Intimideren: 1 Schuchter maken of bang maken.
2 Tot een bepaalde actie dwingen of van een bepaalde actie weerhouden door angst in te boezemen.
Op grond van deze twee definities moeten de Oakland Raiders wel het meest intimiderende team in de geschiedenis van de NFL zijn. Ze staan altijd aan de leiding in de competitie als het gaat om penalty’s – vooral die van de onsportieve soort.
Van intimiderende franchises komen intimiderende spelers, en de Raiders hebben er in hun geschiedenis genoeg gehad. Daaruit heb ik er 25 gekozen die ik de meest intimiderende vond van alle Raiders die ooit zilver en zwart hebben gedragen.
Draai de pagina om te zien hoe ik ze heb gerangschikt.
Phil Villapiano was een ruwe, ruige, intimiderende inside linebacker in de verdediging van de Raiders in de jaren ’70. Hij was zo gemeen als het maar zijn kan, met de flesopener beweging die baldragers hun helmen van het hoofd rukte.
Ze wilden daarna meestal niet meer terugkomen voor meer.
Nr. 24 Bill Pickell: 1983-1990
Met 6’5″, 280 pond, was Bill Pickel een enorme defensive nose tackle voor de jaren 80 en een beest. Hij torende boven de centers uit die hem probeerden te blokkeren en joeg zich meestal een weg langs hen heen om quarterbacks te verpletteren.
Hij speelde net zo gemeen als hij eruit zag, dus aanvallende lineman van de tegenpartij wilden hem niet van streek maken uit angst dat hij het op hun quarterbacks zou afreageren. Het was een uitgemaakte zaak dat Pickel bij de quarterback zou komen toen hij nog Raider was.
Vind je een nose tackle met 11,5 en 12,5 sack seizoenen niet beangstigend?
Nr. 23 Darrell Russell: 1997-2001
Als 6’5″, 325 pond, Darrell Russell was een kwart man, een kwart beest, en een kwart geweldig. Zijn fatale fout was dat hij ook een kwart gek was, wat resulteerde in drugsgebruik dat leidde tot het auto-ongeluk dat hem het leven kostte.
De Raiders zouden niet zo lang zo slecht zijn geweest tegen de run als hij zijn carrière had kunnen uitspelen. Running backs waren bang om door het midden te rennen, en quarterbacks waren bang om ook te proberen te passen.
Oh, wat had het kunnen zijn.
Nr. 22 Chester McGlockton: 1992-1997
De Williams-muur in Minnesota had niets van wat de Raiders hadden toen Chester McGlockton met Russell speelde. Running backs gingen nergens heen, want ze gingen terug naar de huddle met hun helm zijwaarts gedraaid.
En quarterbacks – ontzag, man, als McGlockton op hen landde.
Nr. 21 Lincoln Kennedy: 1996-2003
Het kan me niet schelen wat iedereen zegt, als je zo enorm bent als Lincoln Kennedy, ben je automatisch en intimiderende man. Maar het was de manier waarop hij zijn 6’6″, 345 pound frame gebruikte dat hem tot een van de meest intimiderende Raiders ooit maakte.
Om het kort te zeggen, de offensive tackle was een pannenkoek artiest.
Nr. 20 George Atkinson: 1968-1977
George Atkinson maakte je niet bang met zijn omvang, want hij was slechts 180 pond kletsnat. Maar de felheid waarmee hij speelde, maakte zijn tekortkomingen in grootte goed – vraag het maar aan Lynn Swann, die Atkinson ooit knock-out sloeg met een onderarm tegen zijn achterhoofd.
Dat waren de goede, oude dagen, toen football nog gemeen was.
Atkinson zou in het huidige spel al in zijn tweede jaar uit de competitie zijn gegooid.
Nr. 19 Eddie Anderson: 1987-1997
Eddie Anderson was een van de meest gevreesde slagmannen in de NFL vanaf zijn safety-positie in de jaren ’80. Hij had het model van een typische Raiders safety, want als hij iemand raakte, was hij er geweest.
Hij sloeg eens een receiver knock-out en sloeg drie keer op de grond om een WWE worstelpin na te bootsen.
Niet nodig om nog meer te zeggen.
Niet over het midden op hem afgaan.
Nr. 18 Cliff Branch: 172-1985
Je was misschien niet bang om gewond te raken door 5’11”, 170 pond Cliff Branch, maar hij joeg tegenstanders wel de stuipen op het lijf. Dat deed hij omdat hij in een milliseconde langs hen heen kon rennen en overal op het veld een pass kon vangen voor een touchdown.
Ze waren doodsbang elke keer als hij voor hen in de line-up kwam te staan. Hall of Fame Pittsburgh Steelers corner Mel Blount wilde daar zelf niets van weten.
