Chlorinated Tap Water: Benefits and Risks
Juni 7, 2019
Het is moeilijk te geloven dat een artikel dat ik bijna tien jaar geleden schreef, Chlorine in Tapwater Is Safe to Drink, nog steeds het populairste is van onze inmiddels meer dan 350 perspectieven van de Water Quality & Health Council (WQ&HC). Een update leek op zijn plaats, maar op basis van de reeds lang (meer dan 110 jaar) bewezen werkzaamheid en veiligheid: gechloreerd leidingwater is nog steeds veilig om te drinken.
Bescherming van de volksgezondheid en afweging van risico’s
De WQ&HC heeft uitvoerig geschreven dat chlorering van drinkwater consumenten beschermt tegen ziekten die worden veroorzaakt door micro-organismen in het water, zoals bacteriën en virussen. En alleen op chloor gebaseerde ontsmettingsmiddelen, waaronder chloramine, bieden grootschalige residuele bescherming van de drinkwaterbehandelingsinstallatie tot aan de kraan. Chloor wordt opzettelijk toegevoegd en zorgvuldig gereguleerd door de U.S. Environmental Protection Agency (EPA) in het kader van de Safe Drinking Water Act (SDWA) om de volksgezondheid te beschermen. Deze voorschriften hebben specifiek betrekking op het afwegen van risico’s in verband met de bescherming tegen via water overgedragen ziekten en de blootstelling aan zeer lage niveaus van desinfectiebijproducten (DBP’s).1 Deze laatste zijn een onbedoeld gevolg van de toevoeging van een chemisch-reactief desinfectiemiddel als chloor aan water dat kleine hoeveelheden organisch materiaal bevat, zoals van volledig afgebroken en opgeloste bladeren. Hoewel alle chemische desinfectiemethoden in verband worden gebracht met bijproducten, zijn gechloreerde DBP’s verreweg het meest grondig bestudeerd.
Na tientallen jaren van voortdurende studie en discussie, samen met gelijktijdige verbeteringen in gecentraliseerde drinkwaterbehandeling om organisch materiaal uit bronwater en DBP’s uit leidingwater te verwijderen, is een oorzakelijk verband tussen blootstelling aan milieurelevante concentraties van DBP’s in drinkwater en kanker bij de mens nog niet vastgesteld. Dit geldt ook voor blaaskanker, dat tot op heden het sterkste bewijs vormt voor een potentieel verband met blootstelling aan trihalomethanen (THM’s; de voornaamste gereguleerde klasse van DBP’s). Een internationaal overzicht van blaaskanker en THM’s dat eerder in 2019 werd gepubliceerd, concludeerde (1) THM’s zijn niet kankerverwekkend bij dieren wanneer getest in drinkwater; en (2) “causale drinkwatergerelateerde blaaskankerrisico’s blijven twijfelachtig” in vergelijking met bekende factoren zoals roken, leeftijd en geslacht.
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie is het “Bij pogingen om DBP-concentraties te beheersen, is het van het grootste belang dat de efficiëntie van desinfectie niet in gevaar wordt gebracht en dat een geschikt restniveau van desinfectiemiddel in het hele distributiesysteem wordt gehandhaafd.”2 Dat is vrij duidelijk.
Communicatie van de voordelen en risico’s van gechloreerd drinkwater
Ik wil kort ingaan op een hardnekkig verkeerd geciteerde conclusie van een bijna 40 jaar oude, door de Amerikaanse overheid gesponsorde evaluatie van potentiële kankerrisico’s in verband met drinkwaterchlorering en DBP’s, waarnaar vorige maand nog in Nieuw-Zeeland opnieuw werd verwezen: “De langetermijneffecten van gechloreerd water op de menselijke gezondheid worden onderkend, het kankerrisico bij mensen die gechloreerd water drinken is 93 procent hoger dan bij mensen die water zonder chloor drinken, volgens de United States Council of Environmental Quality.” Er bestaat een (U.S.) Council on Environmental Quality (CEQ), maar we konden geen kopie krijgen van het rapport waarnaar verwezen wordt, ook niet via een FOIA (Freedom of Information Act) verzoek.
