Amerika is niet het grootste land ter wereld.
Het klinkt nog steeds bijna blasfemisch om deze woorden te schrijven. Ik ben opgegroeid in Texas, en het in twijfel trekken van de Amerikaanse superioriteit was niet alleen onpatriottisch, het was ronduit on-Amerikaans.
Het plaatsen van Amerika op een voetstuk en het verheerlijken van “Amerikaanse waarden” vormden de manier waarop ik de geschiedenis zag toen ik opgroeide. Natuurlijk waren er slechte momenten. Een paar slechte mensen die slechte dingen deden. Maar dat was Amerika niet. Amerika was een kracht voor het goede die de wereld in een betere plaats veranderde.
Dit rooskleurige perspectief verblindde me van de werkelijkheid tot ver in mijn volwassenheid. Als blanke man kon ik gelukzalig geloven in een Amerika dat alleen maar zonneschijn en regenbogen was, zonder dat ik iets van het tegendeel onder ogen hoefde te zien.
En er zit wel enige waarheid in. Amerika is generaties lang de dominante supermacht in de wereld geweest, en het heeft een golf van democratie over de hele wereld op gang gebracht, wat een zeer positieve ontwikkeling voor de mensheid is geweest. Maar we hebben onze positie als wereldmacht van de 20e eeuw niet alleen verdiend door vrijheid en rechtvaardigheid voor iedereen te promoten. We hebben ons een weg naar de top gevochten. En we hebben de rijkdom die nodig was voor die strijd gestolen van zwarte en inheemse gekleurde mensen.
Als het vroege Amerika vandaag de dag nog zou bestaan, zouden we het een terroristische staat noemen. Slavenarbeid creëerde de rijkdom die Amerika maakte tot wat het nu is. Onze voorvaderen bouwden dit land op uit de genocide op inheemse volkeren en de systematische verkrachting en foltering van zwarte mensen – alles om de rijkdom en welvaart van blanken te vergroten. Mannen die deze wreedheden begingen in de naam van God en met de zegen en aanmoediging van de regering.
En toch verheerlijken we deze beginjaren van Amerika in onze cultuur. We eren de grondleggers als heiligen en helden. Zij hebben ons een grondwet nagelaten waarin vrouwen het recht werd ontzegd en de slavenhandel werd aangemoedigd – een van de grootste zonden van de mensheid – en toch zijn we tot op de dag van vandaag bezorgd over de “bedoeling van de grondleggers” wanneer we de grondwet interpreteren en beslissen hoe we moeten regeren. Ik kan u vertellen wat de bedoeling van de grondleggers was: macht geven aan blanken. We verruilden de consolidatie van de macht met een monarch voor consolidatie met mensen van één ras en geslacht. Blanke mannen zouden de macht van de koning erven, en die gebruiken om alle anderen te domineren.
Dit is Amerika de grote.
Ik heb geleerd dat slavernij een donkere periode in onze geschiedenis was. Een smet op ons verleden. Alsof die vlek nu weg was. Alsof de duisternis was opgeheven. Maar de duisternis is levend en wel. We hebben dan wel een einde gemaakt aan de slavernij, maar we hebben er Jim Crow voor in de plaats gezet, en die hebben we vervangen door politiegeweld en massa-arrestatie. Elke keer als we een stap voorwaarts zetten, komt de duisternis met ons mee. Het neemt een nieuwe vorm aan die de meeste blanken over het hoofd willen zien. En dan graaft het zijn giftanden terug in het hart van Amerika.
De meeste blanken zien Amerika niet op deze manier, omdat zij de geschiedenis nog steeds door een roze bril bekijken. Omdat ze geloven dat Amerika een goede kracht in de wereld is, en altijd is geweest. Dit is zo’n uniek blank perspectief. Wij leren onze kinderen met de vlag te zwaaien en trots te zijn op hun erfgoed, en staan er nooit bij stil hoe het zou kunnen zijn om te leven in een land dat onze voorouders heeft gemarteld. We kunnen ons niet eens voorstellen dat we zwart zijn en de overvloed aan rijkdom en welvaart om ons heen overzien – die tot op de dag van vandaag voornamelijk in handen is van blanken – in de wetenschap dat deze is opgebouwd door onze over-overgrootouders, waarvoor de enige erfenis die we hebben ontvangen systematisch racisme en onrecht was.
In plaats van deze realiteit onder ogen te zien, zingen we onze patriottische liederen, zwaaien we met onze vlaggen en geloven we dat onze rijkdom en welvaart uitsluitend het gevolg zijn van ons eigen harde werken. Wij geloven dat God ons gezegend heeft en ons als natie een gunst heeft bewezen. Dat onze positie van wereldmacht op vreedzame wijze is verdiend.
Dit alles witwast ons verleden en maakt ons blind voor het onrecht en het systemische racisme dat in de stenen van Amerika zit gebakken. We kunnen het niet eens zien.
Als blanke ouder van twee prachtige zwarte kinderen, ben ik gedwongen het te zien. Als ik zie hoe Tamir Rice door de politie wordt doodgeschoten terwijl hij buiten speelt, kan ik me niet voorstellen dat dat mijn kind is. Als ik zie hoe Ahmaud Arbery wordt vermoord terwijl hij aan het joggen is, of hoe de politie inbreekt om Breonna Taylor in haar eigen appartement neer te schieten, of hoe George Floyd op klaarlichte dag wordt vermoord terwijl andere politieagenten toekijken – dan is het moeilijk om me niet voor te stellen dat die slachtoffers mijn kleine jongen of meisje zijn.
Deze maand heeft de rest van de wereld de ogen geopend voor het gevaar van gewoon zwart zijn in Amerika. Maar de meeste blanke ouders zijn nog steeds in staat zich los te koppelen van het werkelijke geweld. Ze zijn misschien geschokt, maar ze kunnen zich niet voorstellen dat dit hun baby’s overkomt. Impliciet is dit dat dit soort dingen niet met blanken gebeurt. Ouders van zwarte kinderen ervaren politiegeweld veel sterker. Het is de angst dat hun kind de volgende naam kan zijn die gezongen wordt op een bijeenkomst. Het volgende gezicht op een muurschildering dat ons herinnert aan onrecht.
Alle ouders willen het beste voor hun kinderen. De beste scholen. De beste kansen. De beste buurten, steden en landen. De afgelopen vier jaar hebben we ernstig geworsteld met de vraag wat het betekent om onze kinderen in Amerika op te voeden, wetende dat we de middelen hebben om ergens anders te gaan wonen. Als onze kinderen op een onveilige school of in een onveilige buurt zouden zitten, zouden we proberen ze naar een nieuwe school of buurt te verhuizen. Dat zou onze verantwoordelijkheid zijn. Onze plicht als ouders. Maar wat als onze kinderen in een onveilig land wonen? Zijn we dan slechte ouders omdat we in Amerika blijven wonen? Omdat we onze kinderen niet ergens heen verhuizen waar het veiliger en minder giftig is voor ons gezin?
Door deze vragen zijn mijn ogen echt opengegaan en is mijn kijk op Amerika veranderd. Dit is niet het beste land op aarde. Misschien als je blank bent en je alleen maar om andere blanken geeft.
Maar ik denk dat de reden waarom de meeste mensen nog steeds in Amerika geloven, is dat we willen geloven in een plaats die welwillend is en rechtvaardigheid, vrijheid en gelijkheid voor iedereen bevordert. Een plaats waar iedereen een gelijke kans heeft om naar de top te stijgen. Om iedereen te worden en alles te doen waar ze hun zinnen op zetten. We willen hier zo graag in geloven dat we bereid zijn om in ontkenning te leven.
En hoewel het waar is dat niemand die vandaag de dag leeft slaven heeft gehouden of oorlog heeft gevoerd tegen de inheemse bevolking, als we in ontkenning over ons verleden blijven leven, zullen we ook in ontkenning zijn over ons heden. We zullen niet in staat zijn om de diepte van het onrecht in onze straten vandaag te zien omdat we er gewoon blind voor zijn. We zullen zeggen dat is niet Amerika. Dat zijn maar een paar rotte appels. Dat is niet wie we werkelijk zijn.
De realiteit is dat we vandaag de dag een betere samenleving zijn dan de samenleving die onze grondleggers hebben opgebouwd. Maar de duisternis uit ons verleden is nog steeds onder ons. We moeten het zien, het benoemen, en weten dat het ook Amerika is. Alleen dan kunnen we ons aansluiten bij de helden en voorvechters van de burgerrechten die ons zijn voorgegaan in het werk om de macht ervan weg te nemen.
Voorlopig is het antwoord waar mijn familie op is uitgekomen, te blijven en deel uit te maken van de verandering. Wij hebben misschien de middelen om te verhuizen, maar zovelen hebben dat niet. En wij geloven in een beter Amerika. We doen mee om die toekomst voor onze kinderen, vrienden en buren op te bouwen.
We hebben een nieuwe dialoog over ons verleden nodig. Een dialoog waarin de verschrikkingen van onze geschiedenis niet worden gebagatelliseerd in een breder verhaal over Amerikaans exceptionalisme. De eerste stap voor anderen om hieraan mee te werken is zich te laten voorlichten. We moeten allemaal onze kijk op de geschiedenis en onze natie herzien, zodat we een heldere kijk hebben op het Amerika van vandaag.
Er zijn een aantal geweldige boeken die daarbij kunnen helpen – lees ze individueel, of vorm een boekenclub om met vrienden en familie over deze kwesties te beginnen.
- The New Jim Crow van James Baldwin
- Between the World and Me van Ta-Nehisi Coats
- Me and White Supremacy van Layla F. Saad
- White Fragility van Robin Diangelo
Maar lezen, onderwijzen, en met anderen over deze kwesties praten is slechts een eerste stap. We moeten ook het harde werk doen om onrechtvaardigheid te ontmantelen in onze gemeenschappen, op onze werkplekken en in onze klaslokalen, en de daad bij het woord voegen. Hier zijn enkele goede bronnen over hoe je actie kunt ondernemen:
- When Black People Are In Pain, White People Just Join Book Clubs door Tre Johnson
- Fighting the Racism that Killed George Floyd Requires More Than Hash Tags door Nesrine Malik
- How to Be a Good White Ally According to Activists door Emily Stewart
Finitief, Omdat het vandaag Juneteenth is, is dit een goed moment om je te verbinden met je lokale gemeenschap en te helpen bij het vieren van de Zwarte Onafhankelijkheidsdag en het nieuws dat de afschaffing eindelijk de Texaanse kust bereikte. Als je een ouder bent, probeer dan Juneteenth te vieren met je kinderen. Leer hen over het kwaad uit ons verleden en het echte kwaad dat nog steeds in de samenleving van vandaag leeft. Ik wed dat ze een deel van de oplossing willen zijn als ze opgroeien. En ik hoop dat ze jou aansporen om vandaag deel uit te maken van de oplossing.