Hier zijn twee kanten van het verhaal dat iedereen heeft gehoord over Prince Rogers Nelson, die donderdag op 57-jarige leeftijd overleed. De eerste kant ken je wel; het is zo’n beetje een legende. In 1993, veranderde Prince zijn naam in een glyph. Het tartte de fonetiek, en het tartte zijn label, Warner Bros, die had geprobeerd om zijn creatieve output te vertragen om aan het schema van zijn marketing afdeling te voldoen. The Love Symbol zorgde voor problemen bij Warner Bros. executives die de nieuwe naam van hun ster niet konden uitspreken, of zelfs maar typen. Niemand anders kon het ook, en daarom ontvingen de nieuwszenders floppy discs met een download van het lettertype. Rolling Stone noemde het de op drie na stoutmoedigste carrièrestap in de geschiedenis van de rock, uit een lijst van 25.
Hier is de tweede kant van het verhaal: The Love Symbol werd in twee hectische dagen in elkaar geflanst, was grotendeels geïnspireerd door Carmen Electra en ging van meet af aan over veel meer dan alleen een zakelijke grap.
In 1992 werkte Mitch Monson in Paisley Park, het opnamepark van Prince in Chanhassen, Minnesota. Het team van de muzikant had HDMG ingehuurd, waar Monson partner en creatief directeur was, om graphics te maken voor een aantal videoclips. Het album had nog geen naam, maar de video’s bevatten “7,” “SexyMF,” en “My Name is Prince.” Op een dag benaderde de hoofdproducer van Prince Monson en Lizz Luce om te zeggen dat Prince een symbool nodig had. Ze zei niet waarom – Monson en Luce gingen ervan uit dat het een albumhoes zou sieren – maar ze zei dat hij wilde dat het symbool de astrologisch geïnspireerde symbolen Mars-mannelijk en Venus-vrouwelijk zou laten samensmelten, en dat hij het snel wilde hebben.
“We zijn meteen aan de slag gegaan,” zegt Monson. De twee ontwerpers zwoegden tot in de ochtend, schetsten ideeën totdat Prince binnenkwam en snel het ontwerp koos dat nu onlosmakelijk met zijn identiteit verbonden is. Daarna veranderden Monson en Luce nauwelijks nog iets aan de tekening. “De tekening die je nu ziet was bijna onaangeroerd. We hebben dat specifieke teken nauwelijks aangepast,” aldus Monson.
Kijk goed naar het pictogram, want er gebeurt een hoop. Het meest voor de hand liggend is dat het oude symbolen voor man en vrouw samenvoegt, waardoor er een nieuw, seksueel, genderfluïde symbool ontstaat. In die tijd hoopte Prince de carrières van twee van zijn dansers te lanceren: Tara Leigh Patrick, die later Carmen Electra zou worden, en Mayte, die later zijn vrouw zou worden. Door met hen te werken wilde hij echt die vrouwelijke kwaliteit zien en een mix van mannelijk en vrouwelijk,” zegt Monson. “Hij zag deze elementen als belangrijk en geïntegreerd.”
Kijk nog eens en je ziet dat het liefdessymbool een beetje uit balans is. De rol is niet perfect rond, en de rechterkant van de dwarsbalk is licht misvormd. Prince koos bewust voor deze onbalans. “Ik krijg er de hele tijd gezeur over van mensen die zeggen: ‘Kun je dat logo niet gewoon oppoetsen,'” zegt Monson. “Maar het was de bedoeling dat het zo zou zijn; hij wilde niet dat het perfect zou zijn.” Net als een menselijk lichaam, is het asymmetrisch, onvolmaakt. Tenslotte doet het symbool ook denken aan een kruis. Het is onmogelijk om de diepten van Prince’ bedoelingen te kennen, maar het liefdessymbool harmoniseert snel ideeën die vaak met elkaar in conflict zijn – man versus vrouw, seks versus religie.
Van meet af aan had Prince een stappenplan voor het symbool, waarvan Monson de meeste pas leerde nadat hij het had gemaakt. Natuurlijk was er het ‘fuck-you’-gebaar naar Warner Bros., maar ook grootse plannen voor decorontwerpen, albumhoezen en gitaren. De pers begon hem The Artist Formerly Known as Prince te noemen, en tijdschriften installeerden zijn lettertype en drukten het symbool af. In 2000 liep zijn contract met Warner Bros. af en werd hij weer de artiest die Prince heette.
Ik vroeg Monson wat er volgens hem met dit symbool zou kunnen gebeuren nu Prince er niet meer is. Monson denkt dat het misschien een eigen leven gaat leiden. “Het ging hem erom dingen anders te benaderen en niet te discrimineren. Hij maakte dit eenduidige statement dat iedereen geaccepteerd moet worden,” zegt Monson. “Ik denk dat het symbool dat meer gaat overnemen dan het eerder deed. Zo bezien is het gemakkelijk voor te stellen dat het liefdessymbool zich voegt bij de canon van iconische symbolen – zoals het vredesteken, het hart, of het alziend oog – die meer dan één generatie hebben geholpen voor zichzelf op te komen.