Als een walvis weer naar de oppervlakte klimt, gaat zijn hartslag weer omhoog. Tegen de tijd dat hij de oppervlakte bereikt, beweegt zijn bloed veel sneller, om weer zuurstof op te nemen ter voorbereiding op de volgende duik. De hartslag van deze walvis bereikte een piek van 37 slagen per minuut.
“Dat is ongeveer zo snel als dat hart fysiek kan kloppen,” zei Dr. Goldbogen.
Deze snelle verschuivingen gebeuren vrij snel – soms binnen een tijdsbestek van een minuut of twee – en herhalen zich vaak. Het is alsof je vanuit je luie stoel direct naar een serie wind sprints probeert te gaan, keer op keer. “Ze doen dit de hele dag door,” zei Dr. Goldbogen.
Het hart van de blauwe vinvis heeft nog enkele geheimen.
“Het zou interessant zijn om te weten hoe het zenuwstelsel van de walvis zulke snelle veranderingen in de hartslag regelt,” zei Travis Horton, universitair hoofddocent aan de Universiteit van Canterbury in Christchurch, Nieuw Zeeland, die niet bij het onderzoek betrokken was, maar zelf onderzoek heeft gedaan naar de hartslag van bultrugwalvissen met behulp van drones en infrarood licht.
En Dr. Goldbogen en zijn team hopen nog meer onpeilbare diepten te kunnen aanboren. “Potvissen, spitssnuitdolfijnen – sommige van die soorten kunnen een uur of langer duiken,” zei hij. “We zouden graag willen begrijpen wat hun harten doen.