Ratten produceren lange, 50-kHz ultrasone geluiden die worden opgewekt tijdens ruw spel en wanneer ze door mensen worden gekieteld. De roep wordt omschreven als een duidelijk “tsjirpen”. Net als mensen hebben ratten “kietelhuid”, delen van het lichaam die meer lachreacties opwekken dan andere. Ratten die het meest lachen, spelen ook het meest en brengen het liefst meer tijd door met andere lachende ratten. Er is gerapporteerd dat de neiging om te lachen en te reageren op de kietelhuid niet afneemt naarmate de ratten ouder worden, maar er is ook gerapporteerd dat bij wijfjes de hersenrijping na de puberteit kietelen als aversief lijkt te herdefiniëren, wat leidt tot vermijdingsreacties in plaats van eetlustopwekkende reacties. Verdere studies tonen aan dat ratten tjirpen wanneer ze met elkaar worstelen, voordat ze morfine krijgen, of wanneer ze paren. Het geluid wordt geïnterpreteerd als een verwachting van iets belonends. Hoogfrequente ultrasone geluiden zijn belangrijk in de communicatie tussen ratten en hebben als functie benaderingsgedrag uit te lokken bij de ontvanger.
Het oorspronkelijke doel van het onderzoek van Jaak Panksepp en Jeff Burgdorf was de biologische oorsprong te achterhalen van hoe de hersenen emoties en sociaal gedrag verwerken. Zij vergeleken de vocalisaties van ratten tijdens sociale interacties met de vreugde en het gelach die kinderen gewoonlijk ervaren tijdens sociale spelletjes. Zij concludeerden dat de 50-kHz rattengeluiden positieve affectieve toestanden (gevoelens of emoties) zouden kunnen weerspiegelen, analoog aan die welke kinderen ervaren die lachen tijdens sociaal spel.
Erdere recente studies hebben de emotionele toestanden van ratten onderzocht nadat zij zijn gekieteld. Het optimisme of pessimisme van een dier kan worden beoordeeld door cognitieve biasstudies. Na het kietelen zijn ratten optimistischer, wat erop wijst dat de interactie een positieve affectieve toestand oproept. Verder laten ratten zelf de 50-kHz trilroep horen en vermijden ze de 22-kHz trilroep.
Wanneer ratten naloxon (een opioide antagonist) toegediend krijgen, roept kietelen niet langer de 50-kHz vocalisatie op, wat aangeeft dat de belonende eigenschappen van kietelen gemoduleerd worden door endogene opioïden.