Ik kon een document uit 1982 vinden dat de resultaten bevat van een door CEQ gesponsord onderzoek door een consultant van vijf onafhankelijke studies naar drinkwater en het risico op kanker (rectaal, colon, en blaas) en dat concludeert: “Epidemiologische case control studies die de waterkwaliteit in verband brengen met het risico op kanker hebben uitgewezen dat het risico op rectumkanker in verband met gechloreerd water 1,13 tot 1,93 maal hoger is dan in verband met niet-gechloreerd water”. In het rapport staat ook dat de studies niet voldoende waren om een oorzakelijk verband vast te stellen. En dat was in 1982. Zoals hierboven opgemerkt, zijn de potentiële gezondheidseffecten van blootstelling aan DBP’s op agressieve wijze aangepakt door middel van de SDWA-regelgeving op basis van het meest recente wetenschappelijke bewijsmateriaal.
Regrettably, a still common marketing tactic to increase sales of legitimate point-of-use water treatment technologies like faucets, douches, and home systems is misquoteing that same CEQ report. Deze voortdurende onjuiste beweringen ondermijnen de geloofwaardigheid van punt-gebruik apparaten en, nog belangrijker, de rol van deugdelijke wetenschap en transparante communicatie in de besluitvorming over de bescherming van de volksgezondheid.
Tapwater vs. waterbehandeling thuis
Volgens de EPA kan van behandeld kraanwater redelijkerwijs worden verwacht dat het ten minste kleine hoeveelheden van sommige verontreinigingen bevat. Zolang deze verontreinigingen onder de EPA limieten blijven, inclusief die voor DBP’s, wordt het water als volledig veilig beschouwd om te drinken voor gezonde mensen. Als de smaak of de geur het belangrijkste probleem zijn, kunt u overwegen een goedkope waterkruik, koelkast of kraan met een koolstoffilter toe te voegen. Deze huishoudelijke ingrepen voor de waterkwaliteit kunnen effectief zijn. Mensen met een ernstig verzwakt immuunsysteem of andere specifieke gezondheidsproblemen kunnen echter overwegen het water thuis verder te behandelen, het leidingwater te koken of gebotteld water van hoge kwaliteit te kopen. Evenzo kunnen bacteriologische filters voor douches extra zekerheid bieden voor mensen die kwetsbaarder zijn voor de gevolgen van door water overgebrachte ziekten zoals de veteranenziekte, maar de doeltreffendheid van douchefilters blijft in 2019 onduidelijk. Bovendien, wat veel consumenten zich niet realiseren, is dat point-of-use/entry-systemen, als ze niet adequaat worden onderhouden en als filters niet worden vervangen zoals aangegeven, gekoloniseerd kunnen raken met micro-organismen omdat ze vaak het residuele chloor verwijderen dat enige bescherming biedt.
Bijna alle gemeentelijke watersystemen in de VS die drinkwater desinfecteren, gebruiken op chloor gebaseerde desinfectiemiddelen voor primaire of secundaire (residuele) desinfectie. Talloze organisaties op het gebied van volksgezondheid en belangenbehartiging, waaronder de WQ&HC, hebben drinkwaterchlorering nadrukkelijk ondersteund als een van de grootste successen op het gebied van volksgezondheid van ten minste de afgelopen eeuw. Wat ik in 2010 concludeerde, blijft vandaag 100% relevant: als het gaat om chloor en volksgezondheid, zou het echte gevaar zijn om het gebruik ervan in de desinfectie van drinkwater te elimineren.
Chris Wiant, MPH, PhD, is president en CEO van de Caring for Colorado Foundation. Hij is ook voorzitter van de Water Quality & Health Council en lid van de National Drinking Water Advisory Council.
Klik hier om dit artikel te downloaden.
1 EPA vereist ook dat behandeld leidingwater een detecteerbaar niveau van chloor heeft om microbiële besmetting te helpen voorkomen. Toegestane chloorniveaus in drinkwater, maximale residuele desinfectieniveaus genoemd (tot 4 delen per miljoen), vormen “geen bekend of verwacht gezondheidsrisico een adequate veiligheidsmarge.”
2WHO. 2017. Guidelines for Drinking-water Quality, 4th Edition, Incorporating the 1st Addendum. P. 173.