Verreweg de grootste religie in Jamaica is het christelijke geloof. De Anglicaanse Kerk, de Katholieke Kerk, de Methodisten Kerk, de Baptisten, de Zevendedags Kerk en de Kerk van God zijn in het hele land aanwezig. Veel oude kerken zijn zorgvuldig onderhouden en/of gerestaureerd. De Rastafari-beweging is een afgeleide van de grotere christelijke cultuur, maar haar oorsprong werd beïnvloed door een groeiend bewustzijn van Afrika en een bewustzijn van de politieke gebeurtenissen op dat continent. Er is ook een klein aantal Joodse synagogen in Jamaica, daterend uit de 17e eeuw, samen met een paar moskeeën.
Elementen van oude Afrikaanse religies blijven bestaan, vooral in afgelegen gebieden op het eiland. Sommige van deze praktijken worden in het algemeen omschreven als Obeah, Kumina, of Pocomania. Hoewel de gemeenten klein zijn, worden zij bezocht door vele christenen en niet-christenen die op zoek zijn naar een ervaring die zij in de kerken niet hebben gevonden. Geschat wordt dat maar liefst 40% van de bevolking heimelijk een beroep doet op de diensten van de Afrikaanse traditionele religieuze genezers (ook wel Obeah-werkers genoemd) wanneer zij geconfronteerd worden met ernstige problemen die de conventionele geneeskunde niet kan verhelpen.
Het Baháʼí-geloof kwam in 1943 naar Jamaica, gebracht door een Amerikaanse Baháʼí pionier, Dr. Malcolm King. In 2003, als onderdeel van de viering van de 60e verjaardag van de vestiging van Baháʼí in Jamaica, riep de Gouverneur-Generaal van Jamaica, Sir Howard Cooke, een Nationale Baháʼí Dag uit die jaarlijks op 25 juli zal worden gehouden. In 2005 vierde de gemeenschap van ongeveer 5000 mensen hun activiteit en aanwezigheid in Jamaica met het internationale baháʼí-koor The Voices of Bahá. Het koor trad op in het Ward Theater en de kapel van de University of the West Indies, waarbij de opbrengst naar twee Jamaicaanse liefdadigheidsinstellingen ging, (een ten behoeve van families van politieagenten die in de uitoefening van hun functie zijn gedood, en een Denham Town Golden Age Home).
Andere religies die in Jamaica worden beoefend zijn boeddhisme, hindoeïsme en islam.
RastafariEdit
Ontstaan in de jaren dertig van de vorige eeuw is een van de meest prominente, internationaal bekende aspecten van de Afrikaans-Caribische cultuur van Jamaica de rastafaribeweging, met name de elementen die tot uitdrukking komen in de reggaemuziek. In de jaren zeventig en begin jaren tachtig werd Bob Marley de meest prominente exponent van de Rastafari-cultuur en het Rastafari-geloofssysteem. Zijn reputatie als vernieuwend musicus, toegewijd aan zijn geloof, is sinds zijn dood blijven groeien, zodat in 2004 van zijn grootste hits compilatie, Legend, wereldwijd 20 miljoen exemplaren waren verkocht, waardoor hij waarschijnlijk ’s werelds beroemdste Jamaicaan in de muziekindustrie werd, en zeker ’s lands best verkopende platenartiest.
Rastafari zelf is een monotheïstisch geloofssysteem, gebaseerd op leringen uit het Oude Testament en het Nieuwe Testament – met name het Boek Openbaring. Wat Rastafari echter onderscheidt van het christendom, de islam en het jodendom (die ook Abrahamitische geloofsovertuigingen aanhalen), is dat Rastas geloven in de goddelijkheid van keizer Haile Selassie van Ethiopië.
Door Rastas bejubeld als H.I.M. (Zijne Keizerlijke Majesteit), wordt Haile Selassie I beschouwd als God zelf, de ware afstammeling van Salomo, en de aardse belichaming van Jah (God) – in wat gelovigen zien als een vervulling van de profetie over de tweede komst van de Messias.
Die Rasta-geloven, die niet expliciet in de Bijbel worden genoemd (zoals de specifieke naam van H.I.M. “Haile Selassie”), zijn niet verzameld in een enkele heilige tekst. In plaats daarvan worden de Rasta-geloven hoofdzakelijk gedeeld via een gemeenschap van liederen, gezangen en mondelinge getuigenissen, alsook in geschreven teksten (waaronder websites). Het uitgebreide gebruik van liederen maakt Rastafari tot een bijzonder muzikale bron van de Jamaicaanse cultuur. Meer Rastafari’s komen echter tot het inzicht dat Haile Selassie niet de Verlosser is waarop zij allen wachten en hebben nu gezien dat hij slechts een gewone man was zoals zijzelf.
De culturele tradities van de Rastafari’s omvatten het dragen van hun haar in ongekamde, ongeknipte lokken die bekend staan als dreadlocks (in navolging van de Nazarietengelofte), alsmede het eten van onbewerkt (natuurlijk) voedsel dat Ital wordt genoemd. Geen van beide tradities wordt echter als verplicht beschouwd – veel mensen die dreadlocks dragen zijn geen Rasta’s, en veel Rasta’s dragen ze niet.
Een van de meest controversiële culturele tradities is het gebruik door Rasta’s van ganja als een sacrament dat wordt gerookt om te helpen bij het redeneren (contemplatie en discussie) tijdens hun religieuze rituelen. Cannabis is in Jamaica streng verboden, zodat het gebruik ervan door Rastas betekent dat de beweging in een min of meer permanente staat van spanning met de politieautoriteiten verkeert.
In zijn Jamaicaanse thuisland is Rastafari een minderheidscultuur en krijgt het weinig officiële erkenning. Jamaica is een overwegend christelijk land, dus Rasta-geloven en -praktijken – zoals de goddelijkheid van H.I.M. Hailie Selassie – worden door christelijke Jamaicanen soms als heidens beschouwd. (Sommige Rasta’s staan ook vijandig tegenover aspecten van het christendom.) Niettemin worden de artistieke bijdragen van de beweging, met name van Bob Marley, alom gerespecteerd. Marley werd in 1981 onderscheiden met de Jamaicaanse Orde van Verdienste, en er zijn twee officiële monumenten voor hem.
Rasta’s zijn te vinden in veel landen buiten Jamaica en onder veel niet-Jamaicanen. Omdat het geen centraal georganiseerde religie is, is het aantal toegewijden niet te bepalen.