Ik denk dat hij daarom Branch oppakte en op zijn hoofd sloeg.
Nr. 17 Matt Millen: 1980-1988
Met zijn 1 meter 80 en 250 pond had Matt Millen in de jaren ’80 het prototypische formaat van de linebacker van vandaag. Hij gebruikte het ook goed, want hij was een grote slagman waar running backs, quarterback, receivers en offensive lineman mee te maken hadden.
De man raakte alles wat bewoog en raakte het heel hard.
Oppositieve spelers wisten altijd waar Millen was als ze tegen hem speelden.
Nr. 16 Lester Hayes: 1977-1986
Je denkt dat corners niet kunnen intimideren?
De meesten kunnen dat misschien niet, maar een bedreiger als Lester Hayes kan dat zeker wel. Hij intimideerde ontvangers, liet ze niet eens vijf yards voorbij de scrimmage-lijn komen, laat staan een pass vangen.
Al het gewy stick-um dat hij had, belandde over zijn tegenstanders heen, als Hayes zijn handen op ze legde.
Hij kon als geen ander in het hoofd van een ontvanger komen.
Nr. 15 Willie Brown: 1967-1978
Willie Brown is degene die Hayes leerde hoe hij ontvangers op de scrimmagelijn moest intimideren. Hij was extra fysiek op de lijn van scrimmage – hij stond niet toe dat receivers vijf yards verder kwamen, dus het zou eigenlijk de Willie Brown regel moeten zijn in plaats van de Mel Blount regel.
Receivers waren bang om aan zijn kant te gaan staan.
Uit zijn 54 carrière-onderscheppingen kun je afleiden dat quarterbacks ook bang waren om zijn kant op te gooien.
Nr.14 Jim Otto: 1960-1974
Jim Otto was een nare jongen die ooit center speelde voor de Raiders, maar de nastiness was niet wat intimideerde. Als al het andere faalt, en dat deed het niet voor Otto, als je gewoon blijft komen, dan schrikt dat de mensen op zich al af.
Met alle operaties die hij aan zijn knie heeft gehad, doet hij me denken aan The Terminator 1. Hij krijgt zijn benen, armen en andere lichaamsdelen eraf geblazen en hij bleef maar achter Sarah Conner aan kruipen.
Dat is eng.
Nr. 13 Ted Hendricks: 1975-1983
Ted Hendricks was 6’8″ in de jaren ’70 en ’80, en dat op zichzelf was al intimiderend, maar het was meer dan dat bij Hendricks. Hij was ook een zeer fysieke balspeler, omdat degenen die hem probeerden te blokkeren vaak ellebogen naar de keel kregen.
Hij intimideerde ook aanvallende coördinatoren met zijn verstand, omdat ze bepaalde plays niet zouden oproepen uit angst dat Hendricks het zou herkennen en het zou opblazen.
Nr. 12 Ben Davidson: 1966-1971
Ben Davidson was een freak van een defensive end back in de jaren ’60 en ’70. Hij was 6’8″, 275 pond, snel van de bal, en zo atletisch begaafd als een voetballer van zijn postuur maar kon zijn.
Hij was zo atletisch, Davidson was een van de eerste defensive lineman die over spelers sprong die hem probeerden te blokkeren. Vervolgens liet hij zijn gemene-streak zien tegen quarterbacks van de tegenpartij door te proberen hun hoofden af te rukken.
En wat te denken van de spieren die hij in zijn snor had?
Door zijn treffers op quarterbacks ontstond menig gevecht.
Nr. 11 John Matuszak: 1976-1981
Met 6’8″, 280 pond, was John Matuszak een enorme defensive lineman voor een man die in de jaren 70 speelde. Net als Davidson voor hem, intimideerde hij met zijn grootte en kracht, want dit is wat de Raiders altijd zochten in hun defensive lineman.
Zijn benadering van het spel was om de man voor hem te brutaliseren op weg naar het brutaliseren van de baldrager of quarterback.
Nr. 10 Richard Seymour
Voor jullie old-school jongens die denken dat sommige van de oude jongens beter waren, moet je blijven lezen. Seymour heeft een zaak om de meest intimiderende Raider te zijn in de geschiedenis van de franchise, maar ik geef het hem pas als hij er al wat langer is.
Hij heeft zijn zaak te danken aan het feit dat hij vorig jaar Pittsburgh Steelers quarterback Ben Roethlisberger liet vallen als een slechte gewoonte. Niemand van zijn offensieve lijn of team kwam de quarterback te hulp na het incident.
Het beledigen van de quarterback op welke manier dan ook start meestal een teamruzie!
No. 9 Otis Sistrunk: 1972-1978
Terwijl Matuszak alle aandacht kreeg voor al zijn capriolen in die tijd, was Otis Sistrunk de echte handhaver van de defensive line. Zoals alle Raiders defensive lineman, was hij groot, sterk, mobiel, behendig, en vijandig.
Zijn kale hoofd in die tijd was uniek, waardoor hij nog intimiderender was.
Nr. 8 Art Shell: 1968-1982
Met 6’5″, 280 pond, was Shell een andere enorme man voor het 70’s tijdperk waarmee de Raiders moesten intimideren. Ja, zijn grootte, ruige uiterlijk, en nare spelgedrag was op niveau, maar dat was het niet voor Shell.
De Hall of Fame left tackle was geweldig in wat hij deed.
Nr. 7 Bo Jackson
Om 6’1″, 225 pond te zijn, en een 4.12 40-yard dash te lopen is belachelijk en beangstigend op hetzelfde moment. Niemand wil dat allemaal in de weg staan, en degenen die dat wel doen, slikken grote, zwetende kogels en hopen er het beste van.
Jackson is de enige running back die ik ooit heb gezien die een man omver liep en niet eens een pasje brak.
Hij liep ook over linebackers heen.
Je weet dat dat eng is.
Nr. 6 Bob Brown: 1971-1973
Bob Brown was met zijn 6’4″, 300 pond een moderne voetballer die in de jaren ’60 en ’70 speelde. Hij leek alle drie zijn jaren in Raiders Nation een gebroken duim te hebben, wat hem de gelegenheid gaf om een paar defensive lineman in de buik te raken met zijn geval.
Dit liet nogal wat spelers met pijn achter en aarzelde om het de volgende keer tegen Brown op te nemen.
Vergeet alles wat ik zojuist heb gezegd.
Kijk naar hem!
Nr. 5 Howie Long: 1981-1993
Howie Long was nog zo’n defensive lineman die geloofde in het in elkaar slaan van de man voor hem op weg naar de quarterback. Die aanpak maakte hem niet alleen een bully type speler, maar maakte hem ook geweldig.
Hij haalde de Hall of Fame door offensive lineman te pesten en quarterbacks te terroriseren.
Hij was ook niet slecht tegen de run.
Nr. 4 Lyle Alzado: 1982-1985
Lyle Alzado is nog zo’n Raiders defensive lineman die ervoor kiest om de aanvallende lineman van de tegenstander in elkaar te slaan op weg naar de baldrager of quarterback. Wat het nog erger maakt voor de aanvallende lijnmannen van de tegenpartij is dat hij er meestal voor koos om ze ook tussen de plays door in elkaar te slaan.
Het leek wel of hij om de andere play iemands helm over het veld gooide.
Boy was he a blast.
Nr. 3 Gene Upshaw: 1967-1981
Gene Upshaw, zoals veel van de Raiders offensive lineman, had een lichaam voor zijn tijd. Hij was groot, 1.90 m en 270 kilo, en Raiders eigenaar Al Davis verplaatste hem van center naar guard – een plaats die normaal gesproken gereserveerd was voor kortere offensive lineman.
Het leidde uiteindelijk tot een Hall of Fame carrière, want hij was een dominante run en pass blocker. Hij rekte ook de regels met de gips om hem beter in staat te stellen zijn ruwe dingen te doen.
Defensieve spelers opgelet.
No. 2 Jack Tatum: 1971-1979
Als voormalig Raiders safety Jack Tatum je sloeg, voelde je het.
Als het om intimidatie gaat, sloeg hij een receiver die over het midden ging zo hard, dat hij hem verlamde.
Ik zal niet meer zeggen.
Nr. 1 Al Davis
Davis was de Godfather van de NFL.
Hij kende de business van boven, naar beneden, naar boven want hij is de enige man in de NFL geschiedenis die van assistent coach, naar hoofd coach naar eigenaar ging. Hij was zelfs commissaris van de AFL en liet de competitie concurreren en winnen tegen de NFL totdat de fusie achter zijn rug om werd gedaan.
De man weet zoveel over het spelletje football, er is niets wat iemand kan zeggen om de man te verbazen. Dat is waarom iedereen in de league altijd zei dat ze zich geïntimideerd voelden in de aanwezigheid van Davis.
Raiders head coaching kandidaten voelden dat vooral zo over Davis als hij Xs en Os met hen besprak.
Overzicht
Daar heb je het.
Er zijn heel wat intimidators geweest in Raider Nation, en deze lijst is de beste van de beste. Je kunt de lijst op 23 verschillende manieren samenstellen en je zou je op geen van beide punten vergissen, behalve dat Davis niet op nummer 1 staat.
Hij is de nummer 1 intimidator in de hele sport.
RIP Al.
We houden nog steeds van je.