“There’s no limit possible to the expansion of each one of us”.-Charles M. Schwab
Hoewel bovenstaand citaat zeker zou kunnen slaan op onze taille-afmetingen tijdens de COVID-19 quarantaine is het waarschijnlijk dat de heer Schwab andere dingen in gedachten had. Hij dacht waarschijnlijk ook niet dat zijn zin van toepassing zou kunnen zijn op de machthebbers in de Major League Baseball, echter. Daarover zo dadelijk meer, want uitbreiding van de MLB zou wel eens in de gedachten van Rob Manfred kunnen spelen.
De COVID-19 pandemie (of “de ‘rona” zoals Blake Snell, mijn tienerdochter, en haar vriendinnen het noemen) heeft het grootste deel van de wereld in een economische neerwaartse spiraal gebracht en een omgeving gecreëerd waarin niemand het eens lijkt te zijn over de balans tussen de behoefte aan veiligheid en de noodzaak van het leven om verder te gaan buiten de eigen bankzone.
De Major League Baseball is niet immuun voor het tumult. De afgelopen dagen is gebleken dat het niet eenvoudig zal zijn om een consensus te bereiken over hoe de sport weer op gang moet worden gebracht om de economische schade te beperken.
Spelers maken zich zorgen over de verlaging van hun salaris en over hun gezondheid. Deze zullen niet gemakkelijk op te lossen zijn op een manier die ook de eigenaars tevreden stelt. Maar volgens MLB-commissaris Rob Manfred kan de competitie dit seizoen $4B aan inkomsten mislopen als het spel niet kan worden hervat.
De weddenschap hier is dat er een overeenkomst zal komen om te spelen en een deel van de $4B zal worden verdiend door de competitie. Vergis je echter niet, de eigenaars zullen op een bepaald niveau een bad in rode inkt nemen dit seizoen, zelfs als ze 82 wedstrijden spelen en een volledige playoff-slate. De vraag is dan…hoe zal de MLB reageren in een post-COVID omgeving?
MLB Expansion Has Come Through in the Past
Het antwoord, afgaande op de geschiedenis, zal expansie zijn. Sinds eind jaren vijftig heeft de MLB, als ze twijfelde over hoe ze een probleem moest oplossen, vaak gekozen voor uitbreiding als de weg vooruit.
Waarom? Uitbreiding is een zeer lucratieve onderneming. Franchise vergoedingen zijn maar een kant op gegaan. Omhoog. Het is gemakkelijk geld in de zakken van de eigenaren. Uitbreiding van de competitie heeft ook geholpen met televisie-inkomsten verdeeld onder de eigenaren.
Ja, MLB had een eenmalige dalliance met “contractie” tijdens de post-’94 staking toen het zijn grote markt/kleine markt kruistocht lanceerde. Maar inkrimping eindigde als een dronken one-night stand die iedereen zou willen vergeten. Uitbreiding, ah zoete uitbreiding, is de langdurige affaire MLB loopt naar voor comfort wanneer het huwelijk is wankel.
The Continental Divide
In 1959 leidde de legendarische honkbalexecutive Branch Rickey een legitieme aanval om een derde grote honkbalcompetitie op te richten – de Continental League – die de honkballeemte moest opvullen in markten waar de American League en National League niet actief waren, plus de gapende kloof die in New York City was ontstaan nadat de Dodgers en Giants recentelijk The Big Apple hadden verlaten voor de westkust. Rickey’s voorgestelde competitie had ook invloed op politici in D.C. die plotseling interesse toonden in het herzien van MLB’s anti-trust vrijstelling…wat altijd de collectieve rillingen over de ruggen van de eigenaren heeft doen lopen.
MLB handelde snel. De Continental League (CL) was in augustus 1960 een bijzaak. Waarom? Uitbreiding. MLB zette een plan op om uit te breiden naar markten die de CL op het oog had en waarbij mogelijke CL-clubeigenaren een voorproefje kregen van eigendom in enkele van de nieuwe clubs.
In 1961, voor een franchisevergoeding van naar schatting iets meer dan $ 2 miljoen per team, werden de Houston Colt .45’s (Astros) en de Washington Senators opgericht, in 1962 gevolgd door de Los Angeles Angels en de New York Mets. Er werden zeer sterke aanwijzingen gegeven aan politici dat verdere uitbreiding naar andere markten waarschijnlijk was. Deze uitbreiding vond plaats in 1969 toen San Diego, Montreal, Kansas City en Seattle toetraden tot de MLB.
Deze uitbreidingsstappen namen de druk weg van de anti-trust kant en vermeden de opschudding van het concurreren met een derde league.
The Slew of Seattle Money
Hoewel financiële problemen snel weer de kop opstaken. De Seattle Pilots hadden het op vele fronten moeilijk in hun eerste seizoen. Zozeer zelfs dat de failliete club werd verkocht aan een autodealer uit Milwaukee, Bud Selig. De Pilots verhuisden naar Wisconsin om de Brewers te worden. Dit leidde tot een rechtszaak van diverse overheidsinstanties in de staat Washington tegen MLB wegens het schenden van huurovereenkomsten en contracten. MLB verloor een rechtszaak van $33 miljoen, maar het geld werd ongedaan gemaakt toen MLB akkoord ging met….EXPAND!
Seattle werd een nieuwe franchise beloofd en in 1976 werden de Mariners geboren. Om het aantal AL-teams gelijk te houden, debuteerden naast de Mariners ook de Toronto Blue Jays.
De Seitz-uitspraak en het heimelijke debacle
In 1975 deed arbiter Peter Seitz een uitspraak die de werpers Andy Messersmith en Dave MacNally de vrije hand gaf. Seitz’s beslissing betekende het einde van “de Reserve Clausule”, een clausule van één regel in elk spelerscontract die de speler voor eeuwig aan zijn ploeg bond. Free Agency zette de wereld van de oude garde in vuur en vlam.
Opeens concurreerden teams om talent. De salarissen zien er nu nog tam uit, maar voor die tijd absoluut krankzinnig. (Vier jaar…voor $7M! Is er een flauwgevallen bank in de buurt?)
Er gebeurde iets grappigs in het daaropvolgende decennium. De jaren ’80 waren een van de meest competitieve decennia in de honkbalgeschiedenis. Er waren geen dynastieën. Elk jaar won een ander team de World Series. Free agency was niet de doodsteek voor de sport.
Maar MLB-eigenaren zagen dat anders. De markt voor vrije spelers droogde helemaal op van 1985 tot 1987. Sommige van de grootste spelers van het honkbal vonden geen kwaliteitsaanbiedingen. Het probleem? Het was een slecht bewaard geheim dat commissaris Peter Uebberoth een groep eigenaars leidde die zich hielden aan een herenakkoord om geen vrije spelers te contracteren. Uiteindelijk was de spelersvakbond in staat om dit voor een arbiter te krijgen en won overtuigend. De MLB zou in 1990 $280 miljoen moeten betalen aan de bond en de spelers die door de heimelijke afspraken waren benadeeld.
Raad eens wat er gebeurde toen de MLB met die rekening werd geconfronteerd? Je weet het. Een nieuwe expansieronde met grote bedragen om de rekening te dekken van de vreselijke beslissing om samen te spannen tegen vrije spelers. In 1993 verschenen de Florida Marlins en Colorado Rockies op het toneel. In ’98 waren het de Tampa Bay Devil Rays en de Arizona Diamondbacks. De franchisevergoeding van de vier nieuwe clubs bedroeg naar schatting 450 miljoen dollar, meer dan genoeg om de schikking in de collusiezaak te dekken.
Post-Pandemie Tijdperk
Jump vooruit naar 2021. Ervan uitgaande dat het honkbal tegen die tijd een manier heeft gevonden om opnieuw te beginnen, zal het nog steeds herstellende zijn van de COVID Quarantaine. Of ze nu $2B aan inkomsten hebben verloren of $4B in totaal, het cijfer zal pijn doen. Eigenaren zullen op zoek gaan naar een uitweg.
Als ze in de jaren negentig rond de 115 miljoen dollar per team in de zak konden steken, lijkt het alles behalve zeker dat ze dat getal in de huidige markt kunnen wegblazen, ervan uitgaande dat het land ook zijn weg uit de COVID-afgrond vindt. Kan de MLB een prijskaartje hangen aan een franchise van $1.5B per team? Het lijkt een startpunt gezien de teamwaarderingen in de MLB.
In een post-pandemische MLB bereid je voor op een competitie van 30 teams die in korte tijd uitgroeit tot 32…je zult een wedergeboorte zien van de Montreal Expos of de toevoeging van de Portland Mavericks. Misschien de Nashville Knights en de Las Vegas Desert Saints.
De MLB zal een groot aantal uitdagingen hebben bij de herstart na COVID. Veel van die uitdagingen zullen niet eens van financiële aard zijn. Maar vele wel en expansie zal waarschijnlijk een manier zijn om de verloren inkomsten terug te verdienen.