8 jaar nadat de mensheid voor het eerst voet op de maan zette zou de guillotine voor het laatst worden gebruikt
Wanneer we aan de guillotine denken, komen beelden van de revolutionaire jaren van Frankrijk in ons op. De guillotine, een apparaat dat voornamelijk werd gebruikt om de adel te doden, werd op grote schaal gebruikt na de vroege revolutionaire periode in Frankrijk aan het eind van de 18e eeuw. Met het verstrijken van de jaren werden nieuwe methoden voor de doodstraf uitgevonden. In de 20e eeuw werden methoden als de elektrische stoel en de dodelijke injectie op grote schaal gebruikt als een vorm van doodstraf voor degenen die misdaden begingen die te verachtelijk werden geacht om met gevangenisstraf te worden bestraft.
Zo zouden velen denken dat de guillotine in de 20e eeuw niet meer zou worden gebruikt als executiemethode, vooral 8 jaar nadat de mensheid voor het eerst voet op de maan zou zetten, dit blijkt onjuist te zijn.
حميدة جندوبي (Vertaald: Hamida Djandoubi) was een Tunesische landarbeider die in 1968 naar Marseille, Frankrijk verhuisde. Tijdens zijn verblijf in Frankrijk werkte Djandoubi in verschillende banen, eerst als bediende in een kruidenierszaak en later in de tuinarchitectuur. Tijdens zijn werk in de tuinarchitectuur raakte hij betrokken bij een ongeluk waarbij hij het grootste deel van zijn rechterbeen verloor.
In 1971 ontmoette Djandoubi in het ziekenhuis Élisabeth Bousquet, die zijn partner zou worden totdat zij in 1973 de relatie verbrak en een klacht indiende bij de plaatselijke politie, waarin zij verklaarde dat Djandoubi had geprobeerd haar tot prostitutie te dwingen. Deze klacht zou begin 1973 tot de arrestatie van Djandoubi leiden, maar hij zou in de lente van datzelfde jaar weer worden vrijgelaten.
Kort na zijn vrijlating lokte Djandoubi twee jonge meisjes de prostitutie in. Om hen een lesje te leren over ongehoorzaamheid ontvoerde hij op 3 juli 1974 zijn ex-vriendin Élisabeth Bousquet. Toen hij met haar thuiskwam, begon hij haar te martelen voor de ogen van de twee jonge meisjes. Djandoubi nam vervolgens de nauwelijks nog levende Élisabeth mee naar de buitenwijken van de stad en wurgde haar dood, waarbij hij haar lichaam in een schuur verborg.
Djandoubi waarschuwde de jonge meisjes dat als ze hem ooit ongehoorzaam zouden zijn of iemand zouden vertellen over wat ze zojuist hadden gezien, ze hetzelfde lot te wachten zou staan. Desondanks werd het lichaam slechts vier dagen na de moord door een jongen ontdekt. Een maand later ontsnapte een meisje dat door Djandoubi was ontvoerd en gaf Djandoubi aan bij de plaatselijke politie, die hem in verband bracht met het lichaam dat een maand eerder was gevonden.
11 augustus 1974
Op 11 augustus 1974 werd Djandoubi opgepakt door de plaatselijke autoriteiten. Dit zou het begin zijn van een vier jaar durende strijd van zijn advocaat om de onschuld van Djandoubi te bewijzen.
De belangrijkste verdediging van Djandoubi was dat de amputatie van zijn been Djandoubi in een ander mens had veranderd, omdat hij gedreven werd tot alcoholmisbruik en plotselinge uitbarstingen van geweld, waardoor hij een ander mens werd dan hij daarvoor was. Dit zou betekenen dat Djandoubi veroordeeld kon worden tot een psychiatrische inrichting in plaats van tot executie.
Dit verweer werd door de rechter afgewimpeld en op 25 februari 1977 werd Djandoubi veroordeeld tot de dood door de guillotine. Djandoubi’s advocaat probeerde op 9 juni van datzelfde jaar tegen de uitspraak in beroep te gaan, maar dit beroep werd afgewezen. Op 10 september 1977 om 4:40 uur, twaalf dagen voor zijn 28ste verjaardag, werd Djandoubi geëxecuteerd door de guillotine in de Baumettes gevangenis in Marseille.
Hoofdstraf
De dood van Djandoubi zou de laatste keer zijn dat de guillotine gebruikt zou worden voor de doodstraf. De doodstraf werd in 1981 volledig verboden in Frankrijk nadat François Mitterrand tot president van Frankrijk was gekozen. Dit leidde tot gratieverlening aan allen die op het moment van het verbod ter dood waren veroordeeld.
Voor zo’n oude executiemethode heeft de guillotine de tand des tijds doorstaan als een relatief humane manier om iemands leven te beëindigen. Door het ontbreken van de onzekerheid van de oude executiemethoden kon deze machine zelfs nog worden gebruikt nadat de mensheid de maan had bereikt.
Gelukkig genoeg zijn we nu in sommige opzichten zo geëvolueerd dat de meeste landen zich nu niet meer richten op straffen maar op rehabilitatie als het gaat om de manier waarop zij met misdadigers omgaan. Als gevolg daarvan zijn dergelijke executiemethoden in de westerse wereld grotendeels afgeschaft, behalve in Amerika, waar de dodelijke injectie nog steeds wordt gebruikt voor de doodstraf.