedje luistert, door een bekende straat loopt of onverwachts een glimp van dat bekende gezicht opvangt, zou je toch even je adem inhouden en in dat korte moment weet je dat je nooit iets vergeten bent.
Je zult die persoon nooit vergeten omdat de waarheid is dat een deel van jou dat nooit echt heeft gewild. En dat is niet omdat je niet zonder hem of haar kunt leven – dat kun je zeker wel en rationeel gezien weet je dat het zelfs goed is om uit elkaar te gaan. Nee, het is moeilijk om los te laten omdat zij je zagen op een manier waarop je het liefst gezien wordt en alleen zij kunnen dat deel van je naar buiten brengen en je accepteren zoals je bent. Je wilt niet alle tijden vergeten die je samen hebt doorgebracht, alle manieren waarop ze je lieten voelen, lachen of tranen, pijn of geluk. Je wilt het allemaal met je meedragen, hoe diep het ook mag snijden, omdat het dat is wat jou jou maakt en dit leven de moeite waard maakt.
Proberen te vergeten is precies hoe je het nooit zult vergeten. En misschien zul je dat de rest van je leven ook nooit doen, maar dat is niet erg, want dat hoeft ook niet. Het is goed om nooit te vergeten, om altijd een plaats voor iemand in je hart te hebben. Het zal in het begin moeilijk zijn om hiermee te leven en je kunt het gevoel hebben dat je op geen enkele manier verder kunt, worstelend met gedachten en wensen die steeds terugkomen op die ene persoon. Maar met de tijd zal het makkelijker worden. Je zult leren accepteren dat het bij het leven hoort en in het leven heb je geen happy end nodig om te waarderen wat je hebt, hoe beter je bent geworden.
Op een dag als je terugkijkt, zul je blij zijn dat je deze persoon ooit hebt ontmoet, ooit hebt liefgehad, ooit hebt geweten hoe het is om zo veel van iemand te houden dat je hem moet vergeten. Je zult dankbaar zijn voor de herinneringen, de lessen, de tijd die anders verspild zou zijn geweest. Je zult trots zijn op hoe sterk je bent geweest, hoe goed je in staat bent om de juiste beslissingen te nemen, om alles bij elkaar te houden en een geweldig leven te leiden. De toekomst is onbekend, maar voor nu houd je je hoofd omhoog, in de overtuiging dat je prachtige dingen te wachten staan. 