Als je een van de miljoenen bent die in de rij staan om “Star Wars: The Rise of Skywalker” te zien, vergeet dan vooral je Kleenex niet.
Alleen al de paar seconden dat generaal Leia Organa te zien is in de trailers voor de negende en laatste film in de saga, heeft fans over de hele wereld in tranen doen uitbarsten. “The Rise of Skywalker’s” scènes met wijlen Carrie Fisher, bewerkt met ongebruikte beelden van “The Force Awakens,” zijn gegarandeerd de grootste huilbui bij een fantasyfilm sinds Severus Snape bezweek aan slangenbeet.
Leia – eerst een prinses, daarna een generaal – was altijd de ziel van het Verzet en het vurige hart van het “Star Wars” epos. En niemand had haar zo goed kunnen spelen als Fisher.
Het was er echter bijna niet van gekomen. In 1976 wilde George Lucas een “mooi meisje” casten als zijn Prinses Leia, en Fisher voldeed daar blijkbaar niet aan. Dat is slechts een van de fascinerende feiten over haar leven die te vinden zijn in Sheila Weller’s nieuwe biografie, “Carrie Fisher: A Life on the Edge.”
Het boek is de eerste uitgebreide biografie van de acteur, schrijver en toneelschrijver sinds haar plotselinge dood op 60-jarige leeftijd in december 2016.
Zoals Weller zei in een telefonisch interview, “Ze was gewoon deze ongelooflijk unieke, iconische persoon. Zoals ik in het boek schrijf, was ze ‘beroemd en geliefd om zichzelf te zijn.’
“Ze kwam uit Hollywood royalty, deze geweldige familie; ze was ongelooflijk charismatisch; ze was prinses Leia, in hemelsnaam. Ze had vrienden zoals niemand kon geloven in de showbusiness en de literaire wereld, en ze was ongelooflijk geestig. Ze had haar demonen, maar ze was er eerlijk over. Ze destigmatiseerde de bipolaire stoornis op een verbazingwekkende manier.”
Weller sprak met de Times over hoe ze het boek schreef en wat ze over Fisher leerde.
Kende u Carrie Fisher in eerste instantie als “Star Wars'” Princess Leia?
Ik wist het niet, tot mijn schande. Ik moest vrienden vragen om het me allemaal uit te leggen. Zulke complexe karakters! Het was alsof ik trigonometrie leerde.
Ik raakte voor het eerst in haar geïnteresseerd toen ik “Postcards From the Edge” las (de roman uit 1987 die het eerste van Fisher’s acht boeken was). Het was een revolutionair boek. Mensen noemden haar de nieuwe Dorothy Parker. Ze zei zoveel dingen voordat andere mensen dat deden. Het boek analyseerde het nieuwe Hollywood.
Ze wilde altijd al schrijfster worden. Toen ik aan het boek werkte, bleven mensen tegen me zeggen: “Ze was de slimste persoon die ik ooit heb ontmoet,” ook al was ze van de middelbare school af gegaan. Ze schreef acht boeken – en ze schreef ze echt. Ze deed het onconventioneel, schrijvend in bed, in handschrift, meestal met een redacteur in huis bij haar. Maar dat is echt hoe ik haar begrijp, als een belangrijke schrijfster. Voor de meeste mensen is Prinses Leia natuurlijk de belangrijkste manier waarop ze haar kennen.
Hoe werd Fisher gevormd door haar intense relatie met haar moeder, Debbie Reynolds?
Om te beginnen werden ze allebei door dezelfde man gedumpt en was er een band ontstaan over die verhulde vernedering. Maar het was een duwen-trekken. Debbie was een scène-stelster, ze was mooi, dus ze concurreerden. Maar Debbie begreep de complexiteit van Carrie, en ze was altijd beschermend, altijd proactief. Vanaf het midden tot het einde van hun leven (Reynolds stierf aan een beroerte een dag na de dood van haar dochter), leefden ze meestal samen.
Fisher had ook een gecompliceerde relatie met “Star Wars.” Het bracht haar veel succes, maar had het ook negatieve gevolgen?
Dat had het. Ik citeer haar in het boek als ze zegt dat toen ze die metalen bikini droeg, het was alsof ze “een onzichtbaar contract ondertekende om er de komende 30 tot 40 jaar precies hetzelfde uit te blijven zien. Nou, het is duidelijk dat ik dat contract heb verbroken.” Ze stak de draak met de fat-shaming en de age-shaming (na haar optreden in “The Force Awakens”), maar het deed haar pijn. Tegen het einde van haar leven huilde ze tegen een verslaggever.
Ze stak de draak met de films, maar het was een push-pull. Ze had een sardonische houding, maar tegelijkertijd een grote genegenheid ervoor, en ze was zeer eerbiedig tegenover de rol en de feministische aspecten ervan.
Fisher worstelde een groot deel van haar leven met een bipolaire stoornis en met drugsmisbruik en verslaving. Hoe ging ze daarmee om?
Ze zei zelf dat bipolair zijn net zoiets was als leven in een oorlogsgebied. Het was een enorme uitdaging, maar ze voelde een verantwoordelijkheid om die uitdaging aan te gaan. Ze was eerlijk en grappig over zichzelf. Ook over verslaving – ze was heel eerlijk, ze is soms vervallen. Het is een ziekte.
Toen ze stierf, kwam pas naar buiten dat ze een enorme scriptdokter was, die aan al die films werkte. Ze bleef doorwerken met breakdowns en grote verslavingsverliezen, wat niet altijd prettig is.
Ik denk dat ze heldhaftig was.