Zodra het gierende ritme je trommelvliezen raakt, weet je dat Heart’s scherp getande song “Barracuda” op je stereo staat. Geschreven in de nasleep van een ongevoelige opmerking van een platenpromotor aan het adres van de zussen van de band, is “Barracuda” een sonisch spervuur van grillige vuisten als antwoord, waarbij elke aanhoudende ongepastheid tot pulp wordt geslagen. Het nummer, dat voor het eerst verscheen op het tweede album van de band, Little Queen, wekt het publiek op en is een van de meest memorabele nummers van de band. We spraken met Heart-gitarist Nancy Wilson over de krachtige openingsriff van het nummer (en de semi-controversiële oorsprong ervan), de wraak die het de zustersongwriters zou hebben geboden en nog veel meer.
Is het waar dat “Barracuda” is geschreven in Anns hotelkamer na een waardeloos commentaar van een journalist, dat voortkwam uit een groter waardeloos commentaar van een platenmaatschappij?
Er was die ene slonzige vent bij een platenmaatschappij of promotor – ik weet niet eens meer waarvandaan, precies. Je kent dat type wel; er zijn veel van dat soort lui in deze business. En hij zei, vanwege onze album cover waar we blote schouders hadden die elkaar raakten… “Zo, Ann, hoe is het met je minnaar?” En zij zegt, “Oh, ja, Mike is geweldig!” En hij zegt, “Nee, nee, ik bedoel je zus, haha!” Dus de insinuatie dat we minnaars waren, was natuurlijk helemaal niet waar en echt smerig en ongepast.
We waren net jong genoeg, net idealistisch genoeg om het heel erg op te vatten en er een hoop woede en belediging omheen te hebben. Dus Ann ging en vuurde die woorden af en we maakten het misschien die avond of de volgende dag af. (Gitarist) Roger (Fisher) had een riff die een beetje een rip was van een Nazareth liedje. Ze hadden een Joni Mitchell nummer gecoverd genaamd “This Flight Tonight.” En het was hetzelfde dug-ug-a-dug geluid. Dus, ze waren een beetje boos op ons. We namen die vibe en gingen ermee aan de slag met ons “Barracuda” liedje. Ik bedoel, weet je, dat was voordat je iemand kon aanklagen voor iets dergelijks. En het was toch niet hetzelfde.
vertelde je ze dat Led Zeppelin veel van je had gestolen en dat ze zich er maar overheen moesten zetten? (Lacht.)
Ze hebben heel wat afgekeken en we hebben ze een beetje ontweken. (Lacht.)
Het nummer heeft tot op de dag van vandaag zoveel kracht en animo. Hoe voelde het om “Barracuda” met Ann te schrijven en het dan de eerste paar keer te spelen?
Het was echt krachtig. Het viel gewoon op zijn plaats, zoals de goede dat meestal doen. Het is een soort galopperend ros. Het is een monster van een lied.
Toen het nummer eenmaal bekend was, voelde je je toen gesterkt of voelde het alsof je wraak nam op die slonzige vent?
Dat nummer begon als een persoonlijk wraak-achtig nummer, maar hoe langer het in de wereld was en hoe langer we het speelden, hoe universeler het werd omdat er overal zoveel verdomde barracuda’s rondlopen. Je zou tegen een willekeurig aantal barracuda’s kunnen praten als je dat liedje zingt op het podium. Dus ik denk dat mensen zich een beetje verontwaardigd willen voelen over de barracuda’s die er in de wereld rondlopen, en die zijn er genoeg!
We hebben het gehad over de ontstaansgeschiedenis van het nummer, maar wat vind je muzikaal gezien het mooist aan “Barracuda” en het pulserende ritme van het treinspoor?
Ik vind het elke keer weer heerlijk om dat nummer te spelen. Het voelt echt groot en gespierd en groter dan het leven en, weet je, het windt me op om “Barracuda” te spelen omdat het zo luid en zo groot is en het is leuk en snel, weet je? De coole kleine stukjes waar het hier een maat overslaat en daar een maat overslaat. Er zitten een paar vreemde dingen in de maatsoort die het tot een meer geraffineerd liedje maken. Een geraffineerd liedje van woede! Dus, het is niet zo makkelijk als het misschien klinkt voor mensen om het te spelen, weet je, als ze het aan het leren zijn. Maar we gooiden altijd van die rare maten in sommige van onze muziek omdat we dan een beetje opschepperig waren, zo van: “Als we deze rare maten erin gooien, zal niemand dit ooit makkelijk kunnen leren en we zullen echt coole muzikanten lijken!” Dus, we waren gewoon uitslovers, weet je? Jonge uitslovers in onze twintiger jaren. (Lacht.)
Photo Credit: Julie Bergman