Hello

Volgens het Oxford English Dictionary is hello een wijziging van hallo, hollo, dat afkomstig is van het Oudhoogduitse “halâ, holâ, nadrukkelijke gebiedende wijs van halôn, holôn om te halen, vooral gebruikt om een veerman te begroeten”. Ook wordt de ontwikkeling van hallo in verband gebracht met de invloed van een vroegere vorm, holla, waarvan de oorsprong in het Frans holà ligt (ruwweg ‘whoa daar!’, van Frans là ‘daar’). Omdat naast hello ook halloo, hallo, hollo, hullo en (zelden) hillo bestaan als varianten of verwante woorden, kan het woord worden gespeld met alle vijf de klinkers.

Telefoon

Het gebruik van hello als telefoonbegroeting is toegeschreven aan Thomas Edison; volgens één bron uitte hij zijn verbazing met een verkeerd gehoorde Hullo. Alexander Graham Bell gebruikte aanvankelijk Ahoy (zoals gebruikt op schepen) als telefoongroet. In 1877 schreef Edison echter aan T. B. A. David, president van de Central District and Printing Telegraph Company of Pittsburgh:

Vriend David, ik denk niet dat we een bel nodig zullen hebben, want Hello! is op 10 tot 20 meter afstand te horen.Wat denk jij? Edison – P.S. eerste kosten van zender & ontvanger te fabriceren is slechts $7.00.

Tegen 1889 stonden centrale telefonistes bekend als ‘hallo-meisjes’ vanwege de associatie tussen de begroeting en de telefoon.

Hullo

Hello kan zijn afgeleid van een oudere spellingvariant, hullo, die het Amerikaanse Merriam-Webster woordenboek beschrijft als een “voornamelijk Britse variant van hello”, en die oorspronkelijk werd gebruikt als een uitroep om aandacht te vragen, een uitdrukking van verrassing, of een begroeting. Hullo wordt al in 1803 in publicaties aangetroffen. Het woord hullo is nog steeds in gebruik, met de betekenis hallo.

Hallo en hollo

Hello wordt alternatief gedacht afkomstig te zijn van het woord hallo (1840) via hollo (ook holla, holloa, halloo, halloa). De definitie van hollo is schreeuwen of een uitroep die oorspronkelijk tijdens de jacht werd geroepen als de prooi was gespot:

Als ik vlieg, Marcius,/Halloo me als een haas.

– Coriolanus (I.viii.7), William Shakespeare

Fowler’s heeft het dat “hallo” voor het eerst is opgenomen “als een schreeuw om aandacht te vragen” in 1864.Het wordt gebruikt in Samuel Taylor Coleridge’s beroemde gedicht The Rime of the Ancient Mariner uit 1798:

En de goede zuidenwind blies nog steeds achter,
Maar geen lief vogeltje volgde,
Geen dag om te eten of te spelen

Kwam naar de zeelieden ‘hollo!

In veel Germaanse talen, waaronder het Duits, Deens, Noors, Nederlands en Afrikaans, wordt “hallo” letterlijk in het Engels vertaald als “hallo”. In het Nederlands werd het al in 1797 gebruikt in een brief van Willem Bilderdijk aan zijn schoonzus als een opmerking van verbazing.

Websters woordenboek uit 1913 herleidt de etymologie van holloa tot het Oudengelse halow en suggereert: “Misschien van ah + lo; vergelijk Angelsaksisch ealā”.

Volgens de American Heritage Dictionary is hallo een modificatie van het verouderde holla (stop!), misschien van Oudfrans hola (ho, ho! + la, daar, van Latijn illac, die kant op).

Het Oud-Engelse werkwoord, hǽlan (1. wv/t1b 1 genezen, redden; begroeten, groeten; gehǽl! Hosanna!), kan de uiteindelijke oorsprong van het woord zijn. Hǽlan is waarschijnlijk een cognaat van het Duitse Heil (wat volledig betekent voor dingen en gezond voor wezens) en andere soortgelijke woorden van Germaanse oorsprong. Bill Bryson beweert in zijn boek Mother Tongue dat “hello” komt van Oudengels hál béo þu (“Hale be thou”, of “heel zijt gij”, wat een wens voor een goede gezondheid betekent; cf. “goodbye” dat een samentrekking is van “God zij met u”).