door Emma
mei 2016
We besloten dat de tijd rijp was om te beginnen met proberen voor ons tweede kind, we dachten geen seconde dat we problemen zouden hebben, vooral omdat onze eerste zo ongecompliceerd was. Het duurde 6 maanden voordat we een positieve zwangerschapstest kregen, we waren in de wolken en wachtten vol spanning op onze 12-weken-scan. Een paar weken later herinnerde ik me dat een vriend van een vriend een miskraam had gehad, iets waar ik nog nooit van had gehoord, maar ik werd steeds ongeruster en paranoïde dat dit ook met ons zou gebeuren. De tijd verstreek en alles leek goed te gaan, ik was niet ziek geweest maar dat was ik ook niet bij mijn eerste.Eindelijk kwam de dag van onze 12 weken scan, ik herinner me de reis nog levendig en raakte behoorlijk overstuur en deelde mijn angsten voor de eerste keer met mijn partner, ik had hem niet eerder ongerust willen maken… Ik weet zeker dat hij dacht dat ik gek was en positief bleef voor ons beiden.
We werden binnengeroepen en toen ik de kamer binnenkwam brak ik, instinct vertelde me dat er iets niet klopte….
Ik had gelijk, er was geen hartslag en de baby mat slechts 8 weken. We waren er kapot van…. we werden naar een andere afdeling gebracht, ik had het gevoel dat ik me schaamde toen ik al die zwangere vrouwen passeerde die stonden te popelen om gescand te worden. We kregen onze opties te horen, maar er werd voorgesteld dat ik voor medische behandeling zou kiezen, omdat er al zoveel tijd verstreken was. Het was een van de vreselijkste ervaringen van mijn leven, ik was nog nooit onder narcose geweest maar alle verpleegsters en dergelijke waren lief en geruststellend. Het was vrij snel voorbij en ik voelde me daarna zo verloren. De tijd ging voorbij en ik concentreerde me op mijn zoon om me er doorheen te helpen… niet dat hij dat ooit had gehoord! Een week of zo later… Ik had het gevoel dat er iets niet in orde was en uiteindelijk kreeg ik een scan waaruit bleek dat ik nog steeds “ingehouden” producten had, dus kreeg ik een antibioticakuur die hielp.
Ik had een paar cycli en we raakten weer zwanger. Natuurlijk was er opwinding maar ook angst, wat als het weer zou gebeuren … het was vast een eenmalige pech. We besloten te betalen voor een privé-scan bij 8 weken voor de zekerheid. Opnieuw wachtte ons droevig nieuws, er was geen hartslag en de foetus had een paar weken vertraging. Deze keer moest ik wachten en teruggaan voor een nieuwe scan … voor het geval mijn data verkeerd waren, maar ik wist dat het weer gebeurd was. Een tweede scan een week later bevestigde opnieuw een gemiste miskraam. We zouden de week daarop op vakantie gaan, dus ik besloot te zien of de natuur zijn gang zou gaan en zo niet, dan weer voor de operatie te kiezen.
We kwamen een week later terug van vakantie en er was niets veranderd, dus ging ik er weer voor. Ik was iets minder nerveus, maar het was nog steeds even schokkend als de eerste keer. We werden zwanger na één cyclus, wat me op de been hield. Mijn dokter regelde een vroege scan deze keer en we gingen er met 6 weken in. Ik heb altijd hetzelfde angstige gevoel als ik nu de kamer van de echoscopist binnenloop.
Deze keer was anders, er was een hartslag, een verbazingwekkende kleine hartslag. We waren zo overdonderd dat ik gewoon in tranen uitbarstte. Eindelijk waar we voor gebeden hadden! Een volgende follow-up scan werd geboekt voor 9 weken om de voortgang te controleren. Die datum kwam, we haalden diep adem en weer zag alles er perfect uit. Dit zou het echt kunnen zijn voor ons, ik kon het niet geloven. Ik genoot van de pijnlijke borsten en de uitdijende taille, hoewel al deze dingen eerder waren gebeurd, kon ik deze keer voelen dat het allemaal positief was!
Mijn 12 weken scan kwam rond en we liepen bezorgd naar binnen maar met een gevoel dat alles goed zou komen, maar dat was niet zo! De scan toonde aan dat het hartje van onze baby gestopt was met kloppen, ongeveer op de dag van onze vorige scan.
We konden niet geloven dat het weer gebeurd was.
Ik begreep niet waarom mijn lichaam doorging met “zwanger zijn”, ons valse hoop geven, terwijl alle hoop verdwenen was. Deze keer wilde ik echt niet weer een operatie; ik dacht dat het me geen goed zou doen. Ik wilde afwachten en hopen dat er iets natuurlijks zou gebeuren. Drie dagen later gebeurde dat, het was een zondagavond en het instinct sloeg weer toe. Ik ging naar boven, weg van mijn familie en ging op het toilet zitten. Ik wist gewoon dat er iets ging gebeuren. Ik wilde dat het pijnlijk was, ik wilde iets voelen, om het echt te maken. Na ongeveer 30 minuten wist ik dat hij/zij eruit was gekomen, instinctief reikte ik naar beneden en pakte dit kleine kloddertje. Ik wist precies wat het was, het was mijn levenloze baby, nauwelijks gevormd maar onmiskenbaar. Ik had mijn moment voordat ik afscheid nam. Ik zal dat gevoel nooit vergeten, de echtheid, het hartzeer. Mijn partner en ik spraken er niet veel over, maar we hadden onze eigen manieren om ermee om te gaan.
Dit was de derde miskraam, dus ik kreeg een test aangeboden, waar ik natuurlijk mee instemde. Het waren een kwellende 4 maanden waarin we moesten wachten op de resultaten en waarin we niet probeerden zwanger te worden. Die dag had zo anders kunnen aflopen, maar uit de resultaten bleek dat er niets aan de hand was, we kregen groen licht en kregen te horen dat we met een lage dosis aspirine moesten beginnen zodra we weer zwanger zouden zijn. Na onze afspraak ben ik meteen naar de kraamafdeling gegaan om mijn zwangere zus te zien bevallen en later die avond getuige te zijn van de geboorte van mijn prachtige nichtje….
Gelukkig waren we die maand weer zwanger en na een paar positieve vroege scans, kregen we eindelijk na 2 lange jaren onze gezond groeiende baby bij onze 12 weken scan. Het was geweldig we waren zo blij, het meest geweldige moment was het vertellen aan mijn 6 jaar oude zoon…. hij was zo blij!!! Het was pas bij onze 21 weken scan dat ik me op mijn gemak voelde om ons goede nieuws aan de wereld te vertellen. Op 15 maart werd onze regenboogbaby geboren. Onze reis is zwaar geweest, maar onze twee jongens laten me elke dag weer glimlachen!