St. Dominicus
De rozenkrans is al acht eeuwen lang een van de populairste devoties in de kerk. Door de combinatie van vocaal en mentaal gebed is het een uitstekend instrument voor contemplatie. Jezus is de auteur en bron van genade; de rozenkrans van Onze Lieve Vrouw is de sleutel om de schatkamer van genade voor ons te openen.
De heilige Dominicus van Guzman (1170-1221) was een Spaanse priester die op reis in Zuid-Frankrijk werd getroffen door de noodzaak om het ware geloof te prediken in het licht van de welig tierende ketterij die hij tegenkwam. Toen Dominicus met zijn prediking begon, richtte hij een groep bekeerde vrouwen op in een kloostergemeenschap die de speciale taak zou hebben om te bidden voor de prediking van Dominicus en zijn metgezellen. Geleidelijk aan trok hij mannen aan om hem te vergezellen in zijn predikingstaak, en begon het proces van de formele oprichting van de Orde van Predikers. Op 22 december 1216 keurde Paus Honorius III de nieuwe Orde formeel goed, en Dominicus diende als Meester of overste van de gehele Orde tot aan zijn dood in 1221. Onder Dominicus en zijn opvolger, de heilige Jordaan van Saksen, verspreidde de Orde zich snel over heel Europa en breidde haar apostolaat snel uit om de Kerk op verschillende manieren te dienen. Gedurende de eerste eeuw van het bestaan van de Orde dienden Dominicaanse broeders als predikers, inquisiteurs, canoniek juristen, theologen en leraren in intellectuele en spirituele centra zoals Parijs, Bologna, Orvietto en Rome.
Pronkstukken uit deze tijd zijn o.a. St. Raymond van Penyafort, een Spanjaard die een belangrijke verzameling kerkelijke canons samenstelde, St. Thomas van Aquino, die een van de meest vooraanstaande theologen van de 13e eeuw was, Bl. Innocentius V, de eerste dominicaan die de Kerk diende als Paus, en Humbert van Rome, die diende als Meester van de Orde, de perdurne vorm van de dominicaanse liturgie vaststelde, en diende als adviseur voor het Tweede Concilie van Lyon.