Verenigd KoninkrijkEdit
In Engeland is een wettelijke voorwaarde voor een religieus huwelijk het “voorlezen van de huwelijksbannen” – op drie zondagen in de drie maanden voorafgaand aan de voorgenomen datum van de ceremonie moeten de namen van ieder paar dat wil trouwen worden voorgelezen door de priester(s) van hun parochie(s) van verblijf, of moet er een “Notice of Intent to Marry” (kennisgeving van voornemen om te trouwen) worden opgehangen in het registratiekantoor voor burgerlijke ceremonies. De bedoeling hiervan is bigamie of andere onwettige huwelijken te voorkomen door een eerlijke waarschuwing te geven aan iedereen die een wettelijk recht van bezwaar zou kunnen hebben. In de praktijk worden echter ook de ouders van de echtparen gewaarschuwd, die soms om zuiver persoonlijke redenen bezwaar maken. Om deze wet te omzeilen, moet een speciale vergunning worden aangevraagd bij de aartsbisschop van Canterbury of moet worden gevlucht naar een plaats waar de wet niet geldt, bijvoorbeeld over de grens naar Gretna Green in Schotland.
Voor burgerlijke huwelijken moeten aankondigingen gedurende 28 volle dagen worden gepost bij het bevoegde registratiekantoor.
FilippijnenEdit
In de Filippijnen wordt elopement “tanan” genoemd. Tanan is een oude praktijk in de Filippijnse cultuur, waarbij een vrouw zonder toestemming van haar ouders haar huis verlaat om een leven met haar partner te beginnen. Gewoonlijk elopereert zij in de nachtelijke uren en wordt zij in de buurt opgewacht door haar minnaar, die haar vervolgens meeneemt naar een locatie die niet van haar is. De volgende ochtend weten de radeloze ouders niet waar hun dochter is. Tanan komt vaak voor als gevolg van een dreigend gearrangeerd huwelijk of als verzet tegen de afkeer van de ouders van een huwelijkskandidaat.
IndonesiëEdit
In Indonesië wordt een elopement beschouwd als “kawin lari” of in letterlijke vertaling, huwelijk op de vlucht (“kawin”, betekent huwelijk (slang), “lari” betekent rennen/vluchten). Dit gebeurt als de bruidegom of de bruid geen toestemming hebben gekregen om met elkaar te trouwen. Omdat Indonesië een streng religieus land is, kan een koppel niet trouwen zonder toestemming van de ouders (of de naaste levende verwanten), vandaar dat het zelden wordt gepraktiseerd. De meeste Indonesische paren die aan elopement doen, trouwen dus uiteindelijk zonder dat hun huwelijk door de overheid is erkend/geregistreerd.
West-AziëEdit
In de Assyrische samenleving is elopement (“Jelawta” of “Jenawta”) tegen het verzoek van de ouders zeer onfatsoenlijk, en wordt het zelden toegepast. In de 19e en het begin van de 20e eeuw hadden Assyriërs hun vrouwen zwaar beschermd tegen ontvoering en ook tegen vrijwillige elopement, als het ging om hun buren zoals Koerden, Azeri’s en Turken, die Assyrische vrouwen zouden ontvoeren en met hen zouden trouwen, in sommige gevallen met geweld, waarbij zij hen tot de Islam zouden bekeren.