Het is niet noodzakelijkerwijs een afspiegeling van de rollen die ze tot nu toe heeft gespeeld, maar Andrea Riseborough zegt dat ze altijd “nogal politiek geëngageerd” is geweest. Een paar weken geleden, tijdens ons gesprek halverwege de ochtend, was CNN op de achtergrond aan het draaien om het laatste nieuws te verspreiden. Dat gezegd hebbende, had de Britse actrice niet verwacht dat een film die ze een jaar geleden maakte, zo politiek relevant zou zijn in het huidige politieke klimaat.
In “Battle of the Sexes,” speelt Riseborough Marilyn Barnett, de voormalige kapster en, misschien wel, eerste liefde van de legendarische tennisspeelster en sociaal activiste Billie Jean King (Emma Stone). Barnett was King’s eerste vrouwelijke geliefde en stond aan haar zijde tijdens haar beruchte tenniswedstrijd tegen Bobby Riggs (Steve Carell) in 1973. Terwijl vrouwen over de hele wereld een overwinning van King toejuichten als een historisch moment voor gendergelijkheid, kwam King in het reine met haar gevoelens voor Barnett. De gebeurtenissen in de film vonden meer dan 40 jaar geleden plaats, maar ze resoneren sterk vandaag in wat velen het “jaar van de vrouw” noemen.”
“Billie Jean’s verhaal is zo’n belangrijk verhaal,” zegt Riseborough. “En ik voelde gewoon een soort ongeloof over het feit dat ik niet echt op de hoogte was van een invloedrijke stap in de goede richting naar de wetgeving voor gelijke beloning.”
Wat mijn interesse trok, was dat ze dit liefdesverhaal tussen Billie Jean en Marilyn zo graag wilden uitdiepen.
Na een ontmoeting met regisseurs Jonathan Dayton en Valerie Faris was ze meteen onder de indruk van de compassie die de filmmakers hadden voor alle betrokkenen. Ze merkt op: “Wat mijn interesse wekte, was dat ze dit liefdesverhaal tussen Billie Jean en Marilyn zo graag wilden uitdiepen.”
Er is eigenlijk weinig bekend over het leven van Barnett, behalve dat ze kapster was toen ze King ontmoette en dat ze in 1981 een rechtszaak over alimentatie aanspande, waardoor King in feite als lesbienne bekend werd bij het grote publiek (een onderwerp dat niet in de film aan bod komt). Ze overleed enkele jaren geleden, en Riseborough zegt dat het onderzoek naar haar een beetje was als “het najagen van een geest”. Bovendien, hoewel King behulpzaam was, begreep men dat een lang gesprek over Barnett hoogst onwaarschijnlijk was.
“Hun relatie eindigde op een heel moeilijke manier. En Billie’s leven werd aan zoveel kritische blikken onderworpen. Ze verloor van de ene dag op de andere al haar sponsorbijdragen en ze ging jaren na deze film echt door een hel. Het is een zeer delicaat onderwerp,” zegt Riseborough. “Marilyn is overleden en we weten dat ze heel erg verliefd waren. Dus, nee, ze was zeker niet zo geïnteresseerd in het vertellen van leuke anekdotes, of iets dergelijks. Het was allemaal een beetje praten over die tijd.”
WATCH: Video Q&A’s van de heetste kanshebbers van dit seizoen”
Zonder veel om op in te gaan, zegt Riseborough dat ze wilde dat haar vertolking van Barnett de bevrijding, vrije geest en hoop van de vroege jaren ’70 belichaamde. Riseborough voegt daaraan toe: “Ze zit gewoon in een snelkookpan. Een tijd waarin vrouwen geen eigen bankrekening kunnen krijgen zonder medeondertekening door hun man. Ik wilde dat Marilyn die hoop zou zijn.”
Vanuit Riseborough’s perspectief, diende Barnett ook een uniek doel in het script van Simon Beaufoy. Niet alleen was zij de eerste persoon met wie King haar seksualiteit echt kon verkennen, maar ze was ook een noodzakelijke afleiding van de druk van het zijn van ’s werelds nummer 1 vrouwentennisspeelster in die tijd.
“Ik zeg het in mijn eigen woorden: ‘Marilyn was de katalysator voor Billie Jean om haar lichaam te gebruiken als iets anders dan alleen een machine’, omdat het zo was voor een kampioenschap,” zegt Riseborough. “Het was als een hengstenlichaam. En dat wil niet zeggen dat ze niet van seks had genoten of dat ze geen geweldig seksleven met Larry had gehad, want dat had ze wel, eigenlijk. En Billie is daar erg onvermurwbaar over. Maar er was een nieuwe sensualiteit die werd gewekt toen Marilyn in Billie’s leven kwam. En dat raakte me echt.”
Die sensualiteit moest duidelijk worden vanaf de eerste keer dat ze elkaar ontmoeten, terwijl Barnett het haar van King in model brengt. De filmmakers hebben herhaaldelijk “Changing Opinion” van Philip Glass gedraaid als inspiratie, maar zoals Riseborough opmerkt: “Er is geen voorbereiding die je kunt doen om aanwezig te zijn in een scène. Hoewel het hielp dat Stone en Riseborough eerder hadden samengewerkt aan “Birdman.”
“Het is zo prikkelend in het begin. Er was zoveel gelegenheid voor die eerste momenten van verliefdheid,” zegt Riseborough. “Je kunt ze bijna niet verwoorden omdat ze zo speciaal zijn. En ik denk dat Jon en Val goed werk hebben geleverd door de scène bijna te fragmenteren. Het lijken wel stukjes glas. De manier waarop ze filmden wat er tussen Emma en mij gebeurde, is echt verleidelijk. En voor mij voel je dat je er niet echt bij kan, maar je wil echt dichter bij hen zijn. Maar je zit er ook middenin. Het is echt een mooi, ritmisch gevoel.”