In het dynastieke en Romeinse Egypte was de asp een symbool van koningschap. Bovendien werd hij zowel in Egypte als in Griekenland gebruikt als executiemiddel voor misdadigers die een waardigere dood verdienden dan de gebruikelijke executies.
In sommige verhalen over Perseus die Medusa had gedood, gebruikte de held gevleugelde laarzen om haar hoofd naar koning Polydectes te brengen. Terwijl hij over Egypte vloog, viel een deel van haar bloed op de grond, waardoor er slangen en Amphisbaena ontstonden.
Volgens Plutarchus testte Cleopatra verschillende dodelijke giffen op veroordeelden en kwam tot de conclusie dat de beet van de asp (van aspis-Egyptische cobra, niet Europese asp) de minst verschrikkelijke manier was om te sterven; het gif bracht slaperigheid en zwaarte zonder krampen van pijn. De asp is misschien het beroemdst vanwege zijn vermeende rol in de zelfmoord van Cleopatra, nadat Marcus Antonius (haar echtgenoot) zelfmoord pleegde door op zijn zwaard te vallen als gevolg van een vals bericht dat Cleopatra zichzelf doodde. Sommigen geloven dat het een gehoornde adder was, maar in 2010 kwamen de Duitse historicus Christoph Schaefer en toxicoloog Dietrich Mebs na uitgebreid onderzoek tot de conclusie dat Cleopatra niet een giftig dier had verleid om haar te bijten, maar een mengsel van dollekervel, monnikskap en opium had gebruikt om een einde aan haar leven te maken.
Niettemin is het beeld van zelfmoord-door-asp onlosmakelijk verbonden geraakt met Cleopatra, zoals vereeuwigd door William Shakespeare:
Met uw scherpe tanden deze knoop intrinsiceren
van het leven in een keer losmaken: arme giftige dwaas
Wees boos, en verstuur.-Cleopatra, akte V, scène II Antony and Cleopatra
Othello vergelijkt in Shakespeare’s toneelstuk Othello zijn haat voor Desdemona ook wel met het feit dat hij vol zit met “tongen van aspics”. (Act 3, scène iii)