Sommige innovaties die zijn voortgekomen uit de Tweede Wereldoorlog zijn goed gedocumenteerd, variërend van de magnetron tot het fotokopieerapparaat. Maar er is één klein hulpmiddel waarvan de erfenis uit de Tweede Wereldoorlog minder bekend is. Vandaag de dag kennen we dit krachtige product als Super Glue.
Super Glue werd voor het eerst ontwikkeld door wetenschappers bij Eastman Kodak die producten probeerden te ontwerpen voor het leger nadat ze hadden ontdekt dat sommige van hun mislukte pogingen andere nuttige eigenschappen hadden.
De oorspronkelijke cyanoacrylaten (de chemische naam voor de lijm) werden ontdekt in 1942 bij een zoektocht naar materialen om doorzichtige plastic wapenvizieren te maken voor de oorlog, en wetenschappers stuitten op een formulering die aan alles bleef plakken waarmee het in contact kwam. Cyanoacrylaten werden echter al snel afgewezen door Amerikaanse onderzoekers, juist omdat ze overal aan vastplakten. In 1951 werden cyanoacrylaten herontdekt door Eastman Kodak onderzoekers Harry Coover en Fred Joyner, die het echte commerciële potentieel ervan inzagen, en het werd voor het eerst verkocht als een commercieel product in 1958.
Superlijm is een ongelooflijk nuttige uitvinding, die ons in staat stelt om allerlei voorwerpen te repareren. Een interessant stukje geschiedenis is echter dat het bijna helemaal niet was uitgevonden. Zoals gezegd werd Superlijm aanvankelijk bij toeval ontdekt door Dr Harry Coover toen hij op cyanoacrylaten stuitte in zijn poging om wapenvizieren voor de oorlog te maken. Omdat ze echter de neiging hadden overal aan te blijven kleven, werden ze als onbruikbaar afgedankt.
Hoewel het verhaal hier niet ophoudt. Coover was ook betrokken bij de herontdekking van cyanoacrylaten enkele jaren later. Ditmaal was het tijdens onderzoek in het begin van de jaren vijftig naar vlamwerende polymeren voor gebruik in vliegtuigkappen. Een onderzoeksstudent die onder Coover werkte, synthetiseerde ethylcyanoacrylaat en bij een poging om de brekingsindex van de verbinding te meten, kleefde hij per ongeluk twee glazen prisma’s aan elkaar. Ditmaal realiseerde Coover zich het potentieel van cyanoacrylaten en zij werden uiteindelijk ontwikkeld tot een superlijm die in 1958 op de markt werd gebracht.
Dus wat is het geheim van de krachtige kleefkracht van cyanoacrylaten? Simpel gezegd kunnen deze verbindingen reageren met kleine hoeveelheden water – zelfs de hoeveelheid water die als waterdamp in de lucht aanwezig is, is voldoende om een reactie op gang te brengen. Bij de reactie tussen een cyanoacrylaat en water ontstaat een intermediair ion dat vervolgens met meer cyanoacrylaatmoleculen kan reageren, waardoor uiteindelijk een lange keten van deze moleculen ontstaat die allemaal met elkaar verbonden zijn. Dit is anders dan bij veel andere lijmen.
De polymeer Super Glue vormt een zeer sterke verbinding, waardoor de lijm zeer moeilijk uit elkaar te trekken is als hij eenmaal is uitgehard. Bovendien speelt ook de mechanische binding een rol, omdat de lijm in kleine scheurtjes en poriën kan sijpelen op de oppervlakken die aan elkaar worden geplakt en wanneer deze hard wordt, wordt ook dit zeer moeilijk uit elkaar te trekken.
Cyanoacrylaten hebben eigenlijk meer toepassingen dan alleen in Super Glue. Sommige kunnen ook worden gebruikt om wonden aan elkaar te lijmen, met name in gevechtssituaties waar tijdelijke reparaties van snijwonden totdat hechtingen kunnen worden aangebracht, vaak noodzakelijk zijn. Cyanoacrylaten kunnen ook worden gebruikt in de tandheelkunde, auto-industrie, bouw en constructie, elektronica, algemene industriële assemblage, balseming, onderzoek op de plaats delict, 3D-printing infiltreren, koraalfragmenten en zelfs in de cosmetica-industrie.
We hopen dat dit bericht u een interessant stukje geschiedenis heeft gegeven over de ontwikkeling van een van de meest nuttige producten die ons dagelijks leven raakt. Voor meer informatie, contacteer ons vandaag op 800-338-5192 of klik hier om te weten te komen hoe u de juiste secondelijm kiest.