Beringia

Beringia, ook wel Bering Land Bridge genoemd, maakt deel uit van een reeks landvormen die ooit periodiek en in verschillende configuraties bestonden tussen Noordoost-Azië en Noordwest-Noord-Amerika en die in verband werden gebracht met perioden van wereldwijde ijstijd en de daaropvolgende verlaging van de zeespiegel. Dergelijke droge gebieden begonnen zich ongeveer 70 miljoen jaar geleden tussen de twee continenten af te tekenen, maar de term Beringia verwijst meestal naar de vaak grote gebieden die het huidige noordwesten van Canada en het noorden en westen van Alaska, VS, tijdens het Pleistoceen Tijdperk (ongeveer 2.600.000 tot ongeveer 11.700 jaar geleden) af en toe verbonden met het noordoosten van Siberië, Rusland. Het wordt vooral geassocieerd met de meest recente van deze gebieden, die ongeveer 38.000 jaar geleden ontstonden en ongeveer tot het einde van het Pleistoceen bleven bestaan, toen de huidige Beringstraat tussen Alaska en Siberië (die wat nu de Noordelijke IJszee en de Beringzee is verbindt) openging en de intercontinentale landverbinding verbrak. Fossiele bewijzen ondersteunen sterk de overtuiging dat de verschillende “landbruggen” in de loop der tijd planten en dieren in staat stelden zich te verplaatsen tussen de Oude en de Nieuwe Wereld; het meest recente Beringië wordt ook beschouwd als ten minste één van de manieren (zo niet de voornaamste route) waarlangs de mens naar Amerika is gemigreerd en daar is gaan wonen.

In het algemeen wordt nu aangenomen dat Beringia ruwweg 20.000 jaar geleden, tijdens het laatste deel van de Wisconsin Glacial Stage (het laatste ijstijdmaximum van het Pleistoceen), zijn grootste omvang had. Omdat toen zoveel water op aarde bevroren was in gletsjers, daalde de zeespiegel wereldwijd met zo’n 120 meter (400 voet), waardoor grote delen van de vroegere zeebodem bloot kwamen te liggen. In de Arctische en subarctische gebieden besloeg Beringia in die tijd naar schatting een uitgestrekt gebied van droog land dat zich in noordelijke richting uitstrekte tot in het gebied dat nu wordt overspoeld door de zuidelijke Arctische Oceaan en dat zich in oostelijke richting uitstrekte van misschien wel zo ver westelijk als de huidige delta van de rivier de Lena in Siberië tot de delta van de rivier de Mackenzie in het Yukon-gebied in Canada. Het trok verder zuidwaarts over een afstand van ongeveer 1600 km door de toen droge zeebodem van de Beringstraat en besloeg ruwweg de noordelijke helft van de Beringzee. In de daaropvolgende duizenden jaren, toen de gletsjers smolten en de zeespiegel begon te stijgen, werd Beringia geleidelijk kleiner, totdat de landverbinding uiteindelijk geheel verloren ging.

Hoewel er tijdens de late Wisconsin-periode in een groot deel van het Noordelijk Halfrond sprake was van vergletsjering, waarbij het ijs op sommige plaatsen een dikte van wel 4 km bereikte, heeft onderzoek aangetoond dat een groot deel van Beringia een droog klimaat had en dus niet vergletsjerd was. Deze toestand ondersteunde een koude-harde toendra vegetatie die landzoogdieren in staat stelde zich oostwaarts naar Noord-Amerika te wagen. Volgens sommige theorieën volgden de mensen deze route over land op zoek naar wild, terwijl anderen hebben beweerd dat de oude volkeren wellicht in boten of via een meer kustgebonden route over land aankwamen. Hoewel er geen duidelijke overeenstemming bestaat over de wijze waarop de mensen in de Amerika’s zijn aangekomen, wordt algemeen aangenomen dat de inheemse volkeren die daar thans leven, afstammen van deze lang geleden uit Azië afkomstige voorouders. In de Arctische gebieden is veel paleontologisch, archeologisch en etnografisch onderzoek verricht om de leemten in de prehistorische gegevens op te vullen.

Huidige gedeelten van het vroegere Beringia-gebied aan weerszijden van de Beringstraat zijn aangewezen als beschermde gebieden. Het Bering Land Bridge National Preserve in Alaska beslaat een groot deel van het noordelijke en centrale Seward Peninsula. Aan de Russische kant is de gehele noordoostelijke punt van het Tsjoektsjen-schiereiland nu een staatspark, dat in 1993 is opgericht en zijn hoofdkwartier heeft in de kustplaats Providenija. Een aantal instellingen voor hoger onderwijs in de noordelijke regio doet onderzoek naar Beringia. Bovendien zijn het Yukon Beringia Interpretive Centre in Whitehorse, Yukon, en een museum in Provideniya gewijd aan de wetenschappelijke, historische en culturele aspecten van de regio.

Michael J. Thompson/U.S. National Park Service