Het vermogen om te compartimenteren is niet iets om jaloers op te zijn, en zeker niet een vaardigheid die je kunt verwerven. Compartimenteren is in feite een intern proces waarbij je je gevoelens ten opzichte van iemand, of een bepaalde ervaring, in een metaforische doos stopt en op een plank achter in je hoofd zet om ze te vergeten, of weer op te rakelen als iets je eraan herinnert dat ze daar zitten. Het is een verdedigingsmechanisme voor sommigen van ons die er beter in zijn om gewoon “verder te gaan” met dingen, in plaats van er recht voor zijn raap mee om te gaan, of ermee in het reine te komen en ze te accepteren.
Voor mij persoonlijk verdeel ik mensen in vakjes. Als iemand met hoge verwachtingen voor mezelf en anderen, vind ik het moeilijk te accepteren dat ik door mensen gekwetst ben. Dus als dat gebeurt, berg ik die gevoelens op en ga ik verder met mijn leven. Het is zeker niet gemakkelijk om te doen, vooral wanneer het tijd is om iemand te compartimenteren aan wie we erg gehecht zijn, maar velen van ons zijn in staat om het te doen. Voor degenen die niet in hokjes denken, neem van mij aan dat het pijn doet en enigszins zelfvernietigend is.
Ik leerde voor het eerst dat ik in staat was mijn gevoelens in hokjes te stoppen toen ik me realiseerde hoe iemand me vroeger liet voelen, en mijn beste vriend me eraan herinnerde hoe belangrijk die persoon vroeger in mijn leven was. We hadden toen een grap waarbij ze me er af en toe aan herinnerde dat hij bestond, en “de doos van de plank duwde.” Ik werd een paar dagen overspoeld door gevoelens, en duwde ze dan naar de achterkant van mijn gedachten, of “berg ze terug in de doos, op de plank.”
De volgende keer dat ik dit tegenkwam was toen ik een relatie met mijn voormalige beste vriendin verbrak. Ik bleef haar elke dag zien, alsof we nooit vrienden waren geweest. Op dat moment was het makkelijk, maar soms bekruipen me nu gedachten dat het anders had kunnen aflopen voor ons, als ik haar niet meteen helemaal had weggeduwd.
Ik heb sindsdien een handjevol mensen die me pijn hebben gedaan in hokjes gestopt, en het is makkelijker geworden om mensen af te schrijven naarmate ik ouder ben geworden. Maar zoals ik al zei, het is een verdedigingsmechanisme. Als het moeilijk is om te accepteren dat anderen je kwetsen, zoeken mensen manieren om ermee om te gaan, en dit is hoe sommige mensen, zoals ik, het doen. Het is in zekere zin zelfvernietigend; als je aan deze mensen en ervaringen wordt herinnerd, is er een korte golf van emotie als je je het goede en het slechte van hen herinnert. Het wordt gevolgd door pijn in de herinnering die je opzij hebt gezet, en dan angst omdat je jezelf niet in het reine hebt laten komen met de ervaring. Uiteindelijk, als je jezelf weer bij elkaar hebt, zet je die gevoelens en ervaringen weer terug waar ze waren, en ga je verder met je dag.
We zijn niet koud, en we zijn niet emotieloos. We zijn bang om door een ander gebroken te worden. Het is niet makkelijk, maar we doen het.