Het Engelse alfabet liep niet altijd van A tot Z. Als je in de 19e eeuw je ABC had geleerd, was de kans groot dat je alfabet een 27e lid zou hebben gehad: &.
Houd dit artikel in gedachten bij uw volgende etentje.
Het symbool, volgens Keith Houston’s charmante en gezaghebbende Shady Characters: The Secret Life of Punctuation, Symbols & Other Typographical Marks, voor het eerst opduikt in het historisch archief in enkele anonieme graffiti in de beroemdste ruïne van oude ruïnesteden: Pompeii. De exacte datum van verschijnen is onbekend, maar de uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus, die de stad bedolf onder vulkanische as, legt, zoals Houston opmerkt, “een tamelijk harde bovengrens op aan het mogelijke bereik van dateringen.”
De allereerste ampersand was een ligatuur, dat wil zeggen een teken dat bestaat uit twee of meer samengevoegde letters. De maker ervan voegde de letters e en t samen, van het Latijnse woord et, dat “en” betekent.”
Het eerste bekende voorbeeld van het woord ampersand in het Engels stamt uit de late 18e eeuw, maar de oorsprong van het woord ligt in een taalkundige traditie die van enkele eeuwen eerder dateert. Vanaf de late Middeleeuwen werden losse letters die ook als woord fungeerden – denk aan I en A – aangeduid als letter met behulp van de zin zelf, om duidelijk te maken dat het om de letter ging en niet om het woord. De letter I, bijvoorbeeld, zou worden aangeduid met de uitdrukking I per se, I, wat in het Latijn betekent: “I uit zichzelf (is het woord) I.” Wanneer de 27e quasi-letter & werd genoemd, werd dat & per se, en, wat betekent “& op zichzelf (is het woord) en.” Dat werd gelezen als “en per se en.”
“En per se, en” evolueerde uiteindelijk naar de ampersand, het woord dat we vandaag de dag kennen en liefhebben. & de rest is geschiedenis